narkomania
w cieniu stała
do mych drzwi głośno pukała
żyła, nos, żyła, nos - co noc do ucha mi szeptała
otworzyłem, nic biedny nie wiedząc
czując oddech słodki na swej skórze
aksamitne dłonie służeb
zapragnąłem oddać się owej wichurze
ukojeniu i wszelkiemu jak morfina spełnieniu
wtem podłoga się zapadła
pogrzebiony żywcem w kartach
zakopany w brudzie cieni, zużytych strzykawkami i rozbitych filiżankach
zapragnąłem śmierci, która nigdy nie nadeszła
daj mi jeszcze jedną noc!
był jedynie pusty bezsens
palący za sobą mosty
grzebiący emocje
palący ambicje
kojący straty
neutralizując bytu istnienie
zamknął moje oczy
zasłonił je kurtyną - jakby z żelaza zrobioną
i pamiętam, że nie było już niczego
