My sweet bully

my new home

Ik hoor de deurbel gaan en weet dat het nu echt over is. Ik zal niet meer in dit huis slapen bij mijn echte ouders die toch niet van mij houden. Ik loop richting de deur met mijn koffers en rugzak. Ik zie door het raampje dat het de onbekende vrouw is die mij gisteren heeft vertelt dat ik mijn huis uit moet. Nu ik erbij nadenk weet ik niet eens de naam van haar. Niet dat ik het wil weten. Ik haal de deur van het slot en doe open.

 'Hoi Katie, ik zie dat je je spullen al heb ingepakt. Daar ben ik blij om.'

We staan een poosje zonder iets te zeggen tegenover elkaar. Wat zou ik moeten zeggen? Hey, ik heb echt zin om hier weg te gaan en naar een nieuw gezin te gaan waar niemand mij kent en waar ik waarschijnlijk hetzelfde mee zal maken. Ik kuch zachtjes in de hoop dat de ze gaat praten en dat we hier zo snel mogelijk weg kunnen om het niet nog ongemakkelijker te maken.

'Als je wil kan je nog een keer je huis doorlopen of wil je dat we meteen gaan?'

 'Ik wil gaan.'

Ze kijkt me verbaasd aan, pakt een van mijn koffers en loopt richting haar auto.

'kom je?'

Ik loop met de andere koffers richting haar auto en ga in de auto zitten. De radio stond aan. Een of andere bejaarden zender. Voordat ze de auto instapt heb ik snel de frequentie weten te veranderen. Het was tenminste beter dan die oude muziek. Ik zag aan haar hoofd dat ze wist dat ik het gedaan had, maar ze zei er niks over.

Ze begon te rijden en we hebben gek genoeg toch nog leuk kunnen praten. Ze heeft mij vertelt dat ik heel dichtbij ga wonen zodat ik niet naar een andere school hoef. Het is een alleenstaande moeder met een zoon van mijn leeftijd. De man van mijn toekomstige adoptiemoeder is een jaar geleden overleden bij een auto-ongeluk. Volgens haar waren ze erg alleen met z'n tweeën en zochten ze een nieuw gezinslid. Tot zover klinkt alles zoals een sprookje totdat ik weer aan mijn ouders dacht.

'mevrouw, weten mijn ouders dat ik weg ben?'

'Ten eerste noem me Laura en ten tweede, Ja je ouders weten het. Het wil niet zeggen dat ze het ermee eens zijn dat je weggaat, maar zij begrijpen het ook en wij hebben voorgesteld dat als je er klaar voor bent dat jij ze zou kunnen opzoeken.'

De rest van de weg naar mijn nieuwe gezin heb ik niks meer gezegd. Niet omdat ik niks meer te zeggen had, want ik zat nog vol met vragen over mijn ouders en mijn nieuwe gezin. Alleen ik wilde ze niet aan 'Laura' stellen. Ze is wel aardig hoor, maar toch.

Laura stopt de auto, 'We zijn er'. Ik kijk door het raam en zie een ontzettend mooi en groot huis. Ik doe de deur open en stap uit de auto. Het is niet te beschrijven hoe mooi het huis is en als ik terug denk aan wat Laura had gezegd over dat ze zich nogal alleen voelde, begrijp ik dat zeker. Laura heeft de koffers uit de auto gehaald en drukt op de deurbel van mijn toekomstige huis. Ik word uit mijn gedachte gehaald door de jongen die open doet. Opeens is wat een sprookje leek toch eerder een nachtmerrie! Het is Luke Hemmings, een van de populaire jongens van mijn school. Hij kijkt eerst naar Laura en dan kijkt hij met grote ogen naar mij en het zal mij niet verbazen dat ik precies dezelfde uitdrukking op mijn gezicht heb.

Ik loop richting Laura toe. Alleen maar omdat ik echt bang ben voor hem.

'Jullie kennen elkaar al?'

Zowel Luke als ik zeggen niks en we kijken elkaar aan. Luke schudt wakker uit zijn gedachte en maakt een gebaar dat we binnen mogen komen. Net als we naar binnen lopen wordt ik geknuffeld door een oudere vrouw, waarschijnlijk de moeder van Luke. Ze stelt zich voor, maar ik heb alleen maar oog voor Luke. Laura is al weggegaan en Liz, de moeder van Luke gaat boodschappen doen. Dat betekent in een huis alleen met Luke. Ik had nog aangeboden om mee boodschappen te doen, maar ze stond erop dat ik bij Luke bleef om elkaar beter te leren kennen.

Ik hoop zo dat hij mij niet gaat slaan of erger. Na tien minuten niets te hebben gezegd begint hij toch met praten.

'Wat doe je hier?'

'Uhm, ik weet niet of je het gehoord hebt maar het gaat nogal slecht bij mij thuis. Ik ga echt niet voor mijn lol naar een ander gezin en al helemaal niet als dat gezin jou bevat.'

Hij kijkt verbaasd maar ook enorm boos naar me, hij staat op van de bank en loopt richting mij, hij maakt een vuist van zijn handen en slaat me op mijn gezicht. Dit welkoms cadeau had ik niet verwacht.