Bileklerimden yere damlayan kan damlalarına bakarken banyo kapısı sertçe açıldı. Jennie gelmişti. Böyle bir şey yaptığımı telefonda konuşurken anlamıştı büyük ihtimal. Çünkü bu ilk kendime zarar verişim değildi.
Bana göz ucuyla bakıp koşarak havluların olduğu dolaba gitti. Birkaç saniye sonra ellerinde havlularla yanıma geldi ve diz çöktü. Başım onun dizlerindeydi. Havluları bileklerime bastırırken bir yandan elindeki telefondan birilerini aramaya çalışıyor, bir yandan da "Bu sene de mi aynısını yaptın Lisa? Bu yılki doğum gününü kendine zarar vermemen için birlikte geçirecektik hani? Neden beni aramadın, neden çağırmadın Lisa?" diye sorarak cevap almaya çalışıyordu.
Ben ise kapanmak üzere olan gözlerimi zar zor açık tutuyordum. Ölmek istemediğimden değil, Jennie'nin bu güzel yüzünü daha çok izlemek için. Kendisi bunu sık sık inkar etse de o kadar kusursuz ve güzel bir yüzü var ki bir filmin izlemeye doyamadığınız, defalarca tekrardan izlediğiniz sahnesi gibi. Jennie de benim hayatımın en güzel sahnesiydi. O beni çocukluk arkadaşı, âdeta kız kardeşi olarak görse de benim için hiçbir zaman bir arkadaş olmadı. Hep daha fazlasıydı. Kardeşten de öte.
Jennie bir şeyler söylüyordu ama artık onu tamamen duyamıyordum. Gözlerim kapanmak üzereydi. Havlular hâlâ bileklerimdeydi. Son görebildiğim şey iki tane doktor kıyafetli adamların banyoya girip bana doğru koşmaları -sanırım Jennie ambulansı aramıştı- ve Jennie'nin benim kanımla kaplı olan bıçağı alıp çantasına atmasıydı.
Doktorlar beni Jennie'nin yuva gibi hissettiren kollarından alırken son duyduğum şey ise küçük bir fısıltı ve Jennie'nin ağlama sesleriydi. "İyileştiğinde bir dahaki doğum gününde bunu yapmayacağına söz ver Lisa..."
FLASHBACK SONU
_
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yıldızlar intihar ediyordu, sizler ise dilek tuttunuz.
