Falling

CHAPTER NINE: ITO NA BA YUN?

A/N:

Bigyan po natin ng chapter si Lory. May sarili rin po syang story like Fio and Alexa.
Enjoy reading po. Sorry sa typos.

LORY-

Una po sa lahat nagpapasalamat po ako dahil nagkaroon ako ng first appearance sa isang chapter. *bows deeply*
Chapter ko ba ito author? Ito na yun?

Guys, pagpasensyahan niyo po ako. Hay...*sigh* huwag ka na ngang umeksena! Dinadalian ko ang story na ito Lawrence.

Sorry naman po. A ssang namja don't let a lady get mad. And yes, when I say ssang namja, hindi po ako bakla.

"Renz! Bumaba ka na!" Si yaya iyan for sure.

"Opo!" Sagot ko.

Naligo muna ako at nagbihia bago bumaba. I grab my hello kitty bag and run downstairs.

"Good morning." Matamis na bati ni Mommy sa akin with that smile that can take away your inner soul.

"Good morning Mom." Bati ko dito sabay halik sa pisngi.

"Maaga po bang umalis si Dad?" Tanong ko as I offer my Mom a seat. At naupo na rin ako nang makaupo na rin siya.

"Lagi naman, eh. Nga pala...anak, kelan mo titigilan yang paggamit mo ng hello kitty bag mo?" Mom.

Napatigil ako sa pagkain ng breakfast ko. Ewan...hindi ko alam kung hanggang kelan ako magpapanggap na bakla. At hindi ko na rin alam ang dahilan kung bakit ako nagpapanggap.

"Ewan ko po." Matipid kong sagot and give her a small smile.

"Bakit pa kasi kailangan mong magpanggap anak? Pwede mo namang sabihin sa kanya ang nararamdaman mo." Napangiti ako sa sinabi ni Mommy.

Wala kasi akong tinatagong secret kina Mommy and Daddy, lahat ng mga bagay-bagay alam nila. Ultimo color ng underwear ko araw-araw alam nila.

"Nag-aalala lang kasi ako anak. Baka matuluyan ka niyan." Natawa naman ako.

"Mom, that's not gonna happen. Don't worry about that thing, I will not give up my throne as a ssang namja. Manly ako Mom, manly." Yan ang lagi kong sinasabi kay Mom if she ever say something I don't like to hear.

"If you are a ssang namja, you can't be afraid of any pain that will come expectedly or unexpectedly. But why do you have to hide your feelings and your true identity?" May point naman ang mga magulang.

"Totoo bang umiyak ka kagabi?" Tanong ni Mommy.

I look at her.

"I-I was just..." totoong umiyak ako kagabi.

She give me that 'what?' look.

"Di ko po kasi matake ang nakikita ko araw-araw. We've been together for years, pero kahit isang hinala lang naman na may gusto ako sa kanya wala,eh." Ayan I feel like giving into my emotions. Pero di ako iiyak, manly ako.

"Pano naman siya magkakahinala niyan anak? Eh sa paningin niya kauri ka niya? That's why I have to tell you...this is the time. You have to tell her. Don't worry about what will be her reaction, what will she say or what will she do; the important is...you have told her your feelings for her. And believe me, Lawrence...after telling her, you'll feel better. Gagaan ang pakiramdam mo." And she stood up.

"May pupuntahan ako, be good in school. Bye anak, good luck." And she kiss me goodbye.

"Bye Mom." Paalam ko.

Di ko na tinapos ang pagkain ko at umakyat ako ulit ng kwarto ko.

Tinanggal ko lahat ng gamit ko sa pink hello kitty bag ko at nilipat sa EXO bag ko. Ginagamit ko lang ito kapag nagbabakasyon kami sa China nina Dad at Mom.