Onunla aynı yaranın kanamasıydık.
Geçmiş bizim kalpteki yaramızdı, ve ben onunla aynı yaranın en orta yerinden kanıyordum.
En acısı da, onu seviyordum.
*
Başlangıç: 19 Temmuz 2020.
selamlar<3333 sizi çok özledim gerçekten...şaka değil. güzel okumalar, umarım beğenirsiniz.
İyi ki doğdun Melâl, seni yazarken aynadan baktığım izlerimi yeniden kanatıyormuş gibi hissettirsen de, beni iyileştirdiğin için teşekkür ederim. Seni çok seviyorum.
Bölüm Şarkıları:
İlhan Şeşen-Neler Oluyor Bize Kayahan&İpek Açar-Ninni Sezen Aksu-Ünzile
🖋️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🖋️
Karın yeni yeni yağmaya başladığı günün öğleninde bacasından dumanı odasından dayağı eksilmeyen evin camları titriyordu yine.
Babasıydı bağıran.
Hemen yanında kamburunu çıkararak korkudan gözlerini kapatan kızına bağırıyordu. Annesi içeride akşam pazarından aldığı çürük meyvelerin içinden elleri titreye titreye sağlam olanlarını ayıklıyordu.
Akşamdan yolunan saçlarından geriye kalan kafasındaki kurumuş kanlardı. Bugün akşam banyosunu yapacaktı ama. Bugün pazardı. Annesi de küçük kız da banyo yapıp birlikte uyurdu her pazar.
"Kafasına tükürdüğümün kızı!" Küçük rutubetli odanın ortasındaki sobanın ateşinden daha yakıcı olan babası, kızının, Melâl'in sırtına vurduğunda küçük kızın gözlerinde akmak için duran damla önündeki beyaz kağıda aktı.
"Gökkuşağı çizmeyi bilmez misin sen?" diye bağırdı tekrar adam. Polat Akarsu. Bir yaranın açanı, kanatanı ve hiç durmayanı. Küçük kız, ürkekçe başını iki yana sallarken annesinin akşamdan ördüğü saçları önüne düştü. "Öğretmedin ki!" dedi, babasına.
