Ellaine's Escapade (COMPLETED)

Chapter Eight

Royce dragged me to our cabin. His actions were rough as he pushed me. His brows were furrowed and his jaws were clenching.

"Putang ina, kanina pa kita hinahanap, Ellaine. Tapos makikita lang kitang nakikiaglandian sa kung sinong lalaki rito?" Malalaki ang hakbang niyang tinawid ang pagitan naming dalawa at marahas na hinawakan ang panga ko. "Siya ba ang kasama mo rito noong wala ako?!"

I pushed his hand away and met his dangerous gaze. "Oo! Siya nga, Royce."

Profanities flew out of his mouth. "What the fuck?!"

"Ano, masakit ba? Ngayon alam mo na kung ano ang nararamdaman ko sa tuwing ginagawa mo sa akin 'to.'

"Ellaine, do not change the topic! Why are you putting the blame on me? Ikaw itong nahuli kong may lalaki, 'di ba?"

"Ikaw rin naman maraming babae. Hindi naman ako ganiyan mag-react, 'di ba? Ininti ndi kita noon, e'." My voice cracked.

"Noon, Ellaine! Matagal na 'yon pero ikaw 'tong paulit-ulit na naglalabas ng topic na 'yan. For fucking sake, just move on!"

"Hindi mo ba naisip na dahil sa 'yo rin kaya hindi ako maka-move on?"

I felt something wet roll down my cheeks. Kahit na umiiyak na ako ay pinilit ko pa ring salubingin ang titig niya. I have to be strong. For me.

"Ano'ng kinalaman ko sa pagiging emitional mo?" galit na asik niya.

"Because you admitted that you cheated on me, but you never showed signs of remorse. You made me feel like I deserved all the pain... the betrayal... you made me feel like I'm the most worthless person, Royce. At alam mo kung ano ang pinakamasakit?" Hinddi siya nagsalita pero nanatili ang titig niya sa akin. "Those heartbreaks came from the man I trusted the most."

"Nagsisi ako. Kaya nga gusto kitang pakasalan, 'di ba?"

"Pero bakit nakabuntis ka pa rin ng ibang babae?"

Shock registered on his face. Namutla siya at nanlaki ang mga mata. He opened his mouth but not a single word came out. My chest tightened, as if it's slowly breaking into pieces. Hindi ko alam na ganito pala kasakit kapag tlagang nagharap na kami.

"Akala ko ba nagbago ka na? Royce, you know I've always wanted a child pero ng rason mo ay baka masira ang katawan ko. Iyon lang ba talaga ang habol mo sa akin?"

He shook his head. "N-No, hindi sa gano'n... H-How did you-"

"Narinig kitang kausap ang babae mo. Putang ina, akala ko ready na ako sa ganiong scenario, pero ang sakit pa rin." I sobbed. "Binigay ko naman ang lahat, 'di ba? Ibinaba ko ang sarili ko kahit mukha akong gaga. Ano pa ba ang gusto mong gawin ko?"

"Ellaine, let me explain please." He seemed to have recovered from the shock.

"Explain or manipulate me into forgiving you? Wala ka ang ibang alam gawin kung hindi ang i-gaslight ako for your benefit!"

Umiling siya at nagtangkang lumapit sa akin, but I pushed him away. Pinunasan ko ang mga luha kong kanina pa tumutulo. Nakakapagod na rin. Nakakapagod ang manatili sa ganitong relayson.

Ilang beses niya akong sinubukang hawakan pero itnilalayo ko ang kamay niya sa akin. "Don't come near me."

"Ellaine, love, don't do this. Puwede nating pag-usapan 'to nang maayos."

Umiling ako. "I'm done, Royce."

In one swift move, he was hugging me. sobrang higpit at parang hindi na ako makahinga. "Love, please... we can still fix this."

"Tama na," I whispered. "Pagod na pagod na ako. Nakakapagod kang intindihin, Royce."

"Last chance, love?"

"You had too many chances, but you kept ruining them. Sa tingin mo ba gusto pa kitang pagbigyan pagkatapos ng lahat ng ginawa mo sa akin?"

I heard him sob. "Paano ang kasal natin? Alam na 'yon ng maraming tao."

"I don't care. cancel the wedding."

"Love, mapapahiya lang tayong dalawa. It was broadcasted on live T.V!"

"Wala namang dapat pakialam ang mga tao sa relasyon natin. And it's your fault, too! You pressured me into saying 'yes' habang hindi pa ako sigurado sa 'yo!"

"Pressured?" 

I struggled to get out of his hug, and I succeeded. "Yes! Kahit na ayaw ko pang magpakasal, natakot ako sa magiging reaksiyon mo. You think I had the choice to say no in front of so many people?"

"Don't you love me anymore? Bakit ka nagdadalawang isip?"

"Because I am sick and tired of you telling me what to do with my life. Bawal sa ganito, bawal sa ganiyan? Ikaw, Royce, inisip mo ba ang mga bagay na gusto kong ipagbawal sa 'yo? Hindi 'di ba?"

"Wala ka namang sinasabing bawal-"

"Dahil kahit marami akong gustong ipagbawal, mas pinili kong magtiwala na hindi ka gagawa ng bagay na ikasasama ng loob ko. Putang ina, paulit-ulit mo akong sinisira!"

"Love-"

Akmang lalapit na sana siya ulit nang tumalikod ako at nagsimulang maglakad palayo. "We're done. I am so done with your bullshits."

Kahit na sumisigaw at tinatawag niya ako ay nagpatuloy lang ako sa paglakad. Gabi na rin at nakaramdam ako ng gutom. Wala pa naman akong dalang pera. Nagtungo muna ako sa pampang para magpalamig ng ulo. Kaunti na lang ang mga tao pero makikita mo naman sa malayo ang mga ilaw mula sa nightmarket nila. 

Kumusta na si Gio? Tumuloy pa rin ba siya? I tried getting that off my mind.

I sat by the shore and cried silently. I reminisced about the memories I had with Royce. All the good times in our relationship, how good he was to me when we were just starting. Kung hindi siguro siya nagbago, hindi ko rin magagwang pagtaksilan siya. We could've had it all, but our love was getting too toxic. Hindi ko nga alam kung dapat pa bang tawaging love iyon.

Love shouldn't be this painful. Yes, love hurts, but not this much. Hindi kasama sa love ang betrayal na ginawa naming dalawa. Siguro nga ay matagal na akong hindi mahal ni Royce at matagal ko na ring hindi mahal ang sarili ko para pumayag sa lahat ng masasakit na bagay na ginawa niya sa akin. I tolerated his actions, pero tinatanong ko pa rin ang sarili ko kung deserve ko ba ang ganitong treatment. Umasa kasi akong kahit papaano ay magbabago pa siya. O kahit man lang bumalik ang Royce na minahal ko dati. The same Royce that loved me. 

But now, I realized my worth. Masakit para sa akin ang hialayan siya. But I've made up my mind. from now on, I will live the life that I deserve. Away from pain... away from him...