Bir delirmiş divaneyim, dergahım kolların bense bir günahkar. Bedeviyim arar bu gözler susuz çöllerde yaşamı, yaşamın içinden hayatı. Kaç gecedir uykusuzum, yerim yurdum dergahtır. Kapılar nerede ey sevgili arıyorum kollarındaki uykuyu.. Geceler soğuk geceler sensiz sevdiğim, nolur izin ver üşümeyeyim.
Sarmala beni cenneti vaadeden kollarınla, kalbimi ısıtan neşenle.
Gözlerim buluşsun gözlerinle, beraber uyuyalım her gece.
Ruhun ruhumu sarmalayarak her bir yaramı sarmaladığında hissettiğim huzur engeller kalbimin ağrılarını, gözlerimi kollarında kapattığım her gece kaçarım kendimden, gördüklerimden. Kollarından uzakken uyku haram bana, şayet izin vermez ne ruhum ne yaralarım, ne de gözlerimi kapattığımda ağladıklarım.
Ey benim güzel sevdiğim, herkesten korumak için canımı vereceğim sevdiğim.
Sensiz geçirdiğim her gece düşüncelerimle tekrardan yaratırken seni, sensiz uyuduğum gecelerden daha çok huzur verir.
Senin düşüncen bile, benim kalbime neşe verir.
Kolların cennetim, göğsün ölümüm ise şayet,
Ölüpte cennete gitmeye çoktan talibim.
Kalbim merak etmez, ruhum umut etmez. Bu garip aşık, bir gün bile karşılık beklemez.
Lakin aşkı eksilmez, nefesi kesilmez, şayet meleğinin aşık olduğu tarafı kalbidir, ruhudur asla vazgeçmez.
Benim güzel sevdiğim, gülüşünde can verip ışıldayan gözlerinde can bulduğum.
Korkularımın düşüncelerimi ele geçirerek kâbusa dönüştüğü her gece gözlerimin altındaki morluklara eklerim yeni düşler.
Sensiz bir kâbusu yaşamaktansa bu aşık her gece seni düşler.
Düşün huzur verir zihnime, kalan tüm tezatlıkların uğultularının oluşturduğu ölüm sessizliğini alır götürür güzelliğin.
Zihnimde yankılanır sana söylemek istediklerim, zihnimde yankılanır güzelliğinle unuttuklarım.
Derin bir nefes veririm, dudaklarım arasına yerleştiririm bir dal barış sigarasını. Nefesim kesilircesine yaşam bulurum, sana ithaf ettiğim şarkılarla tekrardan can veririm.
Bazen gözyaşlarım süzülür usulca, bazense dudaklarımdan basit birkaç söz.
Lakin her biri senin içindir, her biri sana ithafendir. Sen yaşamım, ölümüm arasındaki tezatlıkta her an kesilecekmiş gibi nefesim olurken başım eğilir öne, tekrardan zihnimin gürültüsünde boğulurum, bir dahaki ölüm sessizliği beni bulana dek.
Bu yüzden kollarını benden esgirgeme sevgili, şayet senin kolların, zihnimi kilitler.
Kalbim neşenle sarmalanırken usulca sesli soluklar veririm, başımı yaslarım boyun girintine, kokunu içime çekerim.
Şayet ölüyken yaşam bulurum, yine senin sayende.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
deniz kızına mektuplar.
Romancebileklerimden öptürecek kadar sevdiğim güzelim, her bir cümlem kifayetsiz kalır güzelliğinin karşısında.
