The Badboy and The Badgirl (ON HOLD)

It's real, I can race

Pov Rose
Ik stap trillend in de auto, mijn vingers strelen het stuur dat gedeeltelijk bekleed is met leer. Ik schuif de stoel iets naar voren. Dan sla ik de deur dicht en steek de sleutel in het contactslot. Mijn opa had gelijk, ik mocht dan wel nooit alleen geraced hebben. Maar ik weet precies wat ik moet doen, het zit in mijn bloed. Ik glimlach liefkozed naar het embleem van bugatti. Ik wrijf even over het dashboard. "We gaan hem inmaken" fluister ik tegen de auto. Ik laat de motor even brullen. Ik ben er klaar voor. De garagedeur schuift langzaam omhoog. Dan schakel ik hem in zijn 1 en laat de koppeling komen. De auto pakt hem soepel op. Ik lach, ik lach van blijdschap, omdat ik mijn kennis van 8 jaar geleden nog kan toepassen. Het doet me denken de tijd dat mijn vader op mij moest passen en tegelijk moest racen. De oplossing? Ik ging gewoon mee als klein meisje in de raceauto. Tussen alle craches door. Hopend dat het ons niet zou gebeuren. Ik sper mijn ogen wijd open, de baan is gigantisch!! Ik schud de zenuwen van me af, ik mag een rondje proef rijden. Ik zie in mijn ooghoeken dat de maserati ook komt aanrijden. Thomas parkeerd hem netjes aan de kant. Ik kan mijn gang gaan. Ik haal diep adem voor de zoveelste keer deze avond. Dan schakel ik hem in zijn 2 en de 3 volgt al snel. "Je mag wel wat sneller rijden hoor" hoor ik plots. Ik zie het kleine microfoontje zitten dat op het dashbord is geplakt. "Thomas ik ga deze baan 2 keer oefenen" grijns ik terug. "Best, ik win toch" hoor ik hem zelfverzekerd antwoorden. Ik schud mijn hoofd en schakel hem in zijn 4. 160km/u zie ik op de teller. Het gaat me niet snel genoeg. "Geduld Rose, 2e rondje" mompel ik tegen mezelf. Ik sla ieder detail op en al snel race ik thomas voorbij. Ik lach en kijk op de meter. 210km/u!! Nog steeds niet snel genoeg. Dit type bugatti kan 407km/u! Hij kan dus heel wat aan. Ik druk het gaspedaal dieper in. De bugatti versnelt meteen. Ik voer hem op tot 310km/u en zie dan een bocht aankomen. Ik slik en denk plots aan mijn vaders uitleg.

Flashback
"Rose! Zie je dat? Die bocht" zegt mijn vader. Ik knik nadrukkelijk. "Hou je vast!!" roept hij en ik voel de auto draaien om zijn linkervoorwiel. "Pap hoe deed je dat?!" vraag ik enthousiast. "Gasgeven en sturen, mijn kind" lacht hij. "Kijk je draait de auto als het ware om één van de twee voorwielen. Dan stuur je bij en eventueel rem je als je over de kop dreigt te vliegen." legt hij uit. "Kijk maar achter je". Ik kijk achter me en zie een auto precies hetzelfde doen. "Wauw! Dat wil ik ook" fluister ik zacht.

"Ok gas geven, sturen en eventueel remmen" fluister ik mezelf toe. Ik hou mijn adem in. Geef gas en stuur hem de bocht om. Ik voel de auto kantelen. Uit alle macht rem ik en zet de auto weer recht op de weg. Dan word ik overspoeld door blijdschap en geluk. Dit zit echt in mijn bloed. Op naar de volgende bocht!

