---------------------------------------
Korkuyorum
Normal olamamaktan,
Farklı olmaktan,
Dikkat çekmekten,
Korkuyorum.
Anlaşılmamaktan,
Anlatamamaktan,
Yorulmaktan korkuyorum...
--------------------------------------
"Ses nerden geldi?"
Benim olduğum yere gelemesinler, lütfen.
"Bu kapıdan sanki."
Lanet olsun!
Kapıyı açtılar ve şaşkınlıkla bana baktılar, ben onlara nasıl bakıyordum bilmiyorum ama bütün vücudum titriyordu.
"Bu hangi hasta? Senin burda ne işin var?"
Soruları beni öyle korkutuyordu ki bu soruları 1 saat sonra cevaplayasım var.
Tam bir bahane bulmuş söyleyecekken kapı açıldı ve Tanrım bu adam kapıyı falan mı dinliyor? İlk şaşırmış sonra belli etmemeye çalışarak konuştu.
"Ah, işte buradasın."
"Jungkook, senin hastan mı?"
"Evet, ona burada beklemesini söyledim.
Siz neden buradasınız?"
"Biz ses duydukta merak ettik, neyse sana kolay gelsin."
Jungkook kafasını salladı, doktorlar odadan çıktıktan sonra bana baktığını hissettim, ama ona bakmadım.
"Ne yaptığını sanıyorsun sen?!"
Birden bağırdığında yerimden sıçradım ve hızla ona baktım. O kadar kızgın görünüyordu ki ürpermiştim.
"Beni o odada hapsettin ne yapmamı bekliyordun?"
Bu cümleyi kurarken sesimi alçak tutmaya özen göstermiştim.
"Tanrı aşkına Taehyung, bu ne kadar tehlikeli haberin var mı?!"
Sonlara doğru sesini yükselttiğinde gözlerimi kapattım ve ağlamamak için çabaladım.
"Hayır yok! Nasıl olabilir ki? Bana bir şey anlatıyor musun? Ne yapacağımı bilmiyorum, buradaki hiçbir şeyi bilmiyorum!"
Bağırmalara dayanamadım için kendimi daha fazla tutamadım. Gözlerimi açıp ona baktım, sadece kafasını iki yana sallıyor ve şakaklarınını ovuyordu.
"Taehyung. Bak seninle sakin bir şekilde konuşacağım, tamam mı? Burası bir akıl hastanesi! Yani burada kafana göre çıkıp istediğin odaya giremezsin. Burası tehlikeli. Burası psikopat insanların yaşadıkları yer! Sen de öylesin ve neden kendini iyileştirmek yerine böyle saçma sapan şeyler yapıyorsun!"
En sonunda öyle bir haykırdı ki korkudan geriye doğru gitmeye başladım. Ağlıyor ve titriyordum. Kulaklarımı ellerimle sıkıca kapattım. Ayaklarım daha fazla tutmadı ve yere oturdum. Hiçbir şey olmamış gibi devam ettim ağlamaya. Ben hasta değilim, değil mi? Yüksek ses beni krize sokuyordu artık, birisi bana bağırırsa hemen geçmişe dönüyor, ağlamaya, kulaklarımı kapatıp hıçkırmaya başlıyorum. Bu her yüksek ses duyduğumda oluyor ve beni çok yoruyor...
Gözlerim kapalı olsada yanıma eğilip oturduğunu hissettim. Gözlerimi açmadım, ellerimi kulaklarımdan çekmedim, ağlamamı da durdurmadım.
Hiçbir şey yokmuş gibi öylece saniyeler dakikalara, dakikalar saatlere dönüştü. Ne kadar ağladım, ağlamam durduktan sonra ne kadar oturup düşündüm bilmiyorum. Ama herhalde 1 buçuk saate yakın olmuştur. En sonunda biraz daha sakin olup kulaklarımı kulağımdan çektim ama gözlerimi açmadım. O ise konuşup sessizliği bozdu.
"Üzgünüm, biliyorum bu kolay değil. Yüksek ses eminim seni çok rahatsız ediyordur, kendimi bazen durduramıyorum. Ama Taehyung, bu yaptığın gerçekten tahmin edemeyeceğin kadar tehlikeli ve doğru değil. Buranın sahibi iyi birisi değil. Senden anlamanı bekleyemem."
Hiçbir şey demeden öylece devam etmesini bekledim. Etmedi. Ben devam ettim.
"Ben psikopat mıyım?"
Sadece bunu söyledim. O ise derin bir neden aldı. Gözlerimi açıp ona baktım. Gözlerini kapatmış öylece oturuyordu.
"Hmm. Öyleyim sanı-"
"Hayır."
"Ne? Neden öyle dedin o zaman?"
"Sinirliydim. Sen diğerlerinden farklısın. Çok farklısın..."
Farklı.
Bu ne anlama geliyordu? Kötü anlamda mı?
"Nasıl yani?"
"İyi olacak Taehyung. Herşey iyi olacak, iyi olacaksın. Sen güçlüsün, değil mi?"
Bir an annemin karşısında durup 'Ben güçlüyüm!' deyişim geldi. O zaman 12-13 yaşlarındaydım. Güldüm. Bana baktı, güldü. Sonra ayağa kalkıp elini uzattı. Ona baktım, gözlerine. Oda bana bakıyordu, elini tuttum ve beni ayağa kaldırmasına izin verdim.
Dediği doğru muydu?
Ben güçlü müydüm?
İyi olacak mıyım?
Beni hastanenin bahçesine götürdü.
Bankta oturduk. Hiçbir şey konuşmadık. Dediğine göre 2 saat oturmuşuz orda. Sonra beni tekrar odama götürdü. Bulduğum o duvardan çıkıp girdik, ama ilginç bir şekilde benden gözlerimi kapatmamı istemedi. Yani burayı benden saklaması gerekmez miydi? Ben bir daha gitmiyim diye? Bunu sorun etmedim, zeki biri gibi görünüyordu.
Tek sorun ettiğim şey odama doğru yürürken belimden tutmasıydı...
Taekook
❤️
YAZARDAN ÖNEMLİ KONUŞMA:
Arkadaşlar, geçtiğimiz günlerde yaşadığımız bu felaket hepimizin hayatını derinden etkiledi.
❤️
Enkaz altındaki tüm canlara güç ve sabır, ölmüş olanlara rahmet diliyorum. Hepimiz çok zor zamanlar geçiriyoruz büyüğümüz, küçüğümüz, hepimiz aynı durumdayız.
❤️
Umarım en kısa zamanda bu cehennemden kurtulur, mutlu ve huzurlu yaşamaya devam ederiz.
Hepinize çok geçmiş olsun dileklerimi gönderiyorum.
❤️
Lütfen güçlü olun.💪
Lütfen iyi olun.☺️
Lütfen dayanın.😓
Lütfen vazgeçmeyin.😖
❤️
Seviliyorsunuz...
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Uzun süre olmayacağım sanırım.
