The Badboy and The Badgirl (ON HOLD)

Badgirl is in america

Er word aan me geschud. Ik kreun, en draai mijn hoofd om. Nu word ik nog harder doorelkaar geschud. "Rose wakker worden we gaan landen, je moet je gordel omdoen." Mijn ogen flitsen open en ik ga direct recht zitten. Austin drukt mijn gordel in mijn handen. Snel bevestig ik hem. Even later voel ik het vliegtuig al dalen. De zenuwen gieren door mijn lijf.

Even kijk ik naar buiten maar het is donker. "Hoe laat is het?" vraag ik aan Austin. "Eh geen idee" zegt hij terwijl hij krampachtig de leuning vasthoud. "Heb jij niets gemerkt van alle turbulentie?" vraagt hij op zijn beurt. Ik schud mijn hoofd. "Ik zal wel geslapen hebben". Austin knikt kort en kijkt angstig naar buiten. Hij heeft vliegangst, en vind het dalen vreselijk.

Ik kijk naar links waar Luke zit. Hij knipoogt even, waardoor er een glimlach op mijn mond verschijnt. Ik zie de grond dichterbij komen. Ik zie de kust van California. Daar ergens woon ik straks. Ik ben niet zo'n dromer, maar ik zie mezelf toch wel iedere avond bij het strand liggen. Beachparty's, zwemmen, voetballen en plezier maken. Dat is iets waarvan ik droom.

"Zeg spreken wij nog eens af?" hoor ik ineens in mijn oor. Ik schrik even, en draai dan mijn hoofd opzij. Zijn ogen zoeken de mijne op. "Ja" zeg ik dan. Hij glimlacht voor de zoveelste keer. "Waar ga jij heen?" vraag ik. "Hurrington beach daar ergens". "Dat is dichtbij wij gaan naar Seal beach" zeg ik. Hij knikt "Mooi dichtbij, tenminste in amerikaanse begrippen." Ik grijns en merk dat wij de enigsten zijn die praten. Omdat we gaan landen, Oeps denk ik bij mezelf en ik zie iedereen met een bloedserieus gezicht voor zich uit staren. Dan besluit ik ook maar dat ik met deze dooie boel moet meedoen.

Luke kijkt me vragend aan. Ik zet voor de grap een kakkerig gezicht op. Hij moet lachen, wat hij probeert in te houden. Ik trek een nog gekker gezicht. Hij proest het uit en bulderd van het lachen. Veel mensen kijken geirriteerd. Ik moet hierdoor ook lachen. Luke kan amper stoppen met lachen. Ik voel ineens een kijharde schok, en bedenk me dat we moesten landen. Iedereen begint te klappen. Luke en ik doen grijnzend mee. Austin zucht even diep. "Gaat het?" vraag ik. "Jawel, nu wel" antwoord hij.

Na gehoord te hebben dat het buiten 37° C is ben ik blij dat ik een short aanheb en een hempje. Ik sta op aangezien meerdere mensen dat doen. "Hey, ik zie je wel weer eens vliegtuigmaatje" zeg ik tegen Luke. "Jazeker, ik app je wel" zegt hij. Ik knik en loop naar Anja en Rob samen met Austin.

Na een paar uren zitten we in de trein die ons verder brengt. Ik merkt dat ik hyperactief ben en besluit even door de trein te lopen. Voordat ik Rob ga irriteren en op mijn kop krijg. Ik doe wat turnoefeningen aangezien er geen kip in de trein zit. Ik glij soepel in de spagaat, draai me een kwartslag zodat ik in de split kom. Ik sta weer op en heb zin om handstand-bruggetje te doen. Maar aangezien de trein rijdt lijkt me dit nogal onverstandig. Ik loop terug naar de zitplaatsen en ga zitten.

"Wil jij ook een tosti?" vraagt Anja. "Oeeh graag" ik merk nu pas dat ik rammel van de honger. Rob en Austin liggen te slapen. "Soms heb ik het gevoel dat ik je wat tekort doe" begint Anja ineens. Ik schrik van haar woorden. Ze kijkt me onderzoekend aan. Ik schraap mijn keel "nee hoor ik geloof van niet". Ik meen er niet veel van maar ik wil weten of ze er op doorgaat. "Jawel, ik geef Rob meer zijn zin en controleer jou telkens". Ik knik weifelend, en ben nog steeds verbaasd en ontzet. "Dat komt omdat ik mijn vroegere zelf in jouw herken" gaat ze door. "Waarin?" vraagt ik scherp. "In je houding, ik was net zo koppig en eigenwijs en ik gebruikte mensen zonder dat ze het doorhadden. Ik was sportminded en was in bezit van een geweldig lijf." zegt ze. Ik laat de informatie op me inwerken. "Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dag ik van school ben getrapt, psychylogen om mijn lijf had hangen. Zelf snapte ik er geen snars van, totdat ik begreep dat het door mijzelf kwam. Ik had er zelf voor gezorgd dat het zo ver kwam. " verteld ze aan me. "Dus je denkt dat ik mezelf ook zover laat komen" vraag ik dan. "Nee, maar ik waarschuw je ervoor, zodat je je er van bewust bent." Ik knik en pak nu mijn tosti en neem een hap.

Als snel ben ik diep aan het nadenken, ik heb iets teveel informatie gekregen. Ze had me best goed geschoten. Ik zal nog moeten oppassen, aangezien ze me dus doorheeft. De rillingen lopen over mijn rug. "Waarom hebben jullie me in huis genomen?" vraag ik. Anja schraapt haar keel. "Omdat ik niet meerdere kinderen kon krijgen, Rob wou een broertje of zusje en Austin kwam met het idee". Ik grijns, omdat Rob een broertje/zusje wou. Het idee alleen al dat hij zich nu dood aan me irriteert en waarschijnlijk zichzelf wel voor zijn hoofd kan slaan, dat doet mij grijnzen. Ik kan hem weer ergens mee treiteren. Met die gedachte val ik in slaap.

Even later sta ik op het perron. In mijn rechterhand een milkshake, links staat mijn trolley en mijn sporttas heb ik over mijn schouder geslingerd. Het is even wachten maar het is heerlijk weer. Ik zie een spiegel,dus pak ik mijn trolley en loop naar de spiegel. Ik zie mezelf staan, ik zie dat ik sproeten heb gekregen vanwege het warme weer. Ik ben iets bruiner geworden en heb uitgedroogde lippen. Snel tuit ik mijn lippen, het helpt niet veel. "Rose, kom je? Straks stap je in de verkeerde trein". Ik snuif, ik ben vaak genoeg met de trein geweest. Ik ben vaak genoeg op schiphol geweest. Te vaak zelfs, ik glimlach bij die tijden dat ik samen met Raya over het perron sjeesde. Kijhard botsden we perongeluk tegen mensen op. We deden er verstoppertje en tikkertje. Later hingen we er gewoon rond.

Ik loop terug naar mijn pleeggezin. "De trein komt pas over een kwartier" protesteer ik. "Nee, hoor dombo over 5 min" zegt Rob nijdig. "Zeg pipo, ooit gehoord van vertraging?" kat ik terug. Chagarijnig en verveeld kijk ik rond. De treinen reiden op en aan. Het zijn er opzich wel wat, ongeveer net zoveel als in station Zwolle iets groter misschien. Alleen er komen wat meer treinen langs.

Ik begin met te kijken of er ook nog wat lekkers in de buurt staat. Eten of jongens natuurlijk. Na even goed rondkijken zie ik alleen maar de milkshakebar waar ik zonet mijn milkshake heb gekocht. Ik neem weer een slokje. Heerlijk verkoelend, wel heel zoet en groter dan in Nederland. Ik hoor mensen lopen en kijk naar rechts, waar een trein komt aanrijden. "Dat is de onze" hoor ik Austin zeggen. Ik kijk op de klok. Ik had gelijk, "Rob, ik heb gelijk" zeg ik dan. Hij gromt wat. Snel stap ik de trein in. Ik ga zitten bij de eerste de beste vierpersoonszitplaats. Snel komen ze bij mij zitten. Ik doe mijn oortjes in en zie dat we nog 3 uren moeten moeten reizen.

Herschreven op 25-07-15
Herschreven op 01-09-15