POLATLI "Aslan Kızlar"

1. BÖLÜM ~ KAPTAN VE KARDEŞ

İlk bölümden herkese merhabalar...

Bu kurgum "Aslan Kızlar" serisinin ikinci kitabı olmasına rağmen SENA "Aslan Kızlar" kitabımdaki geçenler burada geçenlerin devamı niteliğindedir. Ama hangi sırayla okursanız okuyun bütün olaylara hakim olacaksınız hemen hemen. Tabi iki kitap da devam ettiği için gelecek bölümleri ve kurguların tamamlanmasını bekleyin.

Özellikle 23 Ocak'ı seçtim ki ilk bölüm benden kendime bir doğum günü hediyesi olsun 🥳

İyi okumalar...

✧✧✧✧✧✧✧

RUKİYE'DEN...

Ellerimle duvarın üstündeki taşları karıştırıyordum. Çıktığım duvardan tüm köy görünüyordu. Bizim evi izledim.

"Rukiye?!" diye biri bağırdı birden ve aşağıda buldum kendimi. Koluma keskin bir acı saplandığında çığlık attım. Gelip kaldırdı beni sertçe.

"Niye çıktın oraya?! Aptal mısın sen?!" diye sarstı beni. Kolumdaki acı dayanılmazdı.

"Kalk!" dedi yakamdan çekiştirerek.

"Kolum!" dedim ağlayarak ama o sürüklüyordu beni.

"Menekşe!" diye bağırdı biri. Ama o hâlâ sürüklüyordu beni yakamdan. Durup çırpındım elinden kurtulmak için. Kolumun acısı beni delirtecek derecedeydi.

"Menekşe!" diye bağırdı yine biri. Yüzüme bir tokat patladı ve yeniden düştüm.

"Ne yapıyorsun sen yine bu çocuğa?" dedi az önceki ses. Hafsa teyze olduğunu anlamıştım.

"Abla!" diye bağırdığını duydum yine birinin. Aklım uçuyordu kolumun acısından. Gelip sarıldı bana ağlayarak.

"Canın yandı mı?" dedi yaşlı gözlerle. İleride kavga ediyordu Hafsa teyze ve Menekşe abla.

"Ağlama Arzu. İyiyim." dedim güçlükle. Suna ablanın da yanıma geldiğini gördüm. İkimize sardı kollarını.

"Kalk yerden! Yalan yapıyor!" diye bağırdı Menekşe abla.

"Sen eve git Menekşe. Çocuklar bize gelsin. İşlerine bak." dedi Hafsa teyze. Bunun üzerine sinirli sinirli baktı Menekşe abla bize ve gitti. Hafsa teyze gelip kaldırdı beni. Toza bulanmış saçlarımı okşadı.

"Hafsa teyze... Kolum acıyor." dedim. Bana bir tek o yardım edebilirdi.

"Tamam yavrum. Gel, bakalım koluna." dedi ve evlerine gittik. Kolumun incinmiş olabileceğini söyledi Hafsa teyze. Sardı. Bu sırada Arzu bir an olsun bırakmıyordu beni. Benim için benden çok korkmuştu kolumun acısıyla her inlediğimde.

"Siz oynayın. Ben size süt ısıtayım. Olur mu? Abileriniz de gelir birazdan." dedi ve gitti Hafsa teyze. Benim annem o olsaydı keşke diye düşünürdüm hep.

"Koluna dikkat et Rukiye." dedi Suna abla. Uzattı beni divana ve Arzu'yla oynamaya başladı.

Camdan dışarı baktım. Bizim evin çatısı görünüyordu. Annemi düşündüm. Onu kaybetmeden önceki hayatımı düşündüm.

Menekşe abladan şikayetçi değildim. Benim annem o değildi ve beni bağrına basmak zorunda da değildi. Her ne kadar kızıp sövse de o, kardeşimin annesiydi. Evet, belki de Arzu için suçlamak istemiyordum onu. Arzu'yla annemiz babamız bir olmasa da ben onun ablasıydım ve bu gerçeği hiç kimse değiştiremeyecekti. Ne olursa olsun bu hayatta hiçbir zaman ayırmayacaktım onu kendimden.