𝑷𝒖𝒑𝒑𝒚 𝑳𝒐𝒗𝒆 | 𝒀𝒐𝒐𝒏𝒎𝒊𝒏

𝕶𝖆𝖑𝖇𝖎𝖓𝖎𝖓 𝕲ö𝖟𝖑𝖊𝖗𝖎𝖓𝖉𝖊𝖓 𝕰𝖑𝖑𝖊𝖗𝖎𝖓𝖎 Ç𝖊𝖐

Keyifli okumalar...

Jimin

Öyle anlar vardır ki, canınız ne kadar acısa da gülmek zorunda kalırsınız. Çünkü bilirsiniz bazı acılar sessiz yaşanmalıdır. Sizi anlayabilen insanları böyle zamanlarda bulursunuz yanınızda ve böyle zamanlarda güçlü kalmayı öğrenirsiniz.

Fakat ben artık güçlü hissetmiyordum. Büyük bir mutlulukla Yoongi'min taburcu olmasının sevinciyle hastaneye geldiğimde, onu başka birine sarılırken gördüğümden beri güçlü değildim artık.
O an kaçıp gitmeyi, yok olmayı düşünmüştüm hatta ama Jungkook'un beni görmesiyle kaçacak bir durumum da kalmamıştı.

Hastaneden çıkana kadar Yoongi ile göz göze dahi gelmemiştim. O da pek önemsememişti beni zaten. Bu hayal kırıklığı kalbimi paramparça etmişti. Ona kızmamak istemiştim, kırılmamak istemiştim, bütün olup biteni hasta olmasına yormuştum ama nihayetinde kalbim taştan değildi. Canım yanmıştı, deli gibi üzülmüştüm. Gecelerce ağlamış, pes etmek bile istemiştim hatta fakat yine de bunu yapamamıştım. Tek yaptığım şey son bir haftadır olduğu gibi evden dışarıya çıkmamak ve Yoongi'yi görmemekti.

Kaçmıştım ondan. Okulda, sınıfta, sokakta, her yerde... Gözlerine bakmamaya, anlata anlata bitiremediği hastane arkadaşını duymamaya çalışmıştım ve sonunda da kendimi yine bu hastanede bulmuştum işte. O kızla konuşmak istemiştim. Olup biten her şeyi bilmesini, işin sonunda onun da benim gibi acı çekmemesini istemiştim. Her ne kadar duyacağım şeylerden korkuyor olsam da kaçmamıştım bu kez. Ne de olsa Yoongi'den daha ağırlarını duymuştum bu süreçte.

"Ah merhaba,sizi görmeyi beklemiyordum."

"Merhaba Yumi. İnan bana ben de burada olmayı beklemiyordum."

"Nasıl?"

"Biraz konuşalım mı seninle?"

"Tabi olur."

Elimdeki çiçeği ona uzatmıştım yanıma oturmadan önce. Gözleri parlamış, mutlu olmuştu ama işin garip tarafı sanki beni çoktan bekliyormuş gibi meraksız oluşuydu.

"Ben Park Jimin. Yoongi'nin arkad..."

"Biliyorum oppa."

"Biliyor musun?"

"Evet. Seni daha önce de gördüm."

"Ah doğru. Yoongi taburcu olduğunda karşılaşmıştık değil mi?"

Elindeki çiçekleri nazikçe oturduğumuz bankın üzerine bırakmış, sonra gözlerime bakmıştı. Bakışları fazlasıyla samimi ve içten görünüyordu.

"Seni bahçede ağlarken, Yoongi oppaya elma bırakırken ve onu gizlice izlerken gördüm oppa."

Şaşırmıştım. Gerçekten hakkımda çok şey söylemişti ve hiçbiri de yalan değildi.
Çekinerek bana doğru uzattığı elleriyle ellerimi tutmuş ve devam etmişti.

"Sana çok zorluk çıkardım değil mi oppa?"

"Şey..."