Moral Of The Story • VSoo

chapter'11

Jisoo

Hastaneye geldiğimizde birşey demeden arabamdan indim, o da indi fakat ben ona hayatımın en berbat gecelerinden birini anlattığım çok pisman hissediyordum, onu gördüğümde artık o geceyi bilen bir kişi olduğunu bilmek beni tedirgin hissettiriyordu.

Odama doğru gidiyordum ve çok geçmeden hızlanan adım sesleri ile yanımda bitti, yüzüne bakmak istemediğimden direkt karşıya bakıyordum.

Eve gitmen gerektiğini söylememe gerek yok herhalde, eşyalarını alda gidelim.

Hayır.

Nasıl hayır?

Hayır işte. Biliyorum yorulmamam, strese girmemem falan lazımmış ama emin ol evde tek olduğumdan dolayı düşünmek için çok daha fazla zamanım oluyor bu yüzden daha fazla stres oluyorum, ve ayrıca lütfen şu karakter değişikliklerini daha az yapmaya çalışır mısın? Olmayan dengem iyice bozuluyor.

Hızlı konuştuğundan mı, hala konuşurken yüzüne bakmadığımdan mı bilmem önüne dönmüş ve susmuştu.
Ben odama gidene kadar benimle geldi hiç konuşmadık sonra benimle odama da geldi sandalyeme oturdum ve yüzüne baktım.

Ne için hala buradasın? Bir şey mi söyleyecektin?

Hayır, diye başladı sözüne, birşey rica edeceğim desek daha doğru olur.

Dinliyorum, yapabileceğim birşey ise seve seve, derken hafifçe ve yapmacık bir şekilde gülümsüyordum. Bir yandanda başımdaki hafif ağrıdan dolayı tek elimle alınımı ovuşturuyordum

Yapabileceğin bir şey ama yapmayı seçerek misin bilmiyorum

Böyle söylediğine göre istemeyeceğim bir şey yinede söyle sen istiyor muyum istemiyor muyum onu ben söyleyeyim.

Biraz durdu ve devam etti

Eminim özel bir şeyi paylaştığın için pişman hissediyorsundur bu yüzden ben de sana birşey anlatmak istiyorum, yani birşey demek olmaz aslında daha çok özel birşey, sanırım senin ki gibi etkili bir şey de diyebiliriz. Ödeşmiş gibi bir şey oluruz hem bu durum şimdi ki kadar ağır hissettirmez.

Öylece kalmıştım, anlayanların sayısının bir elin parmaklarını geçmediği çevremde neden bu yeni tanıştığım adam  beni bu denli iyi anlayıp böyle bir şey teklif etmişti. Hem şaşırmıştım hem merak etmiştim tabii ki merak etsemde hemen evet diye atlayacak halimde yoktu, sadece sustum.

Ne oldu? İstemeyeceksin değil mi? Biliyordum, üzgünüm teklif etmem bile saçmaydı.

Yine sustum tepkisizdim yani en azından tepkisiz kalmaya çalışıyordum ve yüzünde biraz üzgün ve mahçup ifadeden dolayı gerçekten inanmıştım

İyi peki dedim ve ben eşyalarımı aldıktan sonra çıktık.