Ruhumun Dumanından Çıkanlar

kırk üç

Beni hissizliğe, uykuya iten her şeye birer cevabım olmalı. Hayata ve verdiğim tüm emeklerimi düşünüyorum. Neden hiçbir şey hissetmediğimi düşünürken, en derinlerimde alev alev yanışımı hissedebiliyorum. Derinlerimden korkuyorum. Tüm vücudumu titreten hayata karşı kalmış kelimelerim olmalı. Kelimelerim beni böyle yarı yolda bırakamaz. Yükselttiğinde ve deliler gibi düşürdüğünde bile, varlardı. Üst üste tokat yiyen ruhumun çiçek açtığı bir zaman olmalıydı. Kimseyi kestiremeyeceğimi biliyorum ama altıncı gözümü kör eden aşk mıydı? Tahminim dışı gelişen kaoslardan nefret ediyorum. Acı veriyorlar. Kelimelerimin beni terk edişini, ruhumun terk edişinde hissettiğim acıyla yarışır derecede hissediyorum. Hissizleşmeye kendimi adamış gibiyim. Sanırım sonunda başardım.

Ama bu da bir yanılgı.

Hislerimi en derine itmişim. En, en derinlerimde yaşayan hislerim.

Klavyenin silme tuşuna bastığımda silinen kelimeler içimdeki kelimelerle birlikte siliniyor. Tutamıyorum. Mahvoluşumu engelleyemiyorum. Uyuşunca geçmiyor. Uyuşunca hiçbir şey geçmiyor. Uyuşunca hiçbir şey geçmez. Hiçbir şey bilmiyormuşum gibi davranışım, içimde bastırdığım hislerimin bir gelişmesi. Rüyamda çocukluğumun geçtiği yerleri görüşüm bir tesadüf olamaz. Parmaklarım kanayana kadar harflere basmak istiyorum. Günlerimi, zihnimi akıtarak harcamak istiyorum. Sigaramı yaktığım gibi ruhumu zihnimdeki düşünceleri yakmak istiyorum. Alkolün kanımda dolaşması gibi kendimi savurmak istiyorum. Ne olduysa, olmuştur diyen kendimi sevdim ama bu yeni kendim tepki veremiyor. Yanlış anlaşılıyor. İçine kapanık, kendini savuran bir kızım.

Kalbimin kanayışını, klavyelere basmaktan kanayan parmaklarımın doğurduğu kelimelerime dönüştürmek istiyorum.

Deniyorum.

Deniyorum.

Deniyorum.

Ve biliyorum.

Benim gerçekliğimle dünya uyuşmuyor.