İnsanlar kaybettiği bedenleri nerede ararlardı?
Bir çiçek, gök yüzü, ya da güzel görünen onu anımsatan bir eşya veya gecenin karanlığını güzelleştiren bir yıldız?
Evet tam olarak oydu.
Yıldız.
Şu zamana kadar kaybettiğim bir çok insan olmuştu, küstüğüm, konuşmadığım ve hatta ölen bir çok insan. Ama ölümün çok farklı olduğunu ondan sonra anladım.
Ölüm korkutmazdı beni. Ta ki o zamana kadar.
İnsanlar ölür ve daha sonra yeniden doğar derdim hep, bu yıpratmaz zaman geçtikçe alışırdı insan oğlu. Zamanla onları görmez simaları silinirdi zihinlerde, sesler silinirdi, görünüşler ve davranışlar zamanla yok olurdu küçücük zihinlerde.
Ama olmuyormuş, benim iki yıldızım.
Geceninin o zifiri karanlığında, milyonlarca yıldız arasında beni gözlemleyen ve beni koruyan, hâlâ bir şeyleri başarabileceğime ve çabalamaya değer olunan inancıma inanan iki yıldız.
Kaybolduğumda bana yolumu
gösterirlerdi, incindiğimde ve korktuğumda onlara bakmamı sağlayan ve sadece benim duyabildiğim bir sesle konuşan iki yıldızım vardı benim.
En büyük ve en ihtişamlı, en göz alıcı iki yıldız.
Onlar benim her şeyim.
Benim parıldayan iki yıldızım.
_________
Herkese merhabalar!
İstediğim ilgiyi göreceğini umarak buraya yansıtmak ve sizinle buluşturmak bana onur verecektir.
Lütfen bana destek olmak için, kurgumu paylaşır, beğenir ve yorum bırakabilirsiniz.
Siyah Çocuğu'mu sizinle paylaşıyor ve desteklerinizi bekliyorum.
