"Bugünü aklına kazı. Benim aşkım kadar nefretim de büyük olur. Aşk kalmadı. Bu sabah sizi o yatakta yan yana görünce bitti aşk. Yerine öfke ve nefret kaldı. Bu saatten sonra ölmeye kalkışma sakın. Senin ölümün her gün benim elimden olacak. Burada...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yalnızlığım, yollarıma pusu kurmuş beklemekte.
Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.
Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum
Hadi gelin üstüme korkmuyorum.
Tecavüze uğradım...
İki kelime tek solukta çıkıveriyor dudaklarımın arasından. Kendime açıklayamadığım bir sürü şey varken beni yerle bir eden tek bir gerçekti o iki kelime. Savunmasız, baygın, korkak bir kızın başına geldi o iki kelime. Hatırlayamıyorum ne olduğunu. O iğrenç adam bana dokunurken ne hissettiğimi bilmiyordum. Annem diye adlandırdığım kadın beni onun kollarına atarken gözyaşı dökmüş müydü acaba? Üzülmüş müdür? Bir an da olsa... küçücük bir anda olsa pişman olmuş mudur?
Yaşanılır mı şimdi bu acıyla? Sevdiğim adam bile bana dokunmaya kıyamıyorken bir başkası geldi ezdi geçti beni. Tek tek kaybettim benliğimi. Yavaş yavaş ölümle burun buruna geliyorum. Böyle ağır bir yenilgiyi yaşayan biri yaşamak ister mi bu hayatta? Ben istemiyorum.
Savunmasızım.
Acizim.
Kırgınım.
En önemlisi yalnızım. Yapayalnızım. Bana inanmadı çünkü. Yapmadım dedim. Seni aldatmadım dedim ama o gördüklerine inanmayı seçti. Gerçi o görüntüyü kim görse inanırdı. Kızıyorum yine de Ali'ye. Bana uzatmasını isterdim elini. Yere düştüğümde beni kaldırıp inanmasını isterdim. Gitti işte. Bir dünya nefret kustu yüzüme ve gitti.
Şimdi nerde bilmiyorum. Kaç gün geçti o lanet günden bilmiyorum. Defalarca aradım Ali'yi. Gidebileceği her yere baktım. Evinden ayrılmadım haftalarca. Belki gelir de ona inandığı gerçekleri anlatırım diye. Gelmedi. Yok oldu bir anda. Arkasında ne bir iz ne bir umut bıraktı. O gidince hayatım inadında daha bir mahvolmaya başladı. Birkaç hafta okula gidemedim. Bitirmek istediğim resim öğretmenliğini bitiremedim. Nedensiz bir şekilde okuldan atıldım. Çok araştırdım ama bana geçerli tek bir sebep bile sunmadan okuldan attılar. Üstüne birkaç gün geçmeden çalıştığım özel resim atölyesinden de kovuldum. Az çok da olsa bir miktar para kazanıyorken şimdi elimde hiçbir şey kalmadı.
O lanet günün sabahından sonra Akın denen o pisliğe de rastlamadım. Umarım geberip gitmiştir diye defalarca dua ettim içimden. Bana dokunup, istediğini aldıktan sonra defolup gitmiştir cehenneme dedim kendime defalarca.
Ta ki düne kadar.
Aradan aylar geçmişti. Ondan kurtuldum ama beni de mahvetti diye geçirirken bir çocuk elime bir zarf bırakıp koşarak uzaklaştı yanımdan. Ali'dir dedim ilk başta. Geri dönmüştür. Beni bırakmamıştır diye düşündüm zarfı açana kadar. O gece yanı başında baygın bir şekilde çekilmiş fotoğraflar vardı. Sabah uyandığım şekilde baygınken onun bana sarılmış haliydi o fotoğraflar. Kustum o fotoğrafları görünce. Bağırdım, haykırdım, Ağladım akşama kadar. Sanki bilerek beni öldürmek istiyordu. Göz göre göre öl demek için göndermişti o fotoğrafı. İçinde de bir not vardı. Tek bir cümle; Her gecemizi böyle yaşayacağız.
