Վամպիրն ու Արքայազնը

կախարդանք

Աննան անջատեց սենյակի լույսը ու պարկեց մահճակալին։ Նա սիրում էր քնել նայելով մութ երկնքին, հաշվել աստղերը։
Հիմա էլ չնայած աստղեր չկան միևնույնն է նա նայում է լիալուսնին ու երազում միայն ինքը գիտի թե ինչի մասին։ Նրա աչքերը դանդաղ փակվում է և նա վերջապես քնում է։
Առավոտյան Աննան արդնացավ արևի շողերի ջերմությունից։ Աչքերը բացելով նա նուրբ ժպտաց, սակայն ժպիտը անմիջապես անհետացավ երբ զգաց որ իր սենյակում չէ։ Նա վախեցած նցտեց ու նայեց շուրջը։
-այս որտեղ եմ ես։
Նա վեր կացան որ դուրս գա հասկանա թե ինչ է կատարվում և միայն այդ ժամանակ հասկացավ որ նրա հագին նույնիսկ այն գիշերազգեստը չէ որով քնել էր գիշերը
Փորձելով բացել մեծ ու ծանր փայտը դուռը և անմիջապես տեսավ երկու միանման հագնված, նույն սանրվածքով երկու խոնարհված կանանց։
-Ձերդ գերազանցություն դուք արդնացել եք արդեն։
-Ի ինչ։
- բարի առավոտ ձերդ գերազանցություն
Կնոջ հրամանով մի քանի կանայք մտան սենյակ։ Աննան զարմացած էր ու շփոթված։ Ինչ որ անծանոթ վայրում է, անծանոթ մարդկանց հետ։ Նրան տարան լոգարան օգնեցին լողանալ հարցրեցին ինչ-որ անսովոր ու ծանր զգեստներ
-Արքայադուստր Աննա կառը և ուղեկցող անձնակազմը պատրաստ սպասում են ժամանելու։
-ի ինչ? Ուր?
-իմ հետևից
Աղջիկը անընդհատ փորձում էր խոսել հարցնել ու իմանալ թե որտեղ է, բայց իրեն կարծես չէին լսում։ ԵՒ ահա նա կանգնած է կառքի դիմաց որի դիմաց մի քանի տղաներ են կանգնած սրերը ձեռքին, կառքի հետևից էլ միանման հագնված տասնյակից ավել կանայք են շարք կանգնած։ Աննային նստեցրեցին կառքը և շարժվեցին