Forgotten Reminiscence

Chapter X

IMANI

Naging malapit kami sa isa’t-isa ni Orion. Hindi ko in-expect iyon. Nasa tindahan siya lagi ng lola niya. Kinuha niya pa ang number ko para raw matawagan ako. Ang hindi ko lang makasanayan ay ang biglaan niyang pag-text lalo na sa gabi.

Good evening, beautiful!

How’s our little angel there?

How are you feeling there, pretty?

Are you okay?

Is everything okay?

Ilan lang ‘yan sa mga ipinapadala niyang mensahe na talagang tumatatak sa isip ko.

Natutunan din siyang mahalin ni Isoke, lalo na noong bumibisita na si Orion sa bahay. Kadalasan pang buong araw siya roon tuwing weekends.

Pumasok ako bilang assistant ni Ophelia sa tindahan niya kahit hindi naman daw niya kailangan pero ayaw niya raw akong pumasok ng trabaho sa kung saan-saan. Habang nagtatrabaho ako, sila Tita Graciela ang nag-aalaga kay Isoke, at gaya nga ng sinabi ko, nando’n naman maghapon si Orion smkapag weekends kaya siya ang pumapalit kila Tita Graciela at Tito Will. Sobrang leaking pasasalamat ko sa kanila dahil hindi man lang sima humihingi ng kapalit.

Sama-sama naming cinelebrate ang first birthday ni Isoke. Tinulungan nila ako sa paghahanda para sa selebrasyon at naging matagumpay naman ito, at sigurado ako, kahit na isang taon palang si Isoke ay tuwang-tuwa siya.

It was a celebration after another because Orion survived his first year. Aunt Graciela, with Uncle with and Ophelia pushed me to continue my study for the next semester. I can’t say no to them, kaya sinabi kong sasabay ako kay Orion sa araw ng enrollment.

Kinausap ko rin si Ophelia tungkol sa pagpapatuloy ko sa trabaho, hindi niya gusto ito noong una pero nagpumilit ako. Napagkasunduan naming magtatrabaho ako roon ng isang oras o dalawa tuwing weekdays at buong araw naman sa weekend.

Today is Saturday, Ophelia told me to get some rest and spend time with Isoke and so I did, with Orion. He accompanied us to the mall. He is carrying Isoke now but she learned how to walk. So time after another, she doesn’t want to be carried so Orion need to let her go.

Natutunan ding niyang sabihin ang pangalan ko, pati na ang kay Orion, kay Ophelia, at syempre ang mag-asawang Lourdes. Tuwang-tuwa ang mga ito kapag binabanggit ni Isoke ang mga pangalan nila. Napagtanto kong madaling matuto si Isoke, kahit sa sarili niya lang. Mayroong mga panahon kung saan mapakikinggan niya lang ang isang kanta ng isang beses, kinabukasan kinakanta niya na ito kahit bulol-bulol.

While at the mall, I bought everything that Isoke wants so I can make it up to her, para sa mga araw na hindi ko siya nakakasama.

“Mommy, that,” she said and pointed at a children’s book.

“Oh, you want this?” I asked and she nodded. “My little girl is growing up.”

“You want Uncle Orion to read it for you, baby?” said Orion.

“No,” she nodded, disagreeing. “Mommy.”

"I will read it for you, my sweet,” I told her and get the book from the shelf.

I expected her to look for toys but asked for foods instead.