(Sadness POV)
PAGKALABAS ng bahay ay agad akong dumeretso sa flower shop, bumili ako ng dalawang uring bulaklak, ang tulips at rosas, ito ang parating handog ko sa kanila kapag bumibisita ako, paboritong paborito nilang dalawa ang bulaklak nato.
Matapos ilagay ang bulaklak ay umupo ako sa lupa, it's field with grass. "Hay...ilang taon na rin ang lumipas" Nakatitig lamang ako don.
"8 years to be exact. And here I am, hanggang ngayon, lunod pa rin sa pangyayari"
Tumingala ako sa langit.
"Masaya ako. Masaya akong makabalik rito ng walang anomang pasa. Kakaiba sa pakiramdam" Ibinalik ko ang tingin doon "Bakit ganun? Hanggang ngayon tinatanong ko pa rin kung bakit ganun ang nangyari. Tatlo tayong nasa loob, pero bakit ako lang ang nabuhay? Tatlo tayong nasa binggit ng kamatayan pero bakit kayo lang ang nasawi?" Nagsimulang sumikip ang dibdib ko.
"Walong taon na ang dumaan pero hindi ko pa rin maintindihan. Walong taon na ang nakalipas pero hindi ko pa rin tanggap. Bakit 'di niyo nalang ako isinama? kung ganong ako lang naman pala ang magdurusa"
Nagsimulang pumatak ang kanina pang luhang gustong kumawala sa mga mata ko.
"Masakit para sa'kin ang mawalay sa inyo, pero mas masakit ang katutuhanang ako ang nagdurusa sa mga araw nato" Yumuko ako sa tuhod ko. "Miss na miss ko na kayo"
Buong araw akong nanatili roon, walang naganap na tournament, isinoot ko 'tong dobok bilang parte ng memorya sa kanila.
Sumapit ang ala ona ng umaga, kaya't napagdesisyonan ko ng umuwi. Taka kong nadatnan si praise na nasa sala na tulog, humihilik pa ito. Mahina kong tinapik ang kanyang pisngi para gisingin, tagumpay naman ang ginawa ko.
"Ba't dito ka natulog?"
"sad?"
"tch."
"It's really you" Hinawakan niya ang balikat ko "Thank goodness umuwi kana, saan kaba nanggaling ha? bakit ngayon kalang? anong Oras na? akala ko ba tournament lang ba't ginabi ka? paano kung napahamak ka? sinong magtatanggol sayo? ni hindi ko nga alam ang lokasyon mo. Paano pa kaya kita maililigtas? sa tingin mo ba hindi ako mag-aala-"
Wala akong ibang paraan para patahimikin siya kaya't ginawaran ko ito ng yakap.
"Pasensiya na kung pinag-alala kita"
Tapatigil siya sa ginawa ko.
"Pero masaya ako" Bahagyang hinaplos ang pisngi niya "Dahil meron pa rin palang natitirang tao na nag-aalala sa'kin" At matamis na ngumiti.
Tila nailang pa ito sa ginawa ko. Ibinaba ko ang aking kamay at huminga ng malalim.
"Halika ka na, matulog na tayo"
"huh?" Hindi ko alam kong matatawa ako sa ekspresyon niya o maiinis, parang lutang o ano ba.
"ang sabi ko matulog na tayo" Napatigil ako ng kumalam ang tiyan niya. Kumunot ang noo ko.
don't tell me?
"Hindi ka pa ba kumain?" Nagtataka kong tanong.
"a-ano kasi..."
BINABASA MO ANG
Ikinasal ako sa tomboy nato
De TodoLohr Praise Starrel, nineteen years old, a fourth year college student at chief executive officer ng kanilang kompanya, he was forced to get marriage to Sadness Jorge, a sixteen years old girl who he think is a lesbian. Pakiramdam niya pinagsakluban...
