KAPI

Mahvoluş .

Ne yapmıştım ben?? Bunu yaparken aklımdan ne geçiyordu ki? Şimdi burdan nasıl çıkarım onu da bilmiyorum. Delirmek üzereyim. Her yerde insan, boş gözlerle bakıyorlar bana. Kulağı rahatsız eden bu korkunç melodi de ne? Nerdeyim ben?

Ayak sesleri,
Fazla neşeli insanlar,
Sahte gülümsemeler,
Rahatsız eden bakışlar
Ve garipsenen ben

Tüm gün boyunca bana kimse "merhaba" bile demedi. Ben de onlara. Alışıktım bu duruma. Normal karşılıyordum artık.
Zilin sesiyle herkes toparlanmaya başladı. Herkes seri bir şekilde hazırlanıyorken ben ise çok ta sakindim. Yanımdan geçen sarışın kız bana nedensizce pis pis baktı ve kendini sertçe yere attı. "Ne itiyorsun be!" Diye feryat etti. Tüm gözler bana döndü.

Gözler,
Ela gözler,
Mavi gözler,
Siyah gözler,
Yeşil gözler
Şaşkın bakan gözler
Ve ne yapacağı hakkında hiç bir fikri olmayan ben.
"Kızım utanmıyor musun arkadaşına böyle davranmaya" dedi hoca. Gözlerim dolmuştu. Kırpsam gözlerimi, sel olacaktı heryer.
Kızın arkadaşları ezen bakışlar içinde boğdular beni.Çoğu kişi beni tanımadan nefret etmişti benden. Zaten sevilmeyen, dışlanan bir insan oldum hep.Ne diye beni yerin dibine soktu ki?
Kız arkadaşlarının yardımıyla ayağa kalktı.Bana dehşet verici bir şekilde baktı ve ela gözlere koştu.

"Çağan baksana Allah aşkına şu paçoz kıza nasıl itti beni aptal!"
Gene başlamıştı cümleler. Kalbimi kırıp beni ölüme bir adım daha yaklaştıran cümleler.
"Boşver muhattap olmaya değmez"dedi Çağan
Sadece isinlerini bildiğim insanlar ne hakla kalbimi kırabiliyordu?
Hiçbirini hak etmiyorum ki! Onları tanıyıp arkadaş olsam gene arkamdan konuşacaklardı ve bu daha çok kalbimin paramparça olup dağılmasına sebep olacaktı.
Ancak bunları düşünmeme hiç gerek yok. Sadece bir sene katlanıcam bu yüreksiz insanlara. Sonra defolup gidicem.

Babam toplantıda, abimde okulda olduğu için eve yürüyerek gitmem gerekecekti. Okuldan çıktım ve yürümeye başladım.Caddelerden korkmazdım ancak tek tük hatta kimsenin bulunmadığı sokaklar beni ürkütürdü.
Yarın da gelecektim okula.Aynı şeyleri tekrar yaşayacaktım. Nasıl sabredilebilir aklım almıyor.
Geziler, türlü türlü etkinlikler olacaktı ve ben hiçbirine katılmayacaktım. Kimse ben yokum diye eksik hissetmeyecekti. Çünkü ben gereksiz bir insanın tekiydim.Hiçbir işe yaramıyordum. ölsem veya ortalıktan kaybolsam, herkes memnun bir şekilde devam ederdi hayatına.
Kafama aldığım darbeyle düşüncelerimden arınıp acı içinde yere yığıldım.Şaşkın gözlerle baş ucumdaki insana baktım.
Sarışın kızla bir kaç arkadaşı ellerinde sopa ile bana bakıp sırıtıyorlardı. "Ne oldu galiba bizi beklemiyordun?"
Hiçbir şey demedim. Diyemezdim zaten.Sorgulