BEN
Bileğimi bükemedi, sırtımı yere getiremedi hiçbir acı
Karanlıktı geceler, griydi sabahlar
Ağırdı fazlasıyla yüküm, mücadelem
Yine de ses etmedim bekleneni yaptım
Zoraki yaşadım yaşam bu demekti
Başka bir anlama gelemezdi benim için
Hayatın bana açtığı tüm kapılarda acı karşıladı beni
Dost oldum onunla, en büyük öğretmendi acı
Sen gelmiş üzdüm mü diyorsun ya gülüyorum
Üzemezsin, neler üzemedi
Bükülmedi bileğim, gelmedi sırtım yere
Sen parmak uçlarıma basa basa kaçtığım mutluluktun
Acılarımın sana da bulaşmasından korktum ve bu ilk canımı yakan korkuydu
Sarp Arslan
