غرام احفاد السوهاجى

البارت الرابع

غرام احفاد السوهاجى.

فى فيلا الحديدى كانوا يتجهزوا للسفر الى الصعيد فى اقرب وقت.

عشق وهى تتحدث الى حنان: كده جهزنا الشنط بتعتنا.

حنان:اه تعالى بقى عشان نعرف ابوكى ونشوفه ناوى على ايه.

عشق: اشطا يلا.

وذهبوا الى محمد.
محمد وهو يتحدش فى الهاتف: بكره بأذن الله يا احمد هبقى عندى.... تمام عايز اى حاجه... مع السلامه. اغلق الهاتف

محمد وهو ينظر لهم: ها يا قمرات فى حاجه ناقصه عيزنها.

عشق بجديه: لا يابابا مفيش حاجه احنا جهزنا الشنط بس مش كتير الهدوم.

محمد: لا مش كتير وبعدين انا مش عارف هنقعد قد ايه.

عشق بمرح: يالا مش مهم حتى احنا في اجازه يعنى عادى.

محمد بجديه: على العموم بكره الصبح ان شاءلله هنشمى يلا بقى عشان نتعشى وكل واحد يروح ينام عشان نصحى ونمشى بدرى.

اما فى فيلا السيلانى وتحديا غرفه ندى.

كانت ندى تتحدث مع مصطفى حتى الان.

ندى بقلق: مالك يا حبيبى صوتك مش مريحنى.

مصطفى بأطمئنان: مفيش حاجه يحبيبتى.

ندى بهدؤ: عليا انا عاد الكلام ده انا عارفاك اكتر من نفسك.

مصطفى بجديه: شويه مشاكل فى الشغل ومشاكل مع جدك مش اكتر.

ندى بسخربه: يعنى مفيش حاجه جديده.

مصطفى: ايوه صح.

ندى: امى عامله ايه.

مصطفى: زينه الحمدلله.

دق الباب واتاه صوت عمته: افتح يا ولدى انا عمتك.
مصطفى وهو يتجه ليفتح لها: اهه جات على السيره اتفضلى يا عمتى.

دلفت وهى تحمل صينيه موضوع عليها الطعام: يلا كل انت مكلتيش.

مصطفى بجديه: لا يا عمه مليش نفس.

صفيه بهدؤ: لو ليه خاطر عندك تاكل يا ولدى.

مصطفى بحب: خاطرك غالى عندى جوى.

صفيه: سيب التلفون ديه من يدك.

مصطفى: هكلم ندى.

صفيه: اه منها المجنونه ديه.

ندى بصراخ:انا مجنونه يا صافى هييييييييه.

صفيه وهى تأخذ الهاتف من مصطفى وتتحدث بزعل: اه مجنونه يا حبيبتى بأمره تكلمى مصطفى ومتكلمنيش انا مخيافش عليا.

ندى بأسف وحب: والله يا امى مش ببقى فاضيه وانتى عارفه انى بنسى وبعدين حد يبقا فى قصر السوهاجى وقاعد عن صالح بيه السوهاجى ويتخاف عليه وانتى عارفه انا ومصطفى متعلقين ببعض قد ايه عشان كده مستحيل انساه .

صفيه: انتى هتقولى ربنا يخليكم لبعض ويحميكم يا رب.

ندى: آمين يارب اسر عامل ايه صح يا امى.

صفيه بتساؤل: اسر عندك يا بتى فى مصر بجاله يومين هو لسه مجاش ليكى.

ندى بتفجأ: بجد اومال لسه مجاش ليه.

مصطفى بعد ما انتهى: قال انه هيخلص الشغل اللى عندك وهيعدى عليكى يقعد يومين ويجيبك ويجى عشان جدك عايز يشوفك.

ندى بتوتر: مش عارفه زين هيرضى ولا لا.

مصطفى بسخريه: كيف ميرضاش هو هيحبسك.

صفيه بهدؤ: لا يا بتى زين راجل واكيد هيجيبك.

زين وهو يدخل ببرود عكس ما بداخله:ولو مرضيتش يا بن السوهاجى ايه اللي هيحصل هتعمل ايه يعنى.

مصطفى ببرود: هاجى اخدها بنفسى.

ندى بمرح: اه يابنى وتجوزنى حد من عيال عمك دول.

زين بغيره من كلمه: ندااااااااااااااااااا.

ندى بمرح: قلبها بهزر معاك يا زيزو ايه مبتهزرش يا رمضان.

صفيه بهدؤ: خدها على قد عقلها يا ولدى.

زين بهيام: لازم اخدها على قد عقلها عشان عقلى انا ميطرش.

صفيه بجديه: عشانى انا يا ولدى خليها تاجى مع اخوها ولو خايف عليها ومش عايز تسيبها تعالى معها انتى وندى اقعدوا شويه وارجعوا تانى.

زين بموافقه: حاضر يا امى من عنيا.

ندى بتسأل: امى مصطفى جمبك.
صفيه وهى تذهب وتعطيه الهاتف: ايوه اه خدى معاكى.

زين بغضب: ده كله ومزهقتيش منه.

مصطفى ببرود: كيف يعني عيزها تزهق منى عاد لا محدش عرف يعملها.

ندى بمرح: اومال ايه ده انت كل حاجه يبنى الطفولة كلها والبلوى كلها.

زين بغضب: انا ماسك نفسي بالعافيه واغلق الخط فى وجه مصطفى.

ندى بزعل: كده مينفعش على فكره عيب.

زين بعصبيه وخبث: العيب يا هانم لما تسيبى المطبخ والاكل اللى بتعمليه لجوزك وتروحى تكلمى ساعتين.

ندى بتوتر: اسفه يا زين والله ما كان قصدى ادايقك خالص على فكره.

زين بخبث: مش هيعمل حاجه الاسف دلوقتى.

ندى والدموع بدأت تأخد مجراها: والله يا يا زين ما مهتكرر تانى حقك عليا.

قطع كلامها زين وهو يضمها لحضنه: خلاص والله كنت بهزر معاكى.

ندى وهى تمسح دموعها: يعنى مش زعلان ولا هتسبنى.

زين بحب: حد يقدر يسيب روحه يا هبله.

ندى: بقولك ايه يا بنى انا مش هبله.
زين بخبث: لا انا فهمك عملتى الشويتين دول عشان تاكلى عليا حق انك تصالحينى.
ندى بدلع: وعايز ايه بقى يا سى زين ولاا.
اسكتها زين وهو يقبل شفيفها بعمق وتنزل الستائر على العشاق

كتابه: ندى سيد البرعى.