The Badboy and The Badgirl (ON HOLD)

Sleep and Eat

Ik schrik wakker. Mijn rug en handen zijn klam van het zweet. Angstzweet. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Dan zie ik de nare beelden weer in mijn hoofd opspelen, en daar gaat mijn ademhalings- oefening. Eindelijk krijgt de slaap de overhand en ik dommel weg.

"Hey, heey, heeey!" fluisterd iemand hard, in mijn droom. Ik neem de hand aan en schud hem en stel me voor. Dan vliegen mijn ogen open en de paniek neemt lichtelijk de overhand. "Rustig Rose, rustig, gewoon een nachtmerrie" hoor ik Rob fluisteren. Ik schud mijn hoofd, dit was erger dan een nachtmerrie, veel erger. "Waar droomde je over?". "Die jongen, hij ontvoerde me, sloeg me, verkrachte me en ondertussen zat ik in een kelder opgesloten. Toen moest ik op missie en moest ik mensen doodschieten." ik gruwel bij de beelden. Tranen springen me in de ogen. "Wil je erover praten?". Ik schud mijn hoofd. Ik zie dat hij gaat staan vanwege zijn silhouet, doordat de maan schijnt. Hij loopt om het bed heen. "Ik blijf bij je" en hij tilt het dekbed omhoog. Ik voel een koude windvlaag langs mijn benen strijken, iets wat me kippenvel bezorgt. Hij trekt me tegen zich aan. Hierdoor beginnen er vragen in mijn hoofd op te spelen. Alleen ik heb geen energie om ze nog te vragen. Ik kruip tegen Rob aan en val in een droomloze slaap.

Even later word ik weer wakker. Rob vind me toch hopelijk niet leuk? Wat zou ik doen als het wel zo was? Een relatie nemen? Dat zou echt vreemd zijn. Waarom heb ik ook zoveel jongens waar ik goed mee kan opschieten. Ik zucht even. De arm die me bij hem houd is warm en gespierd. Licht-gespierd en ontspannen, de warmte van zijn borst voel ik door mijn hemd. Zijn ademhaling is rustig, alhoewel? Nee hij is snel. "Ben je wakker?" fluister ik zachtjes. Een arm die me nog dichter tegen hem aantrekt is het antwoord. Hij is echt warm, ik nestel me nog meer tegen hem aan. "Je bent warm" mompel ik. Ik hoor hem zachtjes lachen. "Rob? Waarom is onze band ineens zoveel sterker geworden?". Ik draai me voorzichtig om, een streep maanlicht valt precies door mijn raam en verlicht de kamer. Hij haalt diep adem. "Jij bent grotendeels veranderd, en ik ook. Jij had in Nederland altijd de bokkenpruik op, en ik manoevreede me in alle manieren om mijn zin maar te krijgen. Ik haatte je, toen je bij ons kwam wonen. Andersom ook volgens mij. Je veranderde al tijdens de reis, ik pas daarna. Je begon interesse te krijgen in dingen. Ineens, plotseling. Het meisje dat altijd muziek op had" zegt hij. Ik laat de informatie op me inwerken. Nu hij het zegt.. Waar zijn mijn oortjes eigenlijk? En waarom spotify niet meer mijn standaard app? "Ik denk dat je depressief was. Onze ouders wouden je geen test laten doen, omdat ze wisten dat je hem toch zou verknoeien". Onze ouders? Het waren verdomme zijn ouders! De mijne waren dood, voor zover ik weet, mijn vader sowieso! "Het zijn ook jouw ouders, je bent hier al 7 jaar" fluisterd hij. Ik slik even en haal dan diep adem. Accepteren, of niet accepteren? Accepteren, ik heb geen zin in gedoe. Dus ik knik kort met mijn hoofd, als bevestiging. "Ga je ooit nog eens wat over je jeugd vertellen?!" vraagt hij. "Nee" zeg ik direct, misschien iets te direct, maar ik wil het er echt niet over hebben. Hij knikt en strijkt een lok weg. Ik ben verbaasd door het gebaar. Liefde? Ik besluit het te vragen. "Rob? Voel jij iets voor me?". Hij schrikt door mijn vraag. "Wat denkt je?". Ik zucht geërgerd en haal mijn schouders op. Iets wat moeilijk gaat aangezien ik in bed lig. "Ik weet het niet, daarom vraag ik het". Hij grijnst even en is een paar seconden stil. "Ik weet het niet" komt er dan in alle ernstigheid uit. Ik haal mijn wenkbrauwen op. "In Nederland had ik een hekel aan je, nu in Amerika is dat anders geworden". Ik bekijk zijn ogen, grijs een kleur die niet vaak voorkomt. Zijn ogen boren in de mijne. Ik besef me dat ik bij de meeste jongens nu al aan het zoenen was. Maar dit is anders. Echt anders. Ik ben absoluut niet van plan om als 1e weg te kijken, maar hij zo te zien ook niet. "Wat als wij iets krijgen?" en ik bekijk zijn ogen onderzoekend. Maar hij verraad niks, heemaal niks. Hij glimlacht, "vanwaar al die vragen?". "Omdat jij er aanleiding tot gaf". "Ik besef me alleen maar meer dat mijn zusje zich in een andere wereld bevind dan mij, en dat ik haar beschermen wil". Als Liza hier was.. Dan had die dit zooo cute gevonden dat ik het tot mijn 80ste nog zou horen, alhoewel misschien wel tot mijn dood. "Ik heb honger" grijns ik. Rob schud zijn hoofd, "trek, wanneer leer je dat nou eens een keer?". "Niet" antwoord ik nu glimlachend en gooi mijn ene been uit bed. "Mmm niks ervan!" en Rob trekt me terug het bed in. "Hier blijven jij. Pap en mam zijn toch al naar hun werk, dus dat eten kan wel wachten" gromt hij. "Maar ik wil eten!!". "Ik wil slapen." "Dan haal ik eten en ga jij slapen" stel ik voor. "Ontbijt op bed?!" vraagt hij hoopvol. "Voor mezelf ja, jij hebt geen honger" en ik wip het bed uit. "Tsss gemeen hoor". Ik draai mijn hoofd om steek mijn tong uit, dan open ik de deur en loop de trap af naar beneden.

