In complete stilte rijden Freddie en ik de oprit op. De klok geeft half twee aan. We waren naar een feestje, een gala. Freddie had zich aan het begin van de avond al opgeofferd als bob, natuurlijk had ik daar mee ingestemd. Niet dat ik van plan was om te gaan zuipen, maar als ik een drankje kon doen dan deed ik dat graag.
Hoe verder we in de avond kwamen, hoe vaker ik Freddie kwijtraakte in de menigte. De muziek stond luid en het leek er op dat Freddie zich heel erg goed vermaakte met al z'n vrienden en kennissen die hij via de muziekwereld had leren kennen. Ik stond ergens in hoek te dansen met een jongen die ik verder niet kende. Hij was niet bekend, waarschijnlijk ook een plus-eentje, zoals ze dat noemden in de uitnodiging. We hadden het gezellig, misschien iets te gezellig.
'Serieus Robbie?! Een andere jongen zoenen terwijl ik op hetzelfde feest ben?!' De eerste woorden die Freddie uitspreekt sinds we van het feest zijn weggegaan worden naar mij toe geschreeuwd. 'Hoe egoïstisch kan je zijn?!' Ik kijk Freddie aan en haal slapjes mijn schouder op. Ik wist niet dat het zou gebeuren, ik wou niet eens dat het zou gebeuren. Toen die jongen, Karst heette hij, mij zoende was ik verbaasd. Hij was niet lelijk, maar hij was niet Freddie en dat maakte mij een heleboel uit. Ik hield van Freddie, ik hou van Freddie en alleen van hem. Toch drukte ik Karst niet weg, ik weet niet waarom ik dat niet deed. Het voelde gewoon fijn, om weer eens intiem met een jongen in de club te zijn.
Freddie wil het nog niet, intiem zijn, zoenen, buiten de deur, omdat hij nog niet uit de kast is voor het grote publiek. Dat wil hij nog even zo houden, zoals hij altijd zegt. Natuurlijk respecteer ik dat, wat moet je anders als vriend, maar het maakt het wel vele malen moeilijker. Als we samen op stap zijn en ik hem niet gewoon kan zoenen, mijn vingers in zijn haren kan wikkelen. Hem kan vastpakken en hem kan verleiden in de club. Nee, alles gebeurt binnenshuis, waar we het spannend proberen te houden voor elkaar.
'Ik..' Freddie schudt zijn hoofd en opent de deur. 'Laat je woorden maar.' Hij stapt uit en slaat de deur dicht. Snel stap ik ook uit, net voordat hij de deuren op slot kan doen zodat ik er niet uit zou kunnen. Het zou een actie voor Freddie zijn, om mij op te sluiten in de auto om na te denken. 'Freddie luister nou even!' Ik volg hem naar binnen en pak hem bij zijn schouder vast.
Freddie draait zich om en kijkt mij met een paar betraande ogen aan. 'Sorry, oké? Ik had het niet mogen doen, ik had het niet moeten doen.' Hij schudt opnieuw z'n hoofd. 'Wat heb ik aan een sorry Robbie! Weet je wel hoe vernederd ik mij voelde?! En ik kon niet eens er iets van zeggen! Ik kon je niet eens bij die jongen vandaan trekken want dat zou de aandacht trekken!' Freddie trekt zich los en loopt door naar de keuken.
'Het is niet mijn fout dat jij nog niks publiekelijks wil!' Zodra die woorden mijn mond verlaten weet ik dat ik fout zit. 'Oh ja?! Je gaat nu de schuld op mij schuiven! Hoor even wie het zegt, meneer ik ben niet bekend!' Freddie staat ondertussen achter het kookeiland. Ik sta bij de tafel aan de andere kant van het aanrecht. 'Zo bedoel ik het toch ook niet?!' Ik geef een klap op het aanrecht met mijn vuist. Een pijnscheut schiet door mijn knokkels heen. 'Zo komt het anders wel over Robbie!'
'Kon je echt niet voor één keer aan mij denken, in plaats van voor je eigen egoïstische kut kop te kiezen?!' Freddie grijpt ondertussen een glas uit de kast en houdt die zo stevig vast dat het elk moment kapot kan barsten. 'Ik heb toch ook spijt! Dat heb ik je toch gezegd?! Luister nu dan ook naar mij!' Ik knijp mijn vuisten bij elkaar en blijf maar naar Freddie kijken. 'Ik luister Robbie! Ik luister en moet hier opnieuw aanhoren dat het weer mijn fout is volgens jou!'
Ik rol met mijn ogen en sla met mijn linkerhand een vaas op de grond. De vaas barst in duizenden kleine stukjes, het water creëert een plas op de grond. 'Ik zeg helemaal niet dat het jouw fout is! Ik geef hier verdorie mijn eigen fout toe! Echt ik zweer, je zoekt het ook maar uit!' Ik kijk Freddie nog één keer aan en loop dan naar buiten, de schuifdeur gooi ik achter mij dicht.
De duisternis en stilte van de nacht ontvangen mij met beide armen. Meteen voel ik mij een stuk rustiger worden. Achter mij zal Freddie nog achter het aanrecht staan, een glas water in zijn hand waar hij rustige, kleine slokken van neemt. Met mijn rechterhand graai ik in het borstzakje van mijn colbert. Behendig vis ik er een pakje sigaretten en een aansteker uit. Ik had Freddie beloofd om te stoppen na mijn laatste pakje, die onderhand alweer drie dagen op is. Toch sta ik hier weer, met een volledig nieuw pakje. Het plastic er al vanaf gehaald, om Freddie om de tuin te leiden.
Met mijn rug leun ik tegen de muur aan, in mijn rechterhand de sigaret, in mijn linkerhand een polaroid van Freddie en mij. Wij tweeën, iets meer dan een jaar geleden op het strand van Scheveningen. We hadden net een week iets en gingen voor het eerst buiten onze eigen stad, Eindhoven, op een date. Die dag was magisch. Toen konden we nog met elkaar hand in hand lopen, door de drukke stad heen en niemand keek op of om naar ons. De tijd dat Freddie nog niet bekend was en we nog alles konden doen en laten wat we wilden.
Een paar weken later bracht hij Radiostilte uit, in de hoop met Nederlandstalige muziek door te breken. En dat deed hij, binnen no-time stond hij meer dan vijf dagen per week op festivals shows te draaien. Wat was ik trots op hem en wat was het bijzonder om samen met hem de start van zijn carrière te mogen beleven. Het was zomer, ik had zes weken vakantie van werk, aangezien het vakantie was. Ik kon mee naar elke show en deed dat dan ook al te graag.
Maar de bekendheid veranderde ook zoveel voor ons. Na de zomervakantie moest ik weer terug aan het werk als fulltime wiskunde leerkracht. Ik werkte weer van negen tot vijf en als ik thuis kwam was Freddie eigenlijk altijd weg. We zagen elkaar nog maar heel weinig, spraken elkaar voornamelijk via face-time. Freddie had besloten onze relatie privé te houden, een keuze waar ik volledig achter stond, maar waar ook moeilijkheden mee meekwamen. Ik moest het gaan accepteren dat ik hem midden in de stad niet meer kon vasthouden, geen kusjes meer kon geven en vooral dat ik moest acteren als zijn beste vriend elke keer als we met z'n tweeën in het openbaar waren.
En nu zijn we een jaar verder, Freddie heeft nog een paar fantastische nummers uitgebracht. Ik werk nog steeds op de middelbare school waar ik vorig jaar ook werkte, maar minder uren. Freddie is de broodverdiener in het huis, ik ben blijven werken omdat ik het gewoon fantastisch vind om te doen en om mezelf bezig te houden. Hele dagen thuis zitten, ik zou er zielsongelukkig van worden.
Achter mij hoor ik de glazen schuifdeuren een stukje open gaan. 'Robbie van de Graaf. Wat hadden wij afgesproken?' Ik sluit mijn ogen en probeer een nog steeds boze Freddie te negeren. Hij bedoelt het zo goed, maar hij weet niets van de gedachten af, de reden waarom ik verslaafd ben aan roken. 'Robbie!' Freddie's stem is nu recht voor mij te horen. 'Ik zou stoppen...' Mompel ik zacht, in de hoop dat Freddie kalmeert en dit gesprek niet weer in ruzie zal uitmonden.
Het liefst neem ik hem nu in mijn armen, fluister ik hem toe hoeveel ik van hem hou en zoen ik hem met passie, maar ook ik weet dat dat nu geen slimme zet is. 'Je zou dat inderdaad.' Zijn tedere vingers nemen de sigaret tussen mijn vingers weg. Ze laten het overgebleven, oranje peukje op de grond vallen en zijn voet trapt hem uit.
'Sorry...' mompel ik voor de zoveelste keer vanavond. De eerste keer dat ik er geen enkel ander woord achteraan zeg. Alleen sorry, meer niet. 'Het is oké... denk ik. Het deed pijn om je zo te zien, maar niet persé omdat je met hem stond. Meer het idee dat dat is wat ik het afgelopen jaar van je afgepakt heb, terwijl ik weet hoe erg je genoot van die momenten.' Freddie draait met zijn rug naar mij toe en leunt lichtjes tegen mij aan. Ik sluit mijn armen om hem heen en staar naar de boom in het midden van onze tuin. 'Het is oké Fredje, het is oké...' Ik plant een kus bovenop zijn hoofd. 'We maken beide fouten en dat is oké. Zolang we het maar met elkaar oplossen. Dan komt alles goed.' Ik voel Freddie tegen mij aanknikken. 'Uiteindelijk komt alles goed... daar geloof ik in.'
JE LEEST
De Kans // discontinued
Fanfic"Je spookt door m'n hoofd sinds de dag dat je in de zaal stond." Biecht ik hem lachend op. Ofwel Rob is de drummer van Freddie (Flemming irl) en ziet één iemand in het publiek die hij niet meer uit z'n hoofd krijgt.