Pov Thomas
Ik dat ze het tempo opvoert, nadat ik mijn opmerking heb gemaakt. Ze rijdt snoerhard op een bocht af. Wat gaat ze inhemelsnaam doen?! Wil ze crashen ofzo! Mijn mond valt open als ze nog meer gas geeft. Straks heb ik het nog op mijn geweten dat ze gewond is of nog erger. Ik zie dat ze het stuur heeft omgegooid. Wat wil ze doen?? Ik houd mijn hart vast als ik mijn bugatti zie wankelen. Rose remt en zet haar recht op de weg en racet net zo snel weer door. Ik slik moeizaam, dit ging nog lastig worden. Ik reed altijd maar wat. Maar zei heeft duidelijk ervaring. Maarja ze had me gewaarschuwd. Dochter van een formule1 racer. Wie zou haar vader dan zijn? Ze komt uit nederland. Maar laten we eerlijk zijn. Ik schep veel op en heb eigenlijk geen flauw idee wat er überhaupt in de racewereld gaande is. Ik zie dat ze aankomt rijden, ze laat mijn bugatti langzaam uitrollen. Ze remt even en staat voor mijn neus stil. Rose stapt de auto uit. Ik bekijk haar eens goed. Eigenlijk is ze supermooi. Ze is slank, lenig en mooi. Ik moet mijn hoe-grotere- curves-hoe-beter-idee maar eens bijstellen. "Bevalt het uitzicht?" zegt ze. Ik kijk haar aan en kan even niks zeggen. "Ja hoor als je de auto bedoelt" grijns ik dan vals. Ik voel een steek door mijn hart. Hoe gemeen kan ik zijn? Ik vloek binnenmonds, wat is er mis met mij?! Waarom bedenk ik me dat ik gemeen bezig ben? Ik zie dat Rose op de motorklep van mijn bugatti gaat zitten. Ze kijkt me vragend aan, ik schud mijn hoofd. "Micheal komt zo het startsignaal geven". "Ooh" zegt ze. Ik heb het koud merk ik. "Tis frisjes" zeg ik dan. Ze kijkt me aan alsof ik gek ben. "Koud?! Het is 18°C man!!" zegt ze ongelovig. Ik snap niks van haar reactie. "Het is maar 18°C hoor" kaatst ik terug. "In nederland is dat zowat zomertemperatuur hoor, ga eens je best doen bij aardrijkskunde ofzo en stel je niet aan" antwoord ze dan pissig terug. Ik ben even verbaasd, ik ben nog nooit zo afgekat door een meisje. Ik besluit om Micheal te bellen. Die gast moet opschieten, voordat ik haar rauw lust. Snel zoek ik hem op tussen mijn contacten en bel hem. Ik hoor hem 2 keer overgaan en dan word er opgenomen. "Micheal" bromt hij slaperig. "Hey gast ben je er bijna?". "Waar?" vraagt hij nu iets wakkerder. "Op de race.." maar hij onderbreekt me door zijn gevloek. "Gast als je 10 min wacht dan ben ik er" en hij hangt op. "10 min" zeg ik dan tegen Rose. "Door zijn wekker heen geslapen?" vraagt ze. Ik haal mijn schouders op en bedenk me dan dat het 10mim. "Je weet dat de verliezer zijn auto kwijt is als hij verliest hè?" zegt ze dan. "Huh?" vraag ik en voel me als een kleuter die niks weet. "In de racewereld krijgt de winnaar de auto van de verliezer" legt ze uit. "Oohw" mompel ik schaapachtig en voel me met de minuut dommer en slechter. Ik irriteer me er kapot aan. Ik weet altijd alles en nu komt zij en mijn hele positie is overhoop gehaald. Sterker nog, ik zal moeten knokken voor die positie. De woede borrelt in me op. "Nou we zijn nu niet in de racewereld!!" zeg ik enigzins nijdig. Geen denken aan dat ik mijn bugatti kwijt wil raken. Absoluut niet!! "Hey peoples" hoor ik achter me. Ik draai me om. "Hey gast, versl.." maar dan stop ik. "Wtf doe jij in je boxer hier??!" vraag ik hem ongelovig. "Geen tijd om me om te kleden en het is lekker weer" zegt Micheal. "Zie je Thomas, jij stelt je gewoon aan" hoor ik achter me. Micheal begint te grijnzen. "Ach had onze Thommiebommy het koud?" vraagt hij onschuldig. Achter me hoor ik gegiechel. Ik word gewoon door mijn beste vriend in de zeik gezet!! "Hou jij je mond nou maar" bijt ik hem toe, wat me alleen maar nog meer gegiechel van achter oplevert.

Pov Rose
"Klaar?!!" schreeuwt Micheal. "Yoo" schreeuw ik door het microfoontje dat op het dashboard staat, hiermee kan ik met Micheal en Thomas communiceren. Hoe bedacht hij het ook, een normaal persoon komt minstens met kleren aan ergens. Nouja hij niet dus en dat ging ik er nog eens inwrijven. "Okey bij go starten jullie" deelt Micheal mee. "Schiet op gast" zegt Thomas. Ik grinnik, hij is echt schagarijnig door mij. "3!" Ik leg mijn hand op de versnellingspook. "2!" Ik focus me op de racebaan. "1!" Ik zit overal bovenop en ben gespannen. Ik weet als geen een beter, dat een goede start belangrijk is. "Gooo!". Ik trap de koppeling in en voer hem zo snel mogelijk op tot de 4. Ik zie Thomas een halve lengte naast me. 207km/u is niet hard genoeg. Ik zet hem in zijn 5 en laat Thomas achter me. "Gvd hoe deed je dat?!" roept Micheal door de microfoon. Ik antwoord niet terug, alleen maar afleidend. Ik zet hem iets zachter als ik op een recht stuk rijdt. Al snel komt de 1e bocht op me af. Ik race er gewoon doorheen. Nu de 2e bocht op mijn vaders manier. Of nouja geleerd van hem. Gas geven, sturen eventueel remmen. Ik voer hem op tot 323km/u. Ik hou mijn hart alsnog weer even vast. Snel draai ik aan het stuur en voel de achterkant erachter zwiepen. Ik lach en race door naar de nog 3 kleinere bochten. "Komop 2e ronde jonge!" fluister ik en ondertussen geef ik klopjes op het dashboard. Haha Thomas is aan het verliezen. Ik trap het gas nogmaal in en laat Thomas achter me. Iets waar die minder blij mee is want ik hoor hem schelden door de microfoon.

