"attention, elite force! there is an intruder. i repeat, there is an intruder!" umalingawngaw sa nagkalat na speakers sa bawat sulok ng squadron alpha main headquarter sa manila.
habang naglalakad si jay sa lobby papunta sa elevator ay marami siya nakakasalubong na nagtatakbuhang elite force member. napapailing na nilabas niya ang kanyang cellphone at tinawagan si ten. 'fuck it, i forgot to warn them about taeyong's arrival.'
"boss——"
"turn off the alarm, i know who's inside the building and where he is."
"alright." sagot ni ten at nawala nga ang napakaingay na alarm sa buong paligid. "are you in your office? i'll send elite force—"
"wag na. just clear the hallway leading to my office para maayos na makapasok ang bisita ko." ani jay bago siya pumasok sa kakabukas lang na elevator.
"command has been sent, elite force members are now leaving the top floor."
"thanks, ten." jay ended the call at tahimik niyang hinintay na makarating sa pinakamataas na palapag ng hq ang elevator.
nang bumukas ang elevator ay sumisipol siyang lumabas mula roon at kalmadong naglakad papunta sa opisina niya habang ang dalawa niyang kamay ay nasa loob ng kanyang bulsa. bahagyang tumaas ang kilay niya nang makita niyang naghihintay na sa kanya si taeyong. 'well, that's nice. at least wala talagang nali-late sa pamilya namin. a jeong indeed.'
ngumiti siya pagkapasok sa opisina niya at iminuwestra kay taeyong ang upuan sa harap ng kanyang desk. "take a sit."
taeyong just nodded before taking a sit. tahimik lang ito at kung saan-saan tumitingin, halatang kinakabahan.
"anything you wanna say?"
"ahm, i'm sorry... at first i didn't know you were looking for me. at wala rin naman akong balak na magpakilala sa inyo kaya nahirapan akong magdesisyon kung kakausapin kita o hindi." nakayukong sabi ni taeyong.
"and why is that?" naguguluhang tanong ni jay. "mas una mong nalaman na pamilya mo kami, bakit ayaw mong makilala ka namin? dahil kalaban ng pamilya natin si verona? mas maayos ka ba roon sa kanila?"
umiling-iling si taeyong. "my biological mother doesn't want me, right? kaya nga ayaw niyang maging nanay ko kahit sa birth certificate lang. bakit ko ipipilit ang sarili ko sa pamilyang una pa lang gusto ng alisin ako sa landas nila?"
"tita maze was just scared back then. lumaki siya sa marangyang buhay. siguro natakot lang siya na baka i-disown nga siya ni lolo kapag nalaman nitong nagkaanak siya bago pa man siya makatapos ng college. it was our family tradition, to finish college first before having a child." jay explained in behalf of his deceased aunt.
"they didn't look for me though. nancy said they were supposed to get me back when i turned 3." umiling-iling si taeyong. "nancy was killed when i was seven. that's when verona took me and trained me to fight against your family. he made me believe that the jeong's are the one responsible for nancy's death and i believe that for a couple of years."
"what changed your mind?"
"not what but who.." ani taeyong bago tipid na ngumiti. "shotaro. he's like a brother to me. he was ordered to kill shaun, i guess you already know that part of the story. long story short, habang deep undercover siya, nakita niya kung anong klaseng pamilya kayo. taliwas sa kung anong gusto ni verona na paniwalaan namin. nakilala ko kayo base sa mga kwento ni sho at ipokrito ako kung sasabihin kong ni minsan ay hindi ko naisip na magpakilala sa inyo. kaso everytime na susubukan ko, palagi kong naaalala yong nakita kong sulat ng totoo kong nanay kay nancy. 'wag mong hahayaang makita ng pamilya ko si taeyong hangga't hindi kami ni jonathan mismo ang kumukuha sa kanya. ayokong siya ang maging dahilan para masira ang pamilya ko.' that was what's written on her last letter. it broke me... that simple letter broke me into million pieces possible. kung ikaw ako, magagawa mo bang magpakita sa mga kamag-anak mo knowing na possibleng masira mo ang pamilyang iniingatan nila?"
hindi sumagot si jay dahil hindi niya rin alam ang gagawin niya kung siya ang nasa sitwasyon ni taeyong. he sighed. words are really powerful, it can either make or break someone. kaya importante rin talaga na bawat salitang bibitawan natin ay pinag-iisipan.
"it was your bestfriend." pag-iiba ni jaehyun sa topic. ayaw niya rin kasing masyadong maging malungkot ang usapan nila dahil hindi siya magaling mag-comfort ng tao. 'if it's ren then i can do anything, kahit magmukha pa akong tanga.'
"what do you mean?"
"the one who copied your face, it was your bestfriend. he's also the one who shoot you, yong naging dahilan para ma-coma ka." deretsahang sabi ni jay at nakita niya ang pagdaan ng sakit sa mga mata ni yong.
"the bullet's really meant to hit me... not andy... fuck!!"
jay nodded. "yep. nagkataon lang na napadaan siya roon sa lugar kung saan ka naroroon." he said before placing a bundle of keys in front of taeyong. "this is the duplicate keys on my vacation house in bali, indonesia. my sister hid doyoung there. you can go whenever you please. pwede rin kitang ipahatid."
"you have a sister?" medyo gulat na tanong ni taeyong.
"just a sister by heart, si vivian."
"oh, i know her. binantayan niya ako noon sa isla ni liu pero bigla rin siyang nawala noong nagkamalay na ako." ani taeyong bago bumuntong-hininga at tila nag-isip. "si doyoung, he's safe naman, di ba?" he asked and jay nodded. "then hahayaan ko muna siya roon. hindi ako pwedeng umalis, may kailangan akong makuha kay verona bago ko asikasuhin ang sarili kong buhay."
"sapat na dahilan ba yang kukunin mo kay verona para hayaan mo lang muna si doyoung sa indonesia. will that be worth your time and effort?"
"siguro. sana." naguguluhang sagot ni taeyong. "anyways, about that person who pretended to be me, i'm really sorry——"
"no need to be sorry about the things you didn't do. isa pa, alam ko naman mula umpisa na hindi ikaw yon..."
jay dropped the topic about taeyong's look alike. mas pinili niyang pag-usapan nila ang tungkol sa pag-aaral ni yong, kung ano ang mga gagawin nito para makabalik sa lasalle bilang siya.
"just keep in mind, there should be only one taeyong para maayos kang makabalik sa lasalle..i'll let you handle it."
