GOH:5

319 11 8
                                    

The Book:

Jess Viel Lawrence, he's someone that is beyond unreachable.

He has the looks, the reputation, the talent, the intelligence, money, power and all. He is someone that I know I would never be with. Hindi dahil sa hindi ko gusto,

Pero alam kong hindi kami bagay. Sino nga ba ako?

But it won't stop me from admiring someone like him. I will still like him even if I don't deserve it.

Kasi nga, diba pagmahal mo ang isang tao, you would not expect them to love you in return. Kahit hindi ikaw, basta nagmahal ka, that is all it takes. It's still a feeling that is worth to be treasured.

Nasanay narin kasi akong hindi ko man lang nasaranan ang mahalin. Pati sarili kong mga magulang, gusto akong patayin.

Mga kaibigan? Wala rin. Sino nga bang gustong lumapit sa isang katulad kong taga bahay ampunan at galing sa pamilya ng mga criminal?

It's a good thing that I am smart that I can work from someone. Mataas ang bayad sa pagiging secretary niya kaya kahit na may pasok palagi, ginagawa ko parin ang lahat para lang matapos ang trabaho ko.

And my boss are Jess' parents. Mababait talaga ito. Para ko na nga rin silang pamilya, kaya hindi na ako magatataka kung bakit ang dali ko lang mahalin si Jess.

"Hoy gago. Magpapakamatay ka ba?!" Inis na inis kong sambit sa kaniya.

"What the? Bakit palagi mo nalang ginugulo ang buhay ko?! You don't understand anything about me." Lasing niyang turan.

"Aba, mabuti nga at iniwan mo ang babaeng iyon. You chose the right thing."

He chuckled. "Sino ka ba? Stalker ba kita? And why are you here in my fucking house?!"

Napatikhim naman ako. Stalker? Grabe naman siya. At una sa lahat bago ang huli, matagal na akong nandito sa bahay nila.

Kaya nga secretary diba? Sadyang bulag ka lang o baka pandak ako kaya hindi mo ako nakikita?

"Huwag mo kong tinatawag na stalker ha! Secretary ako ng Mama mo fyi! Fuck you ka rin. Akala mo ha?" Please Jess. 'Wag kanang magtaka kung palamura ako. Don't judge me nalang.

He looked shocked from my reponse. "W-What are you?"

W-wow? What talaga? Mas better kong who.

"Isa po akong homo-sapien, sir."  Nakangiti kong sambit.

"Stop bothering my life and get out of here!"

Lumapit naman ako sa kaniya. "Masakit ba? Okay lang yan. Mahirap maiwanan ano?"

Kasi matagal ko ng naranasan ang maiwanan. Bata palang ako, lagi na akong sinasaktan ng mga magulang ko. They would also lock me up.

Sa mga taong kakilala ko naman, hindi ko man lang naranasan ang magkaroon ng kaibigan. Kaya palagi nalang ako naiiwan pag may outing yung mga classmates ko.

But that's fine. Okay lang. Masasanay kalang.

"Pero dahil nandito ako, hindi kita iiwanan."

He rolled his eyes. Grabe, ang maldito ng lalaking ito. Wala bang pa thank you diyan?

"Why are you so talkative?"

I smiled and winked at him. "Sa'yo lang po."

@Miss_Acyl

Glimpse of HerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon