𝑷𝒖𝒑𝒑𝒚 𝑳𝒐𝒗𝒆 | 𝒀𝒐𝒐𝒏𝒎𝒊𝒏

𝕭𝖚 𝕭𝖎𝖗 𝕾𝖔𝖓 𝕸𝖚 𝖄𝖔𝖐𝖘𝖆 𝕭𝖆ş𝖑𝖆𝖓𝖌ıç 𝕸ı?

Keyifli okumalar...
(Çok keyifli bir bölüm değil ama adettendir.)

Ameliyat Günü

Jimin

Çocukluğuma dönmek istiyordum. En çok bugün. Hiçbir acının içimi acıtmadığı, birini kaybetmek ne demek bilmediğim o anlara dönmek istiyordum. Bazı acıları gözyaşı alır götürür, bazıları ise içinize yavaş ama derin izler bırakır, işte o derin izlerle savaş veriyordum.

Gözyaşları içinde ameliyathanenin önünde yere çökmüş öylece duruyordum. Etrafımda neler olup bitiyor bilmiyordum bile. Dakikalar önce onu içeriye almadan önce söyledikleri dolanıyordu aklımda.

"Sana geleceğim Jimin-i."

Hıçkırıklarım hastane koridorunda yankılanırken diğer söyledikleri de peşi sıra kulaklarımda çınlıyordu.

"Bu hastalığın bizi ayırmasın izin vermeyeceğim."

Yüzümü avuçlarıma alıp delirecekmiş gibi ağlıyordum bu kez. Jungkook ve Hoseok yanıma gelip bana sarılmışlardı. Onların da benden eksik bir yanı yoktu. Perişan haldelerdi. Daha kendilerini teselli edemiyorken, beni ayakta tutmaya çalışıyorlardı. Lakin duyduğum hiçbir teselli cümlesi işe yaramıyor aksine daha çok canımı acıtıyordu. Üstelik burada ne kadar bekleyeceğimizi, ameliyatın ne kadar süreceğini bilmiyorduk. Bu bilinmezlik kalbime bıçaklarını saplıyor ve hiç acımıyordu.

Hoseok yavaşca ayağa kalktığında, Jungkook da elimden tutup aynı şekilde ikimizin kalmasını sağlamıştı. İkisi hastaneye geldiğimizden beri garip davranıyordu fakat ben bunu üzüntülerine veriyordum. Taa ki Hoseok konuşana kadar.

"Sanırım zamanı geldi."

Jungkook'a bakıp bunu söylediğinde, anlamsızca ikisine bakmıştım. Neyin zamanı gelmişti? İçimi kemiren korkunun yanına nicesi eklenirken, Hoseok cebinden bir zarf çıkarıp, bana doğru uzatmıştı. Neler olup bittiğini anlamıyordum. Zarfı almak için uzanmamıştım bile. İdrak etmeye çalışıyordum sadece. Bütün bu olanlar neydi? Bu zarf ne demek oluyordu? Ve ikisi neden gözyaşları içinde bana bunu uzatıyordu?

"Bu ne?"

Jungkook gözüme bile bakmıyordu. Hoseok ise gözlerini kaçıracak zarfı yeniden bana doğru uzatıp konuşmuştu.

"Yoong... Yoongi bunu sana vermemizi istedi?" Cümlesini zar zor tamamlamış ve ardından elini yüzüne götürüp gözyaşlarını silmişti. "Al şunu Jimin. Zaten benim için yeterince zor."

Ellerim titreyerek elindeki zarfa uzandım. Zarfı aldığım an içimde beliren korku şiddetini daha da artırmıştı. Yoongi'nin neden böyle bir şey yaptığını anlamaya çalışıyordum ama aynı zamanda içimi saran kötü hisler beni adeta etkisi altına alıyordu.

Tam karşımda duran banklara doğru ilerledim. Artık gözyaşlarım akmıyordu. Transa girmiş gibiydim. Tek hissettiğim Hoseok ve Jungkook'un bana doğru gelip yanımdaki boş yerlere oturmasıydı. Mektupta yazan şeyleri bildiklerinden emindim,sessiz olmaları da bu yüzdendi.

Uzunca bir süre elimdeki zarfa baktım. Siyah bir mumla mühürlenmişti. Üzerinde 'Jimin'ime' yazıyordu. Kurumuş gözyaşlarım o an yerini yeni gözyaşlarına bırakmıştı. Elim korkakça siyah mühüre doğru gittiğinde durdum. Zarfı açmaya cesaretim yoktu, içinde ne yazdığını bilmiyordum fakat iyi bir şey yazmadığı kesindi. Korkuyordum. Öyle ki okumadan yırtıp atmak istiyordum hatta.