The Badboy and The Badgirl (ON HOLD)

His problem... Not my bussiness

"Okey, jij gaat nu rustig mee, anders is het paybacktime" zegt hij in mijn oor. "Waarheen?" ik probeer tijd te rekken. Hij zucht en grijpt mijn arm vast. Ik ruk hem terug, "Waarheen" sis ik tegen hem. Hij kijkt me woedend aan, dan grijpt hij me krachtig vast en sleurt me mee. Ik laat me expres op de grond vallen. Hij wil me optillen, maar een hand op zijn schouder vermijd dat. Ik kijk wie het is. Gelukkig. Het is Rob. Hij is woest zo te zien. "Wil je met je takken van mijn zusje afblijven!!" schreeuwt hij. Ik word losgelaten en de jongen stapt dreigend op Rob af. Ik zie Rob slikken. Ik moet iets doen, want Rob gaat dit niet winnen. Ik kijk Rob kort aan en knik even. Hopend dat hij de boodschap begrijpt. Rob heeft wat schampere lessen judo gevolgd. Het moet lukken. Ik spring op de jongen zijn rug. Even is hij verslapt, dan probeert hij me af te werpen. Hij klapt dubbel, Rob heeft hem een vuistslag in zijn buik gegeven. Ik laat me neerkomen. Rob haast zich naar mij toe. "Wat is er gebeurt?" vraagt hij. Ik loop de trap op, op zoek naar Cameron. "Later" zeg ik en laat hem achter.

Gejaagd zoek ik Cameron, waar is hij in godsnaam. Ik laat mijn ogen over de mensenmassa glijden. Ze staan allemaal tegen elkaar aan te dansen. Eigenlijk ziet het er zo best ranzig uit. Mijn ogen vallen op een zoenend koppel. Het zal ook eens niet. Ik loop op ze af. Hoe ga ik dit aanpakken? Ik leg mijn hand op zijn schouder. Geen reactie, dan prik ik hem in zijn zij. Alweer geen reactie, nu druk ik mijn vinger gewoon in zijn vlees. Ja eindelijk, ze stoppen. Ik krijg een vuile blik van zijn scharrel toegeworpen. Ik negeer haar en richt me op Cameron. "Kun je even meekomen? het is belangrijk" vraag ik hem, schreeuwend boven de muziek uit. Hij haalt zijn wenkbrauwen op. "Ja dat zou ik ook zeggen" scheeuwt de bitch terug. "Rustig kind, ik heb al iemand anders hoor" snauw ik der toe. Ik pak Cameron bij zijn pols en trek hem mee door de menigte. Als we in de gang staan stop ik met lopen.

Even later heb ik de situatie uitgelegd. Cameron snapt de situatie, maar hij wist het al. "Dus je hebt die vent gewoon toestemming gegeven??!" roep ik verontwaardigd uit. "Nee, hij wou het zelf". Ik kijk hem woedend aan, "Dat vertel je mij dan niet ofzo?". "Laat maar" en ik draai me om en loop met grote passen weg.

"Mag ik rijden??". "Nee" Rob gaat achter het stuur zitten. Met een zucht ga ik op de passagiersstoel zitten. Ik hoor de motor, en Rob rijd weg. "Wat was er nu aan de hand?". "Kan ik niet vertellen" zeg ik. Ik zou het opzich wel kunnen vertellen, maarja dat racegebeuren... Dat gaat Rob echt niet leuk vinden. Hij weet het nog niet eens, dat mijn vader een goede racer was. "Waarom niet? Ik ben je broer". "Nee, dat ben je niet" snauw ik terug, met pijn in mijn hart. Zijn gezicht vertrekt, van verdriet. "Sorry, dat was niet de bedoeling" fluister ik. Hij blijft voor zich uit kijken. Ik leg mijn hand op zijn bovenbeen. "Zet de auto stil" zeg ik zachtjes. Rob remt, en parkeert hem in de berm. "Dat was niet de bedoeling, dat het er zo zou uitkomen" mompel ik. "Okey" Rob trommelt op het stuur. Ik zucht diep, "ik wil het wel vertellen, maar dat kan ik niet". "Toe maar" spoort hij me aan. "Mond dicht?!" vraag ik op mijn hoede. Hij knikt. "Rob, jij en ik zitten in een vriendengroep, die hebben te maken met.. Slechte dingen laten we het zo zeggen". "Om bij dat soort groepen te komen moet je je bewijzen. Ik ben een deal aangegaan, voor ons beiden. Het werd.. Tegen Thomas racen. Dat had ik gewonnen, eergisteren was ik met Thomas mee naar huis. We gingen weer naar de racebaan, Cameron ging ook mee. Ik racede tegen alletwee, allebeide gewonnen. Maar ik wist niet dat Cameron kreeg betaalt voor iedere keer dat hij won, en dat een deel van dat geld voor iemand anders was. Voor die gast van vanavond." Eindelijk ben ik klaar met mijn verhaal, gespannen wacht ik af. Rob haalt diep adem en zegt dan: "Ik had een vermoeden met dat racen, maar dat je zo kon rijden... Dat wist ik niet". "Hoe weet jij dat?!" vraag ik hem. "Thomas was dronken en had wat beelden op zijn mobiel staan. Zodoende". "Cameron kon best goed rijden, maar jij had Thomas ook vast wel kunnen inhalen.. Das niet zo moeilijk" "Das een compliment.. Mag ik hopen". Ik knikt van wel. "We praten morgen wel weer" zegt hij als hij de oprit oprijd.
"Dankje" zeg ik opgelucht, blij omdat ik kon slapen.