Helloooooo! Nabersiniz eklem bacaklılarrr
Sıvalar bitti ve ben hem yoruldum hem sıkıldım. Neyse sınavlarınız umarım iyi geçmiştir.
Takdir mi Teşekkür mü?
Her neyse her neysee
Elfarto kaçar, hikaye başlar..
🕸
Saat sabahın 5'iydi ve ben kabustan uyanarak evimin balkonuna çıktım.
Kabusta bana göre kabustu hani. Sadece karanlık bir yer ve ben. Yalnızlık korkuturdu beni ve yine korkuttu.
Menekşe ve Sinan'ı uyandırmadan balkona çıkmıştım yanıma aldığım koladan bir yudum aldım ve hem dışarının soğunun hem de kolanın soğunun beni titretmesine izin verdim.
Evet tam bir kola bağımlısıydım. İnsanları bağımlılıktan kurtarmaya çalışan biri olmadan önce kendini kurtar Eftal. İyi de benimki öyle bir bağımlılık değildi çok şükür.
Koladan bir yudum daha alacakken aşağıdan bir ses geldi eğilip baktığımda yüzlerini göremesemde 2 kişinin tartıştığını gördüm."Bu saatte evime gelemezsin Tolga!" dedi bir kadın sesi ve ardından ekledi "Hem de böyle sarhoşken. Ne kadar sıkı bir sitede yaşadığımı biliyorsun." diyerek uyardı. "Ama seni özledim Selen." gerçektende sarhoşun tekiydi. Ağzını yayarak konuşuyordu aptal adam."Adım Selen değil gerizekalı Sanem Sanem!" işte bu benim bastırdığım gülmemi dışa vurmuştu ve kıkırdamadan duramamıştım.
Ve şey sanırım sesimi duydular. Kadın iyice rezil olduklarını ve eğer Tolga denen adam gitmezse polis çağıracağını söyleyip bahçe kapısını çarpıp içeri girdi. Adam kafasını yukarı kaldırıp beni göreceği sırada arkamdan biri kolumu tuttu ve içeri çekti. Arkamı döndüm ve Menekşe'nin gülmemek için diğer eliyle de dudaklarını kapattığını görünce kıkırdadım.
"Gecenin soğunda ne diye dışarı çıktın Eftal." yine azar yiyorum. "Kabus." gayet açıklayıcıydım. Menekşe alışıktı kabuslarım bırakmazdı beni. "Söylesene Eftalya'm neydi bizim kabuslarımız?" yine aynı soru. Ve yine aynı cevap: Yalnızlık...
"Söylesene Eftalya'm neydi bizim kabuslarımız?" "Eftalya" deniz kızı demekti. Deniz kızı kadar narin ve öfkeliymişim ben. Narinlik yalandı be nerem narin sokaklarda büyüdük biz ne kadar narin olabiliriz.
Büyüdük derken ben büyüdüm. Annem babama dayanamadı ve yurt dışına kaçtı. Terk edildim yani. Annem aslında varlıklı bir aileden geliyor ama babama aşıkmış yani öyle sanıyormuş. Babamsa o iğrenç biri annemle aynı üniversitede okumuşlar ve annemi nasıl olduysa kandırmış. Ani bir kararla evlenmişler. Annem dedemleri dinlememiş ve seviyorum diyip kalmış İstanbulda. Kesin seviyordunuz Eslen Hanım. Bir gün ben daha küçükken annem sokak arasında olan evimize gelirken o hiç sevmediği sokak çocukları ondan para istemiş bu annem için son damlaymış eve gelir gelmez tüm eşyalarını topladı ve gitti. Babamda zaten normalde evde olmazdı. Kendim büyüdüm ben. Son 6 yıldır ikisiylede tüm iletişimim kesilmiş durumda. Saçma aile durumlarım bana kendimi "Genç Kız Edebiyatı" romanlarındaki başrol gibi hissettiriyor.
Fısıltılı konuşmalarımız Sinan'ı rahatsız edince "Susun da uyuyalım yarın ameliyatım var. Lütfen ya." diyip yalvarmasıyla son buldu yataklarımıza geçtik ve tekrar uyuduk.
Saat 7 ye kurulan alarm çalınca üçümüz aynı anda ayaklandık ve toparlanmaya başladık. Menekşe ile Sinan dün yaptığımız yatakları toplarken ben elimi ve yüzümü yıkayıp bize yemek yapmaya başladım. Kahvaltı günün en önemli öğünüdür.
Kahvaltı yapılıp toplandı ve Sinanla Menekşe'yi okula bırakıp oradan hastaneye geçtik.
Sinan gece de dediği gibi ameliyathaneye doğru ilerledi ben de odama doğru. Odamın kapısını açmadan önce derin bir nefes alıp içeriye girdim.
Kimse yoktu. İlk önce biraz korktum. Yine her şey başa dönüyor sandım Nova ve Ecmel de diğerleri gibi halisülasyon diye düşündüm. Sonra sekreterim gelip rabdevuları bir gün var bir gün yok olarak ayarladığımızı söyleyince rahatlamıştım.
Hastaneden çıkıp "Menekşe Kokulu Çocuklar" adlı Menekşe'ye ait olan kreşe gittim.
Bu bölümde yazmak istediğim o kadar çok şey vardı ki anlatamam.
Ama sanki hayatı hakkında fazla detaya girdim.
Ve çok saçma bi yerde kestim ama olsundu.
Elfarto kaçar, hikaye devam eder.
