De Kans // discontinued

1. Radiostilte

De zenuwen gieren door mijn lijf terwijl ik zenuwachtig met mijn drumstokken op een doos timmer. Van achter het podium zijn de schreeuwende fans duidelijk te horen. Het mag dan wel al het vierde optreden van de tour zijn, elke avond sta ik weer vol zenuwen te wachten achter het podium. Vanuit de andere hoek kan ik Freddie zijn stemoefeningen nog horen doen. Michiel en ik staan naast elkaar, wachtend totdat het moment daar is en we weer het podium op mogen om met z'n allen weer de sterren van de hemel te spelen en het publiek te vermaken.

'Dames en heren...' Ik hoor de aankondiging beginnen en neem nog één keer diep adem. Met z'n drieën staan we bij elkaar, armen over elkaars ruggen heen. 'Oké jongens, op drie.' Freddie kijkt ons één voor één aan. 'Drie. Twee. Eén.' We tellen met z'n drieën af. 'Gaan we!'. Ons dagelijkse yell, om elkaar ondersteuning aan te bieden.

Michiel en ik lopen beide rustig op, het publiek is er niet voor ons en dus kunnen we nog even rustig de laatste dingen klaar zetten. Even werp ik een snelle blik op het publiek. Talloze meiden van rond de negentien. Maar verbazingwekkend ook heel wat kinderen, met ouders erbij. Ik glimlach en ga dan achter de drums zitten.

'Hier is...' Ik hoor het publiek nog harder schreeuwen. In mezelf moet ik een beetje lachen, hoe hysterisch sommige meiden doen bij elk woord dat er gezegd wordt. Op dit soort momenten ben ik altijd stiekem blij dat ik niet de hoofdact ben. Het maakt niet heel erg veel uit wat ik doe, hoe ik eruit zie of überhaupt wat mijn naam is. Zolang ik maar de juiste ritmes speel en hier en daar een leuke reactie op Freddie, Michiel of het publiek geef.

'Freddie Schuurs!' Freddie rent op een zacht tempo op terwijl Michiel en ik met z'n tweeën, en de overige tonen die uit de boxen komen, het intro van Amsterdam beginnen te spelen. 'Goedenavond Utrecht! Hebben we er een beetje zin in?' Het publiek juicht als antwoord. Ik sluit de geluiden van de zaal af, zet de vierde muur omhoog en focus mij op de muziek. Mijn ogen gericht op Freddie en Michiel, om zo er zeker van te zijn dat we met z'n drieën op één lijn zitten.

Aan het einde van Amsterdam lijkt de rust iets meer teruggekeerd te zijn in de zaal. Het zijn altijd de eerste paar minuten waar de chaos het grootst is. Terwijl Freddie z'n standaard verhaaltje houd kijk ik rustig de zaal door. Hier en daar zie ik een paar meiden met een biertje staan, maar de meesten hebben een colaatje vast. Een biertje, die zou ik ondertussen ook wel lusten. Ik voel het waterflesje naast de drums mij lachend aankijken. Natuurlijk kan ik niet tijdens een optreden bier gaan drinken, maar oh wat zijn al die biertjes in het publiek jaloersmakend.

'Het volgende nummer is een nummer dat wij al sinds mijn allereerste Nederlandstalige optreden spelen, daarom verwacht ik dat jullie deze allemaal mee kunnen zingen!' Natuurlijk weten Michiel en ik allang van te voren wat de volgorde van nummers is voor zo'n avond, maar het blijft altijd leuk om het publiek te bespelen. Te doen alsof we sommige nummers op de spot bedenken. Zoals er later in de show altijd gebeurd, iedere avond weer.

Ik zet het ritme in van radiostilte. Het publiek juicht kort, voordat er honderden stemmen de eerste zinnen meezingen. 'Ga ik weer. In de trein. De zon gaat langzaam onder.' De stemmen voorin kun je bijna van elkaar onderscheiden, zo hard zingen de dames mee, maar het grootste deel van de stemmen is één grote mengelmoes. De zinnen zijn duidelijk, iedereen zingt hetzelfde op hetzelfde ritme.

Radiostilte is altijd één van mijn favoriete nummers om te spelen, waar dan ook. Niet omdat het zo'n moeilijk nummers is of omdat ik er mezelf helemaal in kwijt kan. Nee radiostilte is altijd het nummer waar ik de kans krijg voor interactie met het publiek. Om even het publiek van die avond te leren kennen. Dus terwijl ik het ritme vol hou, hier en daar extra slagen maak laat ik mijn ogen nog één keer over het publiek glijden. En daar... te midden van honderden meiden zie ik één gezicht met korte blonde haren en een paar ogen die puur geluk uitstralen. Eén persoon die al mijn aandacht voor een paar seconden weet af te pakken.