"Sana diyorum!"
"Bağırmayın lütfen."
"Bağırmayayım mı?" Hala sesindeki yüksek tonlamayla gözlerimi sakince açıp kapattım.
"Hala bağırıyorsunuz."
Açılan dudaklarını kendini durdurmak adına dişlediğinde gözledini kapattı ve göğsünü genişletecek bi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
I. Bölüm: Bu iplerden kurtulduğum anda seni buraya gömeceğim.
☽☼☾
Kimse, kimsenin kurtarıcı olamazdı. Buna rağmen insanlara, özellikle de sevdiklerime karşı kahraman olabilmek adına didinme çabam büyük bir çelişki silsilesiydi. Yine boyumdan bilmem kaç kat büyük işlere bulaşmıştım ama bu defa girdiğim bataklıktan kurtulma değil, batma ihtimalim çok fazlaydı. İlk defa girdiğim kurtarıcılık işi beni delicesine korkutuyordu.
Koskocaman bir adamı alıkoymuştum. Bu büyük bir suçtu.
Şimdi kapının önünde rahatça oturuyorum diye huzurlu olduğum sanılması gereken son şeydi. Böyle görünebilmek için kışın gelme habercisi olan soğukta üzerimdeki ince kazak dışında saatlerdir öylece oturuyordum. İyi gelmiş miydi, sayılmazdı. En azından dıştan iyi göründüğümü varsayıyordum. Yoksa iç taraflara girildiğinde karmaşıklık iyiden iyiye büyümüştü.
Kimsenin saygıda kusur etmeye güç bulamadığı Dağlı aşiretinin torunlarından biri olan Cihangir'i kaçırıp içeriye bağlamıştım.
Daha uyanmadan tedirginlik ve gerginlikten kendimi yiyip bitirirken aksi bir durumda onu vurmakla hatta tekrardan uyutmakla tehditlerimi sürdürecektim. Yaptığım her şey kesinlikle büyük bir suçtu. Bu yetmiyormuş gibi o suça ise birazdan kardeşim ve Hilal'i de dahil edecektim.
Rüzgar bir kez daha yüzüme vurduğunda oturduğum yerden ayaklanıp kenarda duran parlak metalli silaha uzandım. Asaf kesinlikle benim iyiliğimi istemiyordu. Zira ona salmamız gereken korku silahı tekrardan elimin içine aldığımda benim tüm vücuduma dolmuştu. Silah kullanmayı biliyordum veyahutta defalarca elimde tuttuğum, atış çalıştığımız olmuştu ama bu defa çok başkaydı. Birini tehdit edebilmek için parmaklarım arasında duruyordu. Babam silah kullanmayı öğretirken kesinlikle aklından böyle bir fikir geçmiyor olmalıydı.
Başımı hafifçe sallayıp önümdeki kapıyı açtığımda içeri attığım adımla beraber onunla karşılaşmıştım. Bıraktığım yerde hala aynı şekilde durmaya devam ediyor ama tek farkı bu defa uyumuyor oluşuydu.
