Diepte- mitthy (bankzitters)

Hoofdstuk 1

Dit verhaal heeft geen slechte bedoelingen naar ook maar iemand die in dit verhaal voor komt.

Milo POV:
Ik loop de trap af en ren weg van een schreeuwende Charlotte. Weer heb ik iets aardigs voor haar proberen te doen, maar weer is het uit de hand gelopen. Ik kan niet meer met haar. Alles wat ik doe, doe ik verkeerd. En op deze manier heb ik er gewoon geen zin meer in. Iedere keer is het weer hetzelfde verhaal. En ik ben er klaar mee. Ik wil een ander avontuur aan, en als dat avontuur zonder haar moet, dan doe ik dat.

Ik hoor Charlotte nu ook van de trap af komen. "MILO WAT DOE JE NOU ALLEMAAL?!" Schreeuwt ze tegen me. "Weetje Char, dit schiet niet op. Sinds wij een relatie hebben, hebben we alleen maar ruzie. Dit werkt niet. Het spijt me, maar deze relatie gaat niet. Ik maak het uit." Zeg ik met niet al te veel emotie, maar wel genoeg emotie dat ze kan zien dat ik het meen, en dat dit oprecht niet gaat werken.

Ik weet dat zij weet dat dit de waarheid is. En toch blijft het lastig. Niet alleen voor mij, maar ook voor Charlotte. Beide dachten we dat we echt voor elkaar gemaakt waren, maar toen verliep het allemaal net iets anders dan gehoopt. Voor dat we een relatie kregen waren we echt beste vrienden, en die tijd wil ik terug. Ik ben hier nog niet klaar voor, en zij ook niet. Dat waren we vanaf het begin al niet, en dat hadden we eerder moeten beseffen. Dan hadden we dit nog kunnen redden, maar nu is het te laat. Ik houd nog steeds van haar, maar niet op de manier dat je van iemand hoort te houden in een relatie.

"Ik snap het Milo, ik heb het ook al gemerkt. Denk er wel om, dat ik nog wel vrienden wil blijven. En gewoon weer de oude vriendschappelijke relatie met je wil behouden. We zijn gewoon nog niet klaar voor dit moment." Zegt ze met traan ogen. Ze weet dat ze het moet accepteren, maar hoe ze dat moet weet ze niet. Ik zie dat aan alles. In die 2 jaar dat we een relatie hadden, zijn we elkaar wel beter leren kennen. Misschien een beetje te goed. En dat het daar juist fout is gegaan. Dit is een verhaal waar een punt werd gemist. Na veel zinnen van verdriet en plezier, komma's en spaties komt een punt. En die punt moet nu gezet worden. Er komt geen extra hoofdstuk, zin, woord of letter meer bij. Het is hier klaar.

We hebben met z'n 2 veel lol gehad, maar nu. Nu is het mooi geweest. "Luister Char, ik ga je missen. Maar nu ga ik toch echt vertrekken. Ik houd van je Charlotte. Ik ga je echt echt echt missen." Zeg ik als het de volgende ochtend is, en ik op het punt sta te vertrekken. Ik geef haar een laatste knuffel, die voor mijn gevoel wel de hele dag duurt. Het voelt oud, maar vertrouwd. Een gevoel dat we nu beide in iemand anders gaan zoeken. We weten beide dat het hierna echt klaar is. Ook al weten we beide dat wij niet voor elkaar gemaakt zijn, gooi je toch wel 2 jaar aan herinneringen weg. En dat doet pijn. 2 jaar is niet zo maar iets. Dat zijn 730 dagen. 8760 uur. 525600 minuten en 31536000 secondes van je leven. En dat allemaal om maar wat stomme herinneringen te worden.

Ik laat haar weer los en kijk haar voor de laatste keer goed aan in haar bruine ogen. Ik zie dat er tranen in staan, en merk dat mijn ogen ook beginnen te tranen. Ik wil helemaal niet weg, ook al weet ik dat het beter is voor ons beide. "Het was een mooie tijd, maar nu zet ik er officieel een punt achter. Doei Char, ik ga je missen." Zeg ik. "Doei Milo, ik ga je echt missen. En ik zal deze momenten nooit vergeten, ik snap dat dit beter is. Maar ik wou nooit dat het op deze manier zou aflopen. Doei Milo, ik houd altijd van je. En niemand kan jou vervangen. Wij hadden iets wat niemand anders had Miel, maar het is nu echt mooi geweest." En een traan rolt over haar wang. Ik pak mijn tas en koffer en loop richting mijn auto. Ik stap in zwaai haar uit totdat ze weer naar binnen is gegaan en rijd voor de laatste keer de parkeerplaats af. Wat ga ik deze plek missen zeg. Ik rijd weg, op weg naar een nieuw begin. Een nieuw begin zonder haar. Maar wel met hem.