mask | hyunin

Episode 6

Tüm kurgularım da yavaş güncelleme yapıyorum çünkü bu sene benim için çok önemli ve derslerime fazlasıyla odaklanmam gerekiyor. Burası ile pek eskisi gibi ilgilenemem belki ama yine de tüm kurgular devam edecektir.

Yorum yapmayı unutmayın lütfen

İyi Okumalar..

***

Hayatımın en berbat gününü yaşıyorum demek isterdim, evet bu cümleyi sadece bir gün kullansam bile olurdu. Ancak ben her gün yaşıyordum, her günüm berbattı.
Dün, bugün veya yarın hiç bir şey fark etmeksizin gün geçtikçe hayatım mahvoluyor.

Artık benim kontrolüm altında değilmiş gibi, sanki ben artık birilerinin kuklası haline gelmişim gibi hissediyorum.

Bir hafta önce Jeongin'e kaç kere iz bırakmamasını söylesem de bırakmıştı,  bunu genelde yapmazdı, dinlerdi beni ama sanırım o gün çok sinirlendirmiştim ki babamdan gördüğüm şiddetin dozunu artırmaya yetmişti sadece.

Sürekli imalarda bulunurdu, sürekli sürtük diye hitap ederdi bana karşı. Bedenimi önüme gelen herkese sattığımı yüzüme yüzüme söylerdi. Sadece susardım çünkü konuşursam daha fazla döverdi.
Yeji odamda beni beklerken, acı dolu seslerimi duymasın diye kolumu ısırırdım ya da ağzımı sıkı sıkıya o kapatırdı.
Sesimi duymaya bile tahammülü yokmuş.

Ben küçükken bile ondan sevgi görmemiştim ki ama en azından fiziksel şiddet uygulamıyordu o zamanlar.
Ancak ne zaman annem öldü o zaman başladı canımı daha çok yakmaya. Çünkü annem korurdu beni, her şeyiydim ben onun. Aşık olduğu adamdan bir parçaydım.

Gerçek babamı kaybettiğimiz de ben yeni doğmuşum, hatta babam iş için başka şehirdeymiş ve haberi duyunca hastaneye gelirken trafik kazası geçirmiş ve hayatını kaybetmiş.
Annem beni tek başına büyütmek istemiş ama herkes ona evlenmesini söylemiş. Zaten babamla evliyken ona bir kaç defa gelen o adamla sonunda istemeye istemeye evlenmiş. Başka çaresi kalmamış ki..

Ben kendimi bildim bileli benim babam o adamdı. Hwang Jungmin.
Sonra annemin kardeşim Yeji'ye hamile olduğunu öğrendim 7 yaşındayken, çok sevinmişti babam. Beni sevmediğini tanımayan bir insan bile anlardı.
Ve Yeji'yi öğrendiğinde ki ilk cümlesi neydi biliyor musunuz?

"Tanrım sonunda! Benim kanımdan bir çocuk"

Bu iğrenç cümleyi kullandı evet, çok üzülmüştüm. Küçük bir çocuktum o zamanlar ama anlamıştım. Onun için fazlalıktım. Onun sevincini izlerken sessizce ağlamıştım o gün, beni sevsin diye bin takla attığım adam sanki hiç yokmuşum gibi sevincini haykırmıştı.  Hayatımda ki ilk darbemi, ilk hayal kırıklığımı o zaman yaşamıştım. 

Annem de üzülmüştü beni öyle görünce ama sorun değildi. Ben bir şekilde onu inandırmıştım kardeşim olacağı için mutluluktan ağladığıma.  Ama eminim ki inanmamıştı o, çünkü tanırdı o beni. Bilirdi içimde neler olup bittiğini. Yine de üstüme gelmedi.

Kardeşimin doğumundan sonra kaybettim onu, intiharı sonucuyla. Tamamen bitmiştim işte o zaman, küçük bir çocuğun hevesleri bitmişti o zaman. Ona kızgındım aslında biraz, çünkü beni tek başıma bırakmıştı, hayata karşı savunmasız kalmıştım. Bir yandan da kurtulduğu için mutluydum.