Break the rules

Γ2

"Ελισάβετ Βασιλειάδου" φώναξε το πρώτο όνομα για το Γ2 ο υποδιευθυντής και διάλεξα ένα από τα πίσω θρανία για να καθήσω. Η Ισμήνη ήρθε δίπλα μου ενθουσιασμένη που είχαμε βρει τόσο ωραίο θρανίο και με φίλησε στο κούτελο για να με ευχαριστήσει.

Σιγά σιγά η αίθουσα γέμισε κόσμο, πάντα οι συμμαθητές μου είχαν την τάση να είναι ζωηροί και πολύ εκδηλωτικοί αλλά αυτή την φορά είχε φτάσει κάθε όριο και ήταν μόνο η πρώτη μέρα "δεν θα κάτσω μπροστά δεν υπάρχει περίπτωση" είπε ένα αγόρι με κόκκινα μαλλιά δεν έχω φτάσει στην θέση να θυμάμαι ακόμα το όνομα του, ξεκινούσε με λάμδα πάντως για αυτό είναι σίγουρη.

Η κοπέλα που καθόταν δίπλα από την μόνη κενή θέση δεν σήκωσε το βλέμμα της από το πάτωμα ούτε για ένα δευτερόλεπτο "έλα αγόρι μου κάτσε κάτω, μην με βγάλετε από τα ρούχα μου πρώτη μέρα" η φλέβα στο μέτωπο του κυρίου Λούγια προσπαθούσε να βγει στην επιφάνεια "έλα σήκω εσύ να ανταλλάξουμε θέσεις" με έδειξε ο Λεωνίδας ή οποίο και αν είναι το όνομα του, με τον δείκτη του και μετά μου έκανε νόημα να τον πλησιάσω.

Έβλεπα τον πανικό στα μάτια της Ισμήνης, πόσο δεν ήθελε ο Λάμπρος να κάτσει δίπλα της. Στην αρχή δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω, δεν μου αρέσει να βοηθάω ανάγωγους που δεν το αξίζουν. Μετά όμως κοίταξα την απεγνωσμένη έκφραση του κυρίου Λούγια και σκέφτηκα την κοπέλα που καθόταν στο πρώτο θρανίο "έλα κακομαθημένε πήγαινε κάτσε μπροστά" αστειέυτηκε ο Αχιλλέας και όλοι άρχισαν να τον φωνάζουν με το ίδιο επίθετο που τον είχε χαρακτηρίσει και εκείνος. Παράδοξος το έκανε "χα χα αστείος εγώ τουλάχιστον δεν είμαι πλούσιος" είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού.

Ο Αχιλλέας σηκώθηκε προσποιούμενος τον θυμωμένο και άρχισε να φωνάζει "μιλά καλύτερα που θα με πεις και πλούσιο" άρχισαν όλοι να γελούν με την τραγική ερμηνεία του. Το αγόρι με τα κόκκινα μαλλιά εκνευρίστηκε και πέταξε την τσάντα του στο πάτωμα ενώ έκατσε στην καρέκλα δίπλα από την Κατερίνα την ήσυχη κοπέλα "να ξέρεις μου χρωστάς Αχιλλούκο" τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω "όπα ρε λαζαράκο για πες" μπράβο, Λάζαρο τον λένε.

Ο υποδιευθυντής χτύπησε την παλάμη του πάνω στο τραπέζι "σοβαρευτείτε πρώτη μέρα" η Ισμήνη είχε την ίδια αηδιασμένη έκφραση που είχα και εγώ. Ξέραμε πως θα έπρεπε να τους ανεχτούμε όλους αυτούς για μια ολόκληρη χρονιά και ήταν πολύ χειρότερο για την Ισμήνη που ήθελε να δώσει πανελλήνιες και να τα πάει καλά.

Πέρσι δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα δεν ήμασταν σχεδόν με κανέναν στο ίδιο τμήμα εκτός από την Κατερίνα αλλά δεν μιλούσε πολύ "μετά θα σας χωριστούμε όπως θα είναι τα τμήματα στην κατεύθυνση και θα μείνετε έτσι για τις δυο τελευταίες ώρες" αυτό ήταν το καλύτερο με την αρχή του σχολείου ότι είχαμε τρίωρα αφού πάντα αργούν να έρθουν οι καθηγητές ή δεν έρχονται ποτέ.