Hepimizbiliriz, büyüklerimiz her zaman bir karar vermeden önce iyice düşünmemiz gerektiğini söyler. Kulağımızaküpeyapmamızı isterler. Hayatım boyunca pişman olmamak için karar verirken hep çokdüşünmüştüm.
Ama bu yaklaşık bir ay önce değişti. Bir ay önce, onu ilk gördüğümdedeğişti. O yanımdayken hiç bir zaman mantıklı kararlar verememiştim. Şu anda da olduğu gibi.
Zaten mantıklı kararlar versem, şu an camdan onu izleyip bir yandan da resmini çizmezdim, değil mi?
Ama yapıyordum. Yine, ve yine neden yaptığımı bile bilmesem yapıyordum işte.
Gözlerimi tekrar bahçede ki çocuğa diktim. Hafif rüzgarlı ve soğuk bir havada bahçede oturup bir yandan müzik dinliyor, bir yandan da bir şeyleriçiyordu. Üşümüyor muydu?
Kaşlarım çatılırken masada ki telefonumu elime aldım. Ekranınıaçıpşifreyi girdim ve hava durumuna baktım.
Seul 1 Ocak Pazar -1°
P
ekala, kesinlikle üşüyordu. Arkama yaslanıp tekrar cama döndüm. Bardağı ellerinin arasına almış, ısıtmayaçalışıyordu kendini. Üstündesadece gri bir kazak ve pantolon vardı. Kesinlikle hasta olacaktı.
İç geçirip sandalyeden kalktım ve dolabıma ilerledim. Içinden siyah, kalın bir mont çıkardım ve hızlıca koridoraçıktım. Gördüğüm ilk görevliden bunu ona vermesini istedim ve odama geri döndüm. Kendim vermeye cesaret edememiştim o an. Bu yüzdengörevlidenistemiştim.
Ve yine, her zamanki gibi olmuştu. Mantığıma göre hareket etmemiştim. Ve yine her zaman olduğu gibi, o farkında olmasa bile ona yardım etmiştim. Onu izlemiştim. Resimlerini çizmiştim.
Bir aydırolduğugibi.
Şimdi diceniz noluyo amk
evet haklisiniz.
Ama demeyin
Anlicaniz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
