Minik Cadı

Minik Cadı|Texting|4.BÖLÜM

Hastaneye varmıştım, ve korktuğum şey ile karşılaştım evet babam ağlıyordu bir kız çocuğunun unutamayacağı anlardan biriydi bu babam hep kahramanımdı küçükken beraber vakit geçirmeyi sevsekte annem ile ayrılınca onu görmemeye başlamıştım çünkü başka bir şehirde aile kurmuştu kendine

Babam ile göz göze geldik yanına usulca yaklaştım ve ona sarıldım göz yaşlarımı tutamadım kurumuş sandığım göz yaşlarım bir kez daha aktığını ispatlamıştı

Ertesi gün...
Sabah 8' e geliyordu yapraklar dökülüyordu hava kasvetliydi kulağıma boğuk bir şekilde sela sesi geliyordu babamın toprak atmasına bakıyordum hüzün ve üzüntü bulutlara da yansımıştı şimşek çakıyordu herkes dağılmıştı sadece babam ve ben vardık
Toprağını kokladım ve mezar taşını öptüm zar zor vedalaştım

Baba: hadi kızım daha yolum var benim
Maysa: Baba gitmek zorunda mısın
Baba: evet

Dedi sert bir şekilde ve beni eve bırakıp gitti

Alarmımın sesi ile uyandım gözlerim şişti buzluktan buzu alıp yüzüme tuttum ve biraz olsun şişliğini almıştı çantamı hazırladım pantolonumu giydim siyah hırkamı üstüme aldım ve sigara paketime baktım içinde bir dal kalmıştı çantamı sırtıma takıp mutfağa doğru yürüdüm kendime bir bardak su koyup içtim koridora doğru yürüyüp dizime kadar gelen çizmelerimi giydim ve dışarı çıktım

Motorum ile gitmeye karar verdim hız yapıp erkenden bir göl kenarına park ettim dersin başlamasına 10 dk vardı sigaramı yaktım ve göle baktım bi an göl beni içine çekecekmiş gibi hissettim telefonum titredi
Zehracım arıyor...
Telefonu meşgule attım dersin başlamasına 5 dakika vardı motora bindim ve gazı kökleyip hızla okula vardım hemen park ettikten sonra merdivenler ikişer ikişer çıktım ders başlamıştı hocadan özür diledim ve en arka sıraya geçtim

Kızlar bakıyordu garip bir şekilde beni ilk defa böyle görüyor olabilirlerdi dün okula gidememiştim cenazeden dolayı bugün ise okulun son günüydü
Ders bitmişti teneffüs olur olmaz kızlar yanıma geldi

Zehra: kızım sen bizi öldürecek misin neden aramalarımıza cevap vermedin
Berra: Yüz kere aradık belkide açmadın dünde okula gelmedin ne oldu

Boğazım düğümlenmişti nasıl söyleyecektim

Maysa: kızlar babannem vefat etmiş
Zehra: ne diyorsun sen Maysa
Berra: Gerçek olamaz bu nasıl ya

Kızlar bana sarıldılar ve anlayış ile karşıladılar
Öğle teneffüsüne girmiştik Bartuyu gördüm bana bakıyordu gözlerimin tam içine sanki biliyordu her şeyi
Günün nasıl geçtiğini anlamadım ve çıkış saatine gelmiştik okulun bahçesine çıktım herkes çoktan dağılmıştı motorumun yanına gittim Bartu da oradaydı

Bartu: İyi göremedim bugün seni
Maysa: Belki de değilimdir
Bartu: Her zaman buradayım o zaman
Maysa: Sağol

Dedim tebessüm etmeye çalışarak

Bartu: Yok ben ciddiyim telefon numaramı vereyim yaz
Maysa: peki

Dedim ve söylediği numarayı kaydettim Motoruma binip büfenin oraya park ettim sigaramı aldığıma göre eve geçebilirim diye düşündüm telefonum titriyordu sürekli bildirim geliyordu sanırım