VAYEM

Asansöre binip 32. Kata bastım. Tektim -ki bu çok garipti. İlk kattan itibaren bir sürü şirkete ev sahipliği yapan rezidansın asansöründeydim çünkü.

Aynada kendime baktım. Her zaman gibi bir kusur yoktu dış görünüşümde.

Kapılar açıldığında katı kontrol edip dışarı çıktım. Topuklu ayakkabım, bana güç verircesine ses çıkarıyordu.

Durup derin bir nefes aldım, girmeden önce. İçime tanıdık bir his doldu. Heyecandan sandım. Ama değildi. Keşke bunu önceden anlasaydım.

Çünkü bu şirkete girdiğim andan itibaren, takılıp kaldığım geçmişimi, günüme taşımış olacaktım.

Çünkü o, tozlanmış yıpranmış bir sayfa gibi olan geçmişimden, yıkık dökük günüme, mimarı olarak dönücekti.

Sanki geçmişte kalmış gibi...

✨✨✨✨✨

'''Biliyor musun? Amcamla konuşmuştuk seni.'' dedim dolan gözlerimle gözlerine bakarken. ''Sanırım beni eve bıraktığında, görmüştü seni.'' Kırmızı elbisemi takılan topuklu ayakkabımdan kurtardım. Kolumdan tutarak dengemi korumamı sağladı.

''Öyle mi?'' Kaşlarını çattı. ''Ne demişti peki?''

''İyi bir insan olduğunu. Gözlerine bakarak anlamış.'' Buruk bir şekilde güldüm. ''Bende gerçekten de öyle olduğunu söylemiştim.'' Bir damla akan göz yaşımı hızla sildim.

''Niye ağlıyorsun peki?'' Uzun süre sonra gözlerinde duygu görmek, içimi ısıttı. Eskisi gibi hissettirdi.

''Çünkü, ne yaparsan yap, bana yaşattıklarına rağmen iyi bir insan olduğunu biliyorum.'' Bakışlarını kaçırdı. Kaşlarını daha da çattı. ''Ve böyle olmana rağmen olanlara ve olmaya devam edenlere üzülüyorum.''

•••••••••••••••••

Evet canlarım, yeni yılda sizinle yeni bir hikayeyle buluşacağım. Yaklaşık üç yıldır üstünde düşündüklerimi, hayal ettiklerimi ve kurguladıklarımı paylaşmak benim için çok ama çok heyecan verici. Sizde görüşlerinizi ve önerilerinizi belirtmeyi unutmayın.

Hepinize sağlıklı, mutlu, bol mucizeli seneler.🎄🎁 ❤️