Chapter 1.2 ( Unicode )

137 15 0
                                    

အဆုံးသတ်ကိုမြင်ပြီးနောက်မှာတော့ ချီကျောင်းကြမ်းပြင်ကနေ ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် system ကိုလှမ်းမေးလိုက်တယ်။

"ဒီကမ္ဘာက လူသစ်တွေအတွက် ဆိုတာသေချာရဲ့လား?"

[ဒါပေါ့။ ဒီကမ္ဘာက လွယ်လွန်းတယ်မလား?]

လွယ်တယ်?

ဒါကသေအောင်ခက်တယ်ဟ!

ချီကျောင်း ခေါင်းတစ်ခုလုံး တဒုန်းဒုန်းမြည်လာသလိုပဲ။ သူ့ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ပြောလိုက်တယ်။

"အကျဉ်းချုပ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ငါကလူတွေအများကြီးကို မြူဆွယ်ပြီး သူတို့တွေအားလုံးနဲ့လည်း ပတ်သက်ထားရဦးမယ်ပေါ့။ "

[ဒါပေါ့]

"လီရိဟန်ဆီကနေ ကုမ္ပဏီလျှို့ဝှက်ချက်တွေကိုခိုး၊ သူ့ပြိုင်ဘက်တွေဆီကိုရောင်း၊ ပြီးတာနဲ့ သူ့‌ခြေထောက်တွေကို ထိခိုက်သွားစေမယ့် လုပ်ကြံမှုကြီးကိုလည်းလုပ်ရဦးမယ်။"

[အမှန်ပါပဲ]

"‌လီရိဟန် ကလဲ့စားပြန်ချေတဲ့အချိန်ကျတော့လည်း အရင်ဆုံး နိုင်ငံခြားမှာ စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတဲ့ဘဝနဲ့နေရမယ်။ ပြန်လာတော့လည်း ခြေထောက်လည်းချိုးခံရ မျက်လုံးလည်းဖောက်ထုတ်ခံ‌ရပြီး အိမ်ပျက်ကြီးထဲမှာပဲ အဆာလွန်ပြီး သေရမယ်ပေါ့။"

[အတိအကျပါပဲ။ လုံးဝကို မလွယ်လွန်းဘူးလား။]

ချီကျောင်းတော့ ငိုချမိတော့မယ်။

"အခုမှ နောင်တရမယ်ဆို အရမ်းနောက်ကျနေပြီလားဟင်? ငါတော့ ဒီကမ္ဘာထဲကနေ တိတ်တဆိတ်‌ပျောက်ကွယ်သွားတာက ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်။ ငါတို့ချိတ်ဆက်မှုကို ပြန်ဖြတ်ရအောင်လေ....."

Hostတစ်ယောက် စိတ်ဓါတ်ကျနေတာကို စတင်ခံစားမိလိုက်တာနဲ့ systemဟာ သူ့ကိုဖြောင်းဖြဖို့ အမြန် ကြိုးစားလေတော့တယ်။

[မကြောက်ပါနဲ့။ ငါက နာကျင်မှုတွေကို ပမာဏတစ်ခုအထိ ကာကွယ်ပေးနိုင်တယ်။ ပြီးတော့ မင်းရဲ့ရည်းစားတွေကိစ္စကလည်း အတုလုပ်လို့ ရပါတယ်လေ။ ငါမင်းကို ဆေးရည်တစ်ပုလင်း ပေးလို့ရတယ်။ အလကားနော်။ မင်းသာ သေချာလုပ်မယ်ဆိုရင် မင်းတို့ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုတာ ဘယ်သူမှသိမှာမဟုတ်ဘူး။]

ငါက တကယ့်ကို အမှိုက်ကောင် shou system! (Arc-1)Where stories live. Discover now