ZOR

◇⁵

Salondan gelen cam kırılma sesi ile salona doğru koştum.
Meltem utku'nun olduğu tarafa doğru geçen günden beri salonda duran soda şişesini atmıştı. Utku'nun sağında kırılmış olan soda şişesini görünce derin bir nefes verdim.
Can bana baktığı sırada
"Meltemi balkona çıkar." dedim.
Utku salonun köşesinde bişey dememi bekliyordu.
"Dikkatlice dışarı gel"
Diyip dış kapıya doğru ilerledim. Askıdan ince bi ceket alıp dışarı çıktım.
Utku da peşimden geldi.
Utkunun arabasına doğru ilerledim. Arabanın önüne yaslanıp gökyüzüne baktım.
Utku da yanıma gelip gökyüzüne bakmaya başlayınca konuşmaya başladı.
"Yanlış olan gelmemdi, kusura bakma huzursuz ettim."
"Meltemin geleceğini tahmin edebiliyordum. Ona rağmen eve aldım utku" yüzünü bana çevirdiğini fark edince kendimi ona dönememek için zorladım.
"Elvin senden nasıl uzak duracağımı bilmiyorum."
"Niye daha önce gelmedin?"
"Gelmedin derken?" Dedi yüzünde bi sırıtış olurken.
"Küçüklüğümde de iyi saklanırdım biliyorsun."
Diye devam etti cümlesine
"Bilirim" Dedim yüzümü ona döndürmeden
"Senin içindi Elvin biliyorsun baban-"
"Her şeyin sorumlusu olan babam beni bırakma nedeniniz olmamalıydı."
"Elvin-"
"Hadi diyelim oldu, bana söyleyebilirdin utku.
Seni bundan dolayı bıraktık diye senin iyiliğin için diye. Niye ben senin için babamla tartıştıktan sonra Ayda ile olup ortadan kayboldun?"
Cümlelerimi birleştirirken gözyaşlarıma hakim olamayıp ağlamaya başladım. Kafamı aşağı indirdiğimde omzumda hissetiğim el beni kendine çekti. Uzun süre sonra aldığım tanıdık koku...
Tüm vücudumu etkisi altına alan tanıdık koku...
Gözümün önüne gelen anılardan kaçmak isterken bana tümden sarılması ile kendimi zorlamayı bıraktım.
Yıllar sonra yine bu savaşa karşı yenilgi bayraklarını göğe doğru yükselmiştim.
Kafamı bir zaman evim dediğim boynuna gömdüm, kollarımı ise beline sardım.
İkimizinde gözleri ıslaktı fakat ağzımızı bıçak açmıyordu.

Bu aralar gunlerim çok mu cok degsiik geciyo bolum yazamiyorum.
Aklımda yeni bi kurgu var ama neyle alakalı yaparım bilmiyorum♠️