Even later is het dienblad rijkelijk gevuld met croissants, een glas water en nog een wat aardbeien met slagroom. Normaal neem ik alleen een appel, maar vandaag heb ik zin in wat anders. Zeg maar gerust: een stevig ontbijtje met veeeel caloriën. Tsja dat is iets waar ik veel op let. Dieëtiste of personal trainer worden lijkt me dan ook te gek. Ik loop nu rustig naar boven met het dienblad.
De deur staat nog open dus ik loop zo door. Rob kijkt op van zijn mobiel. "Mmm, ziet er lkkr uit!". "Afblijven , tis van mij" grom ik. "Oja is het van jouw?" hij trekt me op bed. Mijn adem stokt even. Hij kruipt over me heen, ik voel de kriebels in mijn buik. Wat gaat hij doen? "Wat nu als ik iets bij je zou doen?" Vraagt hij en kijkt mij indringend aan. Ik kijk hem aan, omdat ik niet weet waarom hij deze vraag stelt. Dan kruipt hij bij me weg. In mijn ooghoeken zie ik iets bruins, dat hij snel verstopt. Ik werp een blik op het dienblad en weet genoeg. "Geef mijn croissant!!" roep ik uit. Hij neemt een hap en schud zijn hoofd. Ik kijk hem kwaad aan en besluit me te focussen op mijn aardbeien voordat die er ook vandoor gaan. Dus ik gris het dienblad en neem het mee naar de andere kant van de kamer. Even later vraagt Rob " Wat gaan we nu doen?". Ik haal mijn schouders op. Dan begin ik te glimlachen, ik weet iets. "En?" Rob ziet dat ik iets in gedachten heb. "Straks" grijns ik breed.