Almışsın eline bavulunu... Öylece bekliyorsun kapıda. Gidiyorsun... Ağlıyorsun ama gidiyorsun. "Gitme!" dememi bekleme. Çünkü o bavula anılarımızı koydun sen. Seni ilk öptüğüm heyecanı, boynundan nefes alışımı, ellerini koydun. Hatta seninle ne kadar yürüdüğümüz sokak ve kaldırım taşları varsa onları da koydun. İşte bu yüzden sana "Gitme!" diyemem. Ben olsam kaldıramazdım böyle bir yükü. Alıp tek tek bavula koyamazdım... Sonrasında uyuyamazdım. Her gece seni arardım yastığımın solunda. Evimde artık senin kokunun olmaması kordu bana. Bir de çay bardağım hep boş kalırdı çünkü çay dolduranım olmazdı. Heba olurdu güzelim demlik be. Sonra televizyondan her sıkıldığımda duvarı izlerdim. Sen "yok" olurdun işte. Bende "yok" olurdum. İşte bunların hiçbirini göze alamam ben. Şimdi gitmek mi istiyorsun? Git! Dediğim gibi kaldıramam böyle bir yükü, bavul dolusu anılar harcım değil benim. Ki ben kalbimi kaldıramıyorum. Kırıldıkça ağırlaştı ve senin gibi sığdıramıyorum bavullara. Ama unutma benden değil önce kendinden gidiyorsun...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tumblr Yazıları
NouvellesTumblr'dan gerek sözler gerek de hikayeleri buradan kolayca okuyabilirsiniz. Bütün bölümler fotoğraflı olacaktır. Hadi o zaman okumaya başlayın. :))
