သစ္စာဆူး၍ရူးရသည် အပိုင်း(4)
ကျနော်ထိုင်ငို နေလိုက်တာ နေ့လည်တောင် ရောက်လာပြီ နေရာ မရွေ့ပဲ ငိုနေဆဲ ထမင်းခေါ်ကြွေးလဲ ကျနော်မစားခဲ့ ပါ မေမေထားခဲ့မှာကို
သိသိကြိးနဲ့ကို ထားရက်ခဲ့လေခြင်းဆိုပြိး စဥ်းစားရင်း ငိုနေမိတယ် အဲ့အိမ်က ဥိးကြိးကတော့ မေမေသွားပြိးသိပ်မကြာဘူး ကားနဲ့ထွက်သွားသည် မားဆိုတဲ့အဒေါ်ကြှိးလဲ အပြင်ထွက်သွားပြီ ကျနော်ဘေးမှာတော့ TVထိုင်ကြည့်နေတဲ့ သူ့တို့သားတစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့သည်
...ဟိတ်ကောင်လေး မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ...
...ငါလား...
...အင်းလေ မင်းနဲ့ငါနှစ်ယောက်ထဲရှိတာကို ငါကမင်းကိုမမေးလို့ဘယ်သူ့ကိုမေးရမလဲ...
...ငါ့နာမည် ဂျီမင်းလို့ခေါ်တယ်...
...အော ...အသက်ကရော...
...အသက်က၁၃နှစ်ပါ...
...ဟင်..၁၃နှစ်...
...ဟုတ်တယ်...
...ဟုတ်လို့လား ငါတောင်၁၃နှစ်ပဲရှိသေးတာ...
...ငါကလိမျစရာလား...
...မင်းက သေးသေးလုံးလုံးလေးနဲ့ ဆိုတော့ငါ့ထက်ငယ်မယ်ထင်ထားတာ...
...အကောင်က သေးတာမဟုတ်ပါဘူး အရွယ်မရောက်သေးလို့ပါ...
...အော အရွယ်မရောက်သေးလို့...
...ဟုတ်တယ်...
...ငါ့နာမည် ကဂျောင်ကုလို့ခေါ်တယ် မင်းနဲ့ငါနဲ့ အခုချိန်က စပြိး သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ပြီနော်...
...အင်း...
...လာ ထမင်းစားတော့ မလား ငါထည့်ပေးမယ် လေ...
...အင်း...
...မင်းဘာကြိုက်လဲ ဝက်သားကြိုက်လား...
...အင်း...
...ကြက်သား ကော ကြိုက်လား...
...အင်း...
...အော တအင်းအင်းနဲ့စကားလေးပြောပါဥိး...
...ငါက ဘာပြောရမှာလဲ...
...အေး မပြောနဲ့တော့ စားနေနော် ငါမားကိုသွားခေါ်လိုက်ဥိးမယ်...
