CHAPTER TEN: Your side
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
What I gotta do, my burning hands
Өнөөдөр нүдээ нээхэд хүртэл хүнд өдөр байлаа. Гар утас минь үүрийн дөрвөн цагаас эхлээд минут тутамд чичирхийлсээр байсан болохоор шүүгээнийхээ булан хийчихээд нээж ч зүрхэлсэнгүй. Хүмүүс миний өнгөрсөний талаар хэзээ нэгэн цагт мэдэхийг би мэдэрч байсан. Гэвч тийм хэрцгийгээр ийм аймшигтайгаар хүлээж авна гэж зүүдэлсэн ч үгүй. Үнэн сэтгэлээсээ ханддаг байсан найзууд минь хүртэл зарим нь үүнд итгэчихээд ардуур минь муулсаар л явна. Хэд хоног нүд минь гунигаар аргаж байсан юм уу гэлтэй нулимс өөрийн эрхгүй урсах нь сонин юм. Уйлахаас өөр зүйл хийж чадахгүй өөрийгөө хараад хааяа зүгээр л бүхнийг орхиод үхчихмээр санагдах юм. Хүн бүрт үүнийг баталж чадахгүйгээс хойш цаашид хичээх ч хүсэл алга. Гэхдээ яагаад намайг тэгтлээ үзэн ядсан юм бэ?
Ээж "Миний охин зүгээр үү?"
Хаалга тогшиж байгаа эсэхийг ч үл анзааран хана руу гөлөрчихсөн сууж байсан юм. Ямартай ч энэ талаар гэр бүлийнхэндээ хэлээд сайн зүйл болохгүй. Тиймээс тэдний өмнө нулимсаа тэвчих хэрэгтэй.
Би "Тийм ээ, та хоолоо идсэн үү?"
Ээж "Чамайг бууж ирэхгүй болохоор нь хичээлээсээ ирээгүй гэж бодсон юм. Өнөөдөр эрт тарсан юм уу?"
Би "Үгүй ээ, яг доошоо буух гэж байлаа. Би одоо оройн цагийн хичээлтэй. Аав ирчихсэн үү?"
Ээж дэргэд минь ирээд үсийг минь зөөлнөөр илэх ажээ. Би нулимсаа залгисаар дээш босон түргэхэн шиг хувцасаа солих бол ээж намайг ширтэж байснаа уртаар санаа алдах ажээ.
Ээж "Риа, зарим зүйлсийг тэвчихэд хэцүү байгаа бол битгий зугтаа."
Ээж "Ээж нь охиндоо хайртай шүү."
Намайг асууж амжихаас өмнө ээж хаалга хаасаар өрөөнөөс гарсан юм.
Хувцасаа өмсөөд доош буух үед гэр чимээ аниргүй байлаа. Ээж өрөөндөө орчихсон бололтой аав дүү хоёр маань харин ирээгүй юм шиг байна.
