De Kans // discontinued

10. Gymkleding

'Robbie! Eindelijk!' Krijg ik door Michiel toe geroepen zodra ik uit de auto stap. Veertig minuten te laat, een file door de zoveelste afgesloten snelweg. De boeren, ze waren er vandaag weer, precies wanneer ik het totaal niet kan gebruiken. Veertig minuten extra in mijn eentje in de auto. Veertig minuten extra na denk tijd. Over hem, over ons verleden, over onze toekomst. De toekomst waarvan ik niet eens zeker weet dat die er gaat komen...

Het is tien over negen wanneer ik de grote hal van het schoolgebouw binnen loop. De gangen zijn uitgestorven, een enkeling zit aan de tafels in de zitkuil. Tussenuren, de stuudtjes die dan alsnog het eerste uur komen opdagen. Ik lach in mezelf, lach ze uit. Mij zou je dat nooit zien doen, een extra twee uur aan slaap is iets waar ik nooit en te nimmer nee tegen zou zeggen.

'Robbie van de Graaf. Dit is de vierde keer deze week al dat ik je te laat moet melden.' Henk, de meest irritante, maar op hetzelfde moment meest zorgzame congiërge van het Canissius. 'Tja uh, de brug hè. U weet hoe dat gaat.' Henk weet wel beter, de open brug is ondertussen meer een grapje tussen ons geworden. 'Ja ja Robbie en morgen zijn het de slagbomen van het treinspoor. Maar goed, haast je maar naar je les toe, het is prima zo.'

Ik grinnik even en steek dan mijn hand naar Henk op, terwijl ik een klein sprintje trek richting de kleedkamers. LO les, een vak dat ik niet kan uitstaan. Ik heb geen conditie, ik kan geen balsporten en mijn conditie is nog slechter dan dat van een luiaard. Nee, sport is voor mij niets. Laat mij maar in een afgesloten kamer zitten, met een drumstel, een piano of een gitaar. Daar, in zo'n kamer ben ik echt op mijn plek.

'Wat doe jij hier.' Merk ik bot op, wanneer ik de nerd van de klas op één van de bankjes in de kleedkamer zie zitten. Matthyas Maarten het Lam. De gast die de docent aan huiswerk herinnert, die altijd alles goed doet. De jongen die een studie gaat doen waar hij zijn ouders trots mee maakt. De jongen die eigenlijk precies is wat ik wil zijn voor mijn ouders, maar nooit en te nimmer zou kunnen zijn..

'Ik uh...' Matthyas' stem stottert lichtjes. Hij lijkt zenuwachtig. Vast omdat hij voor het eerst in z'n hele school carrière eens te laat is. 'Ik uh...' Hij begint opnieuw met zijn zin. 'Ja jij?' Ik ben geïrriteerd, omdat hij hier een heel probleem zit te maken over te laat komen. Het is niet zo'n grote deal, niet als je het dagelijks doet. 'Ik ben mijn sportkleding vergeten...'

Matthyas' ogen glijden omlaag, van de grijze stenen muur naar de grond toe. 'Wil je dat van mij aan?' Ik weet niet waar deze opmerking vandaan komt, misschien een manier om onder de LO les uit te komen. Voor mij boeit het niet, ik sta toch al onvoldoende. Niet op komen dagen zal voor mij niet zoveel uitmaken. Voor de jongen tegen over mij zit het anders in elkaar.

'Weet je het zeker?' Matthyas kijkt op naar mij. Zijn ogen stralen hoop uit. Eigenlijk is het ook gewoon maar een hopeloos gastje. 'Sure, als je ze maar teruggeeft.' Matthyas knikt meteen hevig. Ik lach even, niet om hem, maar door hem.

'Hier. Ze zullen misschien een beetje klein op je zijn, maar vast niet te klein.' Ik reik het shirtje en broekje naar de jongen tegenover mij aan. Hij pakt ze van mij over, zijn vingers raken net die van mij aan. Een gek gevoel spreid zich door mijn buik heen. Een glimlach spreidt zich uit over mijn gezicht. 'De uh schoenen mag je ook lenen... welke maat heb je?'

Matthyas lacht even ongemakkelijk. '42, soms 43.' Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Tja dat wordt hem niet.' Matthyas grinnikt ook en trekt dan zijn tshirt uit. 'Ik ga maar es, als Leenstra vraagt waar ik ben. Zeg maar dat je het niet weet, ik heb niet zo'n zin in nog meer gedoe met haar.' Mompel ik zachtjes. 'Je stuurt maar een berichtje wanneer je de spullen terug wilt geven.'

Nu moet ik hem duidelijk maken dat hij mij niet aan mag spreken, dat hij nu niet moet denken dat we vrienden zijn. Mijn kleding uitlenen is puur en alleen een manier om onder de les uit te komen, toch?

'O ja, waag het niet om mij in de gangen aan te spreken. Ik heb je niets geleend, dit gesprek hebben wij nooit gevoerd.' Spits ik hem toe, terwijl ik al naar de deur toe loop. Wachten op een reactie doe ik niet eens. Ik trek de deur hard open en loop dan naar buiten toe, naar de achterkant van de school. Handen diep in mijn zakken gestoken, vingers klemmend om het pakje sigaretten.

De rest van het uur zit ik op het muurtje. Sigaret na sigaret steek ik aan en rook ik op. Hier en daar maak ik een kort praatje met één van de gasten die aankomen. De praatjes duren nooit lang, iedereen gaat door naar z'n eigen vrienden. Wij zijn het groepje waar iedereen wel een soort van bevriend mee is, maar niemand zo goed dat ze zich tussen het groepje weten te wurmen. Precies dat is hoe we het willen houden. Zes single gasten, precies zoals het hoort.

Er is alleen één vraag die dagelijks door onze groep spookt. Hoelang blijft een ieder van ons nog single. Cas en Jara scharrelen al drie maanden met elkaar rond en hij is verliefd. Verliefder dan je ooit hebt gehoord. Daarnaast hebben we Hendrik en Aafke, net zo'n geval als het andere stel. En ik?

Ik heb Matthyas... en mijn muziek.

Dat was het eerste moment dat over een toekomst met Matthy nadacht. Jaren lang verstopte ik die gedachtes, werden ze vervanging door de gedachtes over een toekomst met Freddie. Maar nu zijn ze weer terug... en sterker dan ooit te voren.