Ik rij trots na de 2e ronde over de finish. Ik ben echt trots! Het was mijn 1e keer sinds 8jaar! Ik stap uit de auto en kijk recht in Micheal gezicht die ondertussen ergens een joggingsbroek heeft weten weg te halen. "Goed gedaan!!" zegt hij en loopt op me af. "Hier komen jij" en hij trekt me tegen zich aan. "Nu ben je officieel toegelaten bij onze groep". Ik hoor een deur dichtklappen. Ik schrik even en maak me dan los uit Micheal's omarming. Thomas komt recht op me aflopen. Zijn ogen spuwen vuur en hij ziet er erg kwaad uit. Ik blijf rustig staan. Tenminste ik sta rustig, maar ik ben angstig als wat. "Wie denk je wel niet dat je bent!!" schreeuwt hij tegen me. Ik slik nerveus. De woorden herhalen zich in mijn hoofd. Dan klap ik dubbel van de pijn. Hij heeft me in mijn buik geschopt!! Dit is vragen om wraak. Ik voel woede opborrelen. "Dat jij niet tegen je verlies kunt is jou probleem!!" schreeuw ik dan in zijn gezicht. Zijn gezicht trekt samen, het is hem duidelijk niet naar zijn zin. "Dat jij niet fair speelt is ook zoiets" sist hij dan woedend terug. "Ik speelde fair!! Misschien moet jij nog eens een racewedstrijd bezoeken!" zeg ik, geraakt door zijn woorden. Hoe durft hij überhaupt zoiets te zeggen. Hij wist niet eens half hoe het er aan toe ging in de racewereld. Waar raceauto's in de brand vlogen omdat de tegenstanders benzine op de weg hadden gegooid. "Jongens toe nou..." zegt Micheal en hij pakt Thomas vast, die hoog boven me uittorent en nog steeds kwaad is. Micheal probeert Thomas bij me weg te loodsen. "Gast, blijf van me af!" snauwt Thomas tegen hem. "Toe nou, doe ff rustig man!" bromt Micheal. En dat is de aanleiding voor Thomas om zich los te rukken. Hij sprint op mij af. In mijn hoofd vliegen tientallen gedachten. Wegrennen? Staan blijven? Vechten? Ik kies voor staanblijven,aan de rest heb ik niks. Dan beland ik met een klap tegen de muur. Ik klap nog een keer dubbel. Thomas pint mijn handen naast mijn hoofd. "Nu moet jij goed luisteren." "Het is dat dit alles op film staat, maar anders had ik je laten zweren dat je had verloren." hij trilt van woede.
Ik grijns even, wat denk hij wel niet? Dat ik zo makkelijk te manipuleren ben? "Sterkte Thomas, met dit verlies..." zeg ik dan sarcstisch. Iets wat niet slim is. Zijn gezicht, vertrekt. "Ik ben nog niet klaar met jou" sist hij dan zo zachtjes dat Micheal het niet hoort. Hij laat mijn armen los en loopt woedend weg. De rillingen lopen over mijn rug heen. Het angstzweet breekt me uit. Ik ben echt gevaarlijk bezig geweest. Dan voel ik de autosleutels nog in mijn jaszak. "Thomas?!" vraag ik ietswat angstig en zelfverzekerd. "Watt!" hij draait zich om en kijkt me nijdig aan. Ik loop voorzichtig naar hem toe en haal de sleutels uit mijn jaszak. Ik kijk hem aan en druk de sleutels voorzichtig in zijn handen. Zijn ogen boren zich in de mijne. Ik schrik even, zijn kwade blik veranderd in iets anders. Ik weet niet wat, maar doe snel een stap achteruit. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn ademhaling is verschrikkelijk hoog. Hier klopt iets niet...

Omg ik ben echt zo blij met mijn 1,5K reads en 108 votes op dit boek!! Ik had nooit gedacht dat het zoveel zou zijn. Lees vooral door!! Love you people