My sweet bully

Thank you for being my first friend

Ik word wakker van mijn wekker en wrijf in mijn ogen. Mijn neus doet nog steeds pijn, maar zolang ik het niet aanraak merk ik er niet zoveel van. Gisteravond was zo fijn, ik had eindelijk iemand die naar me luisterde.

*FLASHBACK*

"Luke mag ik jou ook wat vragen, nadat je mijn verhaal gehoord hebt?" Eerlijk gezegd heb ik Luke alleen verteld waarom ik hier ben en dat wist hij waarschijnlijk al. Er is natuurlijk veel meer gebeurd, maar ik weet niet of ik daar ooit klaar voor ben om dat aan iemand te vertellen. Luke kijkt me vragend aan en knikt. "Mis je je vader weleens?" Ik weet dat het een gewaagde vraag is, maar ik wilde het toch weten. Hij slikt een keer en ik zie aan zijn ogen dat hij hem inderdaad mist. Zijn ogen geven een soort glinstering en even had ik medelijden. "uuuuhhhhmmm...Denk het" zegt hij met een opeens veel hogere stem. Hij krijgt rode ogen en hij wilt naar boven lopen, maar voordat ik weet wat ik in godsnaam aan het doen ben, pak ik hem bij zijn bovenarm zodat hij zich omdraait, sla mijn armen om hem heen en druk hem tegen me aan. Ik dacht eingenlijk dat hij mij meteen weg zou trekken, maar hij pakt me juist steviger vast. Voor mij had dit moment eeuwenlang mogen duren, maar Luke laat al snel weer los. Het was eigenlijk best wel awkward, want ik had geen idee wat ik nu moest doen. Hij begint te glimlachen en hij duwt me speels aan de kant, maar net genoeg zodat ik omval. Ik val met met mijn neus tegen de tafelpunt aan en ik schreeuw het uit van de pijn. Luke bukt voorover en zegt wel 1000x sorry. Ik wist dat hij het niet zo bedoelde en omdat Luke zich zo schuldig voelde, begon ik heel hard te lachen zodat hij zich niet zo'n zorgen hoeft te maken. Hij steekt zijn hand uit, hij trekt me overeind en daar staan we dan. Luke bijt op zijn lip net zoals de keer toen hij dronken was en op het punt stond mij te zoenen. Hij komt nog iets dichterbij staan en ik wil naar achter stappen, maar dan knal ik met mijn rug tegen de muur. Hij pakt mijn gezicht vast met allebei zijn handen en dan geeft hij mij een kus op mijn neus. Hij doet het heel voorzichtig, omdat hij weet dat het pijn doet als iemand het aanraakt. Hij trekt zijn hoofd weer terug en leunt nu met een van zijn handen tegen de muur en met zijn andere hand strijkt hij een plukje haar achter mijn oren. Voordat ik wil weglopen, kijk ik nog een keer in zijn super mooie ogen. Ze zijn zo blauw en als je de Luke ziet die ik nu voor me heb staan, zou je nooit denken dat hij mij pijn heeft gedaan. Hij is zo mooi...... zo mooi..........

Ik schud weg uit mijn gedachte en loop snel naar boven. Als ik boven aan de trap sta, kijk ik nog een keer om. Luke staat even stil, maar al snel loopt hij naar de keuken met een grijns op zijn gezicht.

*EINDE FLASHBACK*

Ik loop naar beneden nadat ik mijn tas voor vandaag heb ingepakt. Luke zit al aan tafel een broodje te eten. 'Ik heb onze lunches al gemaakt, dus eet even snel een broodje zodat we weg kunnen, want ik ga altijd nog even langs de Starbucks voor koffie' zegt hij met zijn mond vol eten. Ik pak even snel 2 crackers en eet ze snel op. Ik heb eigenlijk ook wel zin in koffie, dus we gaan snel weg.

De autorit was gelukkig niet zo ongemakkelijk en toen we bij Starbucks waren, trakteerde Luke mij op een koffie. De nieuwe Luke beviel me wel totdat we bijna bij school kwamen. Luke stopte opeens de auto en keek me verwachtingsvol aan. 'We moeten nog een paar straten voor we op school zijn hoor.' 'Ik moet je hier afzetten, want we mogen niet gezien worden samen.' en daar was de oude Luke weer. Hoe kon hij dat zeggen. Ik pak mijn tas en stap uit de auto. 'LUL!' roep ik zo hard mogelijk. Hij kijkt niet eens om en weer zie ik net zoals gisteren de auto steeds kleiner worden totdat hij weg is. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik tempo moet maken, wil ik op tijd komen. Als ik aankom hoor ik de bel gaan. Ik loop naar binnen en knal tegen iemand aan. 'Kijk toch uit waar je loopt!' zeg ik met een geirriteerde stem. Ik kijk in de ogen van het meisje die me geholpen heeft in het park. 'Oh sorry. Ik wist niet dat jij het was. Sinds wanneer zit je bij ons op school?' 'Ik ben net nieuw hier' zegt ze heel verlegen. 'Ik ben Katie' zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek. 'Ik ben Abby' zegt ze terwijl we elkaars handen schudden. 'Mag ik naast je zitten, want ik ken hier helemaal niemand?' 'Ja natuurlijk! Graag zelfs.' Normaal zit ik ALTIJD alleen, maar nu heb ik eindelijk iemand die naast me wil zitten. Deze dag zou nog leuk kunnen worden. Na drie lessen hebben we pauze en ik loop al automatisch naar de wc's. 'Waar gaan we heen?' vraagt Abby nieuwsgierig. 'Uhm....Normaal eet ik altijd in mijn eentje, maar als je samen wilt eten, kunnen we wel naar de aula gaan.' Ze knikt, dus we lopen richting de aula. Ik ga NOOIT naar de aula, want dan heb ik de kans om Luke, Calum, Ashton en Michael tegen te komen, maar omdat ik nu niet alleen ben durf ik het wel. Ik hou de deur voor Abby open en we lopen richting een lege tafel. De jongens zijn nergens te bekennen, dus ik haal gerust adem. 'Heb je de jongens nog kunnen vinden die je in het water hebben geduwd en je een bloedneus geslagen hebben?' Ik denk even na over wat ik ga zeggen, want ik ga haar zeker nog niet zeggen dat hij in hetzelfde huis woont als ik. 'Uhm...Nee ik heb hun gezichten niet goed meer kunnen zien' zeg ik dan maar in de hoop dat het een beetje geloofwaardig klinkt. 'Heb je zin om samen na school iets te doen?' vraag ik een beetje wanhopig. 'Uhm..Sorry maar een jongen hier op school, heeft me al aangeboden om me naar huis te brengen en ik hij is best wel knap en omg ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen als hij me wegbrengt, maar hij leek zo aardig en hij was zoooo cute.' 'Wat is zijn naam? Misschien ken ik hem.'

'Michael'

'Michael wie?' zeg ik in de hoop dat het niet DE Michael is die ik ken.

'Michael Clifford'