Kahretsin. Yine çok sevdim. Yine özledim kokunu.
Kahretsin yine çok özledim bana bakmasını istediğim gözlerini.
Yine, yine, yine.
Benim ol istedim hep. Ama fark ettim ki sen hiç benim olmadın. En kötüsü de buydu zaten. Benim olmadığını bilerek sevmek.
Uzaktan ve sonsuza dek.
Benim karşıma çıkmış olmanı Allah'ın bir mucizesi olarak gördüm hep. Bir işaretti benim için. Hayata tutunmam için bir işaret. Sonra birden dört elle sarıldım hayata.
Bırakmadım.
"Benim bu adamla yaşayacak şeylerim var daha. Nereye ?" dedim kendime. Demez olaydım. Ben bir şeyi çok isteyince olmuyor çünkü. Belki bu kadar çok istemesem benim olurdun. Senin olurdum.
'Bizim' olurduk.
Bir de kaybetme korkusu var tabi. Sahip olmadığı bir şeyi kaybeder mi insan hiç ? Bence kaybeder. Ve ben bundan korkuyorum.
Seni kaybetmekten..
Aklımı geri ver. Sende kalıyor, kalmasın. Son defa sarıl bana. Bir kez olsun sevdiğini söyle.
Son defa görsem seni, kaybolsam yüzünde. Son defa yenilsem sana, hiç anlamasan da. Son defa benim olsan, uyansam yanında.
Sen bana bir adım atsan, ben sana dünyaları sunarım. Ama yeter ki sen benimle kal çoban yıldızı. Hep benimle kal. Çünkü ben sana kördüğüm aşığım.
Ve biliyor musun ? Güneş farklı parlıyor şimdi. Sanki gelecekmişsin gibi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yazar ✔
Random"Yazı, hayal gücünün bir örneğidir." Burada çoğumuz yazmayı severiz. Yani en azından ben seviyorum. Ve yazdıklarımı seveceğinizi düşünüyorum. Aklıma geldikçe yazmış olduğum şeyleri paylaşacağım. Hatta belki size ait yazıları da paylaşabilirim. Tabi...
