Depresyonda olan Efes'in hayatı değişir.
"Ruhun sanki sıkışmış gibi bu dünyada, söyle bana gök gözlü nedir bu cehennem olan dünyaya getiren seni?"
Bl etiketinde 1. Sırada!
Yeni hikayeme hoş geldiniz, iyi okumalar dilerim.
Söylemekte fayda var Efes erkek, bunu unutmayın lütfen.
Oy ve yorum atmayı unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Tembel! Tek yaptığın sadece yatmak bir de yorgun olduğun hakkında ağlıyorsun." dedi annem bağırarak bir yandan elinde ki bardağı tam yanımda ki duvara fırlattı.
Boş bakışlarla baktım ona, ruhum yorgundu benim ama kimse görmüyordu bunu.
"O boş gözlerini bana dikme." dedi annem çenemde ki elini sıkarak.
Gözlerim hafifçe yansa da öylece baktım ona, çenemde ki acı bile kalbimdekine denk değildi.
Ben bir hataydım, ailemin istediği çocuk bile değildim.
"Yazık, kız kardeşin sınavdan yüksek puanlarla ailesini sevindirirken senin gibi bir israfla aynı evde durması bile yazık." dedi ve iğrentiyle yüzünü buruşturarak devam etti.
Özür dilerim, ölmeye çalışmak için fazla yorgunum.
En sonunda sakinleşen annem derin nefes alarak eli ile kapıyı gösterdi "Çık evden Efes, bu gece dışarı da kalacaksın." dedi ve kolumdan tuttarak kapının önüne sürükledi.
Ona karşı çıkabilirdim, ona bağırabilirdim ama çok yorgundum.
Beni kapıdan bir çöpmüş gibi fırlattığında sendeledim, o ise bunu umursamadan bağırdı "Siktir git bu evden, nankör köpek."
Dolu gözlerimle kapanan kapıya baktım öylece, ben bir hatayım diye fısıldadım.
Kafam sanki vücuduma ağır geliyordu sanki kafam yerine ağır bir taş taşıyordum, karlar saçlarıma düşerken omuzlarımı silktim.
Alışkındım evden kovulmaya, annem büyük ihtimalle birkaç saatte beni arar ve geri çağırırdı tek sorun montum yoktu.
Umursamadan yürüdüm ileride ki parka, etraf sessizdi.
Parka geldiğimde oturdum öylece, ev haliyle dışarıdaydım ve ayakabbılarımı bile tam giyememiştim.
