Goodbye, Spoiled Brat.

Chapter Fourteen: Bayan

November, and it's our sembreak today. It's so boring. Wala naman akong ginagawa dito kung hindi matulog at kumain at matulog at kumain. Minsan nagiinternet din ako pero dahil sobrang bagal ng wifi naggigive up na lang ako. Di ko nga alam kung bakit nabubuhay pa ang mga tao dito e. But, in-all-fairness, ilang months na din akong nakakulong dito sa province na to. And ang nakakainis, I'm still not used to it.

Uggggh. What to do? Screw this shit. I don't know what to do.

Just because I'm so bored of this world and I don't wanna die in boredom, Lumabas na lang ako sa kwarto out of frustration. Siguro ay doon muna ako sa backyard namin dahil some fresh air.

"Mam Angela, May kailangan po kayo?" Tanong ng maid ko. Umiling lang ako at pinagpatuloy ang pagbaba ko sa hagdan at trip sa backyard. Hindi na nga pala kami nagaaway ng maid ko kung mapapansin niyo. Siguro kasi kaming dalawa lang ang tao dito kaya nasanay na siya saakin at alam niya na ang bawat galaw ko, plus masarap siya magluto and it's the best way to win my heart. Joke! Parang iba na yun e.

Umupo ako sa isa sa mga swing at nagisip isip ng mga bagay. Hmmmm.

I wonder what Dad is doing today... at bakit hindi niya ako kinakamusta na ngayon. I guess he's busy, pero syempre, anak niya pa din ako, kailangan niya pa din akong kamustahin kahit papaano.

Tsh. I know! He's sooooo way toooo busy with our business and with his 'new' freaking family. Pero, ako? Family din naman ako e. Kaso, mukhang hindi niya na ako kinoconsider. Hinayaan niya na lang akong magisa dito sa napaka dull place na ito. With no family at all. Friends? Walang kasiguraduhan.

Hindi man lang niya inisip na baka sa sobrang lungkot ko dito, baka magpakamatay na ako just like what happened to my cousin, Blaze. We're teenagers. Kailangan namin ng support and understanding ng mga parents. But, I guess he don't. Our parents don't.

Since si Dad na lang ang natitira kong magulang. He chose to abandon me. Can you Imagine that? Well for sure so yeah, Screw him. May konsensya pa kaya ang taong iyon. Malamang matagal na din siyang inabandona.

I hate how the world left me with nothing. I have no mom. I have no Dad. I just got Glenn, thanks for him, but the rest, they hate me. (I don't know dun sa maid ko kung hate niya ba ako pero for me hindi ko na siya hate sana ganun din siya) Bakit kaya ganun? Is my brat attitude affects it all?

Am I doing it wrong? Paano ba magbago? Paano nga ba magbago kung nakasanayan mo na? Kung sa ibang tao, hindi maganda ang pagbabago pero bakit saakin kailangan kong ibahin pa ang sarili ko.

I'm tired.

Not just physically. But also emotionally, mentally, socially.

I'm quite depressed on what's happening to me. Konti na lang talaga at baka magkaroon ako ng depression. Thank God at wala pa akong naiisip na suicidal thoughts dahil mahal ko ang sarili ko. Pero... I single blow and I will give up.

Tumayo ako at napagdesisyonang magbike na lang. Yes, may bike naman ako pero di ko ginagamit kasi wala naman akong pagagamitan. Dahil wala akong masyadong exercise na ginagawa these past few months siguro ay kailangan kong gumalaw galaw.

Kinuha ko ang pink kong bike at binuksan ang gate. Bahala na, kahit di ko alam kung saan ako pupunta. Hindi naman sa maglalayas ako or what, I will just make pasyal lang ng onti and explore this small town and maybe I'll forget my problem. Di ba?

Habang pumapadyak ako ng pedal ng bike ay hindi ko na inabala pa ang lubak lubak na daan na dinadaan ko. Kahit medyo nakakainis dahil hindi man lang patag ang iba. Sementado ito pero may parte pa din na sira.

Tsk.

Iniwasan ko ang mga lubak at dumaan lang sa mga straight at smooth na daan. Dahil naenjoy ko ang paggawa noon. Hindi ko namalayan na nasa bayan na pala ako. Ewan ko ba kung bayan ang tawag dito pero maraming boutiques kung boutiques nga ang tawag doon. Pero basta, maraming nagtitinda. Para siyang palengke and mga damit na pipitsugin ang mga tinda.