"Baba"
"Anne"
Ses yoktu.Yaklaşık 10 dakika önce babam beni bu odaya kapattı,bense sadece onlara seslendim ...
Birden kırılan tabak sesleri, çığlıklar,sert kapı kapanışları,ağlama ve adım sesleri geldi.
"Yapma!"
"Lütfen,"
"Sizden bıktım,neden anlamıyorsun bu çocuğu istemiyorum!Hemen bu evden gidecek!"
"Hayır,onu bırakamam.Lütfen çıkar onu o odadan!"
Tokat sesi...
Ve benim attığım çığlık.
"Alış buna, bu aralar çok duyacaksın."
Korkuyla yerimden sıçradığım sırada, karnıma giren ağrıyla acı içinde bağırdım.Bunlar bir kabustu,bu aralar hep geçmişimle ilgili rüyalar görüyordum.
Ve bu anları tekrar tekrar görmek, beni yine yeniden acılara sürüklüyordu. Geçmişe takılıp kalmış birisiydim sadece ben umursamaz ,duygusuz,ruhsuz, işe yaramazın tekiydim.
Telefonumu alacağım sırada,odamda olmadığımı gördüm. Neler oluyordu ,gözlerim lanet olsun ki yine dolduğunda bir ses duydum.
"Uyanmışsın."
"Kim olduğumu bilmiyorsun değil mi?"
"Jeon Jungkook"
"Senin doktorunum."
Anlamamış gözlerle karşımda duran felaket yakışıklı adama baktım.
"Oh,doğru sen buraya gelirken bilincin kapalıydı . Bu yüzden hiçbir şey anlamaman çok normal. Merak etme korkulacak bir şey yok."
"Ne saçmalıyorsun sen!"
Ani çıkışımla kaşlarını yukarı kaldırmış öylece baktı yüzünde hiçbir duygu kırıntısı yoktu.
"Saçmalamıyorum , size her şey anlatılacak. Ama şimdi size bir sakinleştirici vermeliler."
Anlamamıştım,ben hasta değilsem neden buradayım?
Yada neden bana sakinleştirici vermeliler?
Korkmuştum
"Neden sakinleştirici veriyorlar ayrıca bana şimdi her şeyi anlatın,şimdi bilmek istiyorum !"
"Çünkü gerekiyor, ve ayrıca size bir test yapmalıyız. Kolunuzu açın kan almam gerek."
Bana doğru uzandığında birden bağırdım.
"Hayır ,dokunma bana! Lütfen..."
Gözyaşlarımı tutamamıştım.Birileri bana ne zaman dokunmaya kalksa gözlerim dolar ve geri çekilirdim.Çünkü bana daha önce çok dokunmuşlardı...
"Korkma, sadece bir tahlil.Hemen kan almalıyım."
"Bana dokunma lütfen , nerdeyim , neden bir doktora ihtiyacım olsun hasta değilim!"
Sadece baktı...
Dakikalarca sadece durup bana baktı.
Gözlerimin içine...
"Sana o şekilde dokunmayacağım,sadece tahlil yapacağım hem ben aynı zamanda psikolog'um. Yani fiziksel bir hastalığın olmasa bile, belki de ruhsal veya zihinsel bir sorunun vardır bunu anlamak için buradayım."
"Ben deli değilim."
Ben deli değildim,sadece herşeyden korkan bir aptaldım o kadar...
" Bak şu an akıl hastanesindeyiz.
Bazı kişiler senin psikolojinin bozuk olduğunu , deli olduğunu söylediler ve seni buraya getirdiler. Ben de seni kontrol edeceğim anlıyor musun. Eğer psikolojik bir hastalığın varsa burada biraz zaman geçirmek zorunda kalacaksın."
Duyduğum cümlelerle birlikte daha çok ağlamaya başladım,KORKUYORUM.
YAZARDAN:
Merhaba arkadaşlar ,
Daha hikayenin 2. Bölümü olmasına rağmen çok heyecanlıyım biraz kısa olabilir.Ama uzun yazmaya çaba göstereceğim,bu hikaye biraz tuhaf gelebilir ama yine de bir şans verip okursanız çok mutlu olurum.
Wattpad'le kalın, ve sevdiğiniz taekook hikayelerinin isimlerini verebilirsiniz.
Bir sonraki bölümde görüşmek üzere...
