Diepte- mitthy (bankzitters)

Hoofdstuk 6

Milo POV:
Ik loop het lege appartement binnen. Ik zucht als ik alleen een luchtbed en een oude stoel zie staan. Ik moet wachten tot mijn echte meubels aan komen. Ik woon hier al wel lang, maar ik kom er bijna nooit omdat ik altijd bij Charlotte sliep. Char woont namelijk in een rijtjes huis en heeft dus meer ruimte dan ik hier heb. Ik zet m'n tas en koffer naast m'n luchtbed neer en laat me langzaam zakken.

Een traan verlaat mijn oog. Hier zit ik dan. Ik ga hier, in dit appartement een nieuw hoofdstuk beginnen. Beter nog, een nieuw verhaal. Een nieuw verhaal met een betere start, en een beter einde. Het eind waar ik al langer opzoek naar was, en dacht dat ik hem gevonden had. Maar dat waren mijn gedachtes, en niet mijn gevoelens. Mijn gevoelens zeggen dat ik meisjes überhaupt minder interessant vind en dat ik het een keer helemaal anders moet doen. Ik denk er nog eens diep over na en besluit dat ik in dit nieuwe verhaal het ander geslacht ook een kans ga geven.

Ik zucht hard als ik besef dat ik nog wat moet eten. Eten, daar heb ik nu echt geen zin in. Ik wil slapen, want ik ben te moe om weer op te staan. De kachel staat uit en ik heb geen eens een deken of gordijnen. Dus dan maar met een jas aan slapen. Ik ga lekker liggen en val binnen een paar minuten al weer in slaap.

~

Als het weer ochtend word ik langzaam en vermoeid wakker. Ik heb zo slecht geslapen, ik mis alles. Ik mis Charlotte, ik mis het huis, ik mis ons bed, dat nu haar bed is, ik mis haar warmte, ik mis de gezelschap. Maar het ging niet, en dat ik er nu een punt achter heb gezet was de juiste keuze. Maar soms zijn juiste keuzes maken, niet de leukste keuzes. Ik zucht en draai op m'n zij terwijl ik mijn benen naar me toe trek. Ik rek m'n arm uit om m'n telefoon te pakken en zie dat Robbie mij geappt heeft.

Hey, zou jij naar Matt toe willen gaan? Ik wil hem niet alleen laten, maar ik moet weer naar mijn eigen huis. Ik leg je daar wel uit wat er aan de hand is. 9:21

Het is pas 3 minuten geleden gestuurd. Ik denk er niet te veel over en begin gelijk met typen.

Hey, ja tuurlijk! Ik kom er nu gelijk aan!!

Snel stap ik van het luchtbed af en pak ik wat kleren uit m'n koffer. Ik kleed me even om en loop met een snel tempo richting mijn auto. Ik stap in en rijd zo snel als ik kan naar Matthy zijn huis.

Als ik aankom pak ik m'n spullen stap ik, pak de spullen uit m'n achterbak en loop ik richting Matthyas z'n voordeur. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, maar als ik het appje moet geloven was het niet best.

Ik klop aan, en er wordt al vrij snel open gedaan. Ik zie een kleinere jongen staan. "Hey! Wat is er allemaal aan de hand?" Vraag ik terwijl ik naar binnen stap. "Hey, nou uhm, Carolijn heeft het gister nacht met een appje uitgemaakt. En hij heeft het er echt moeilijk mee. Carolijn ging midden in de nacht naar Jamie toe, en ik ging dus naar Matt. Maar nu ben ik bang dat hij zichzelf iets aan gaat doen als hij alleen blijft..." ik knik begrijpend. Ik heb 2 dagen geleden precies hetzelfde beleefd. Of nou ja precies? Bij mij was het wel fysiek. Ik ga het hem niet nu vertellen, dan lijk ik het aandachtspunt. En nu is dat niet slim, nu moet ik Matt helpen, daarna help ik mezelf wel.

Ik hang m'n jas op en loop richting de woonkamer. Matthyas ligt daar verslagen op de bank. Ik hoor dat Robbie het huis verlaat, en loop ik dus rustig naar de verslagen jongen toe. Ik ga naast hem zitten en aai hem op zijn rug.

Het is stil. Je hoort ons alleen ademen. We zitten beide diep in onze gedachtes. Soms is het even beter als je met je gedachtes kan praten, maar is dat nu zo'n moment? Dat is altijd waar ik aan zit te twijfelen. Is dit het goede moment om nu met je gedachtes te praten?

Sorry dat het zo lang duurde, maar ik ben dr weer hoor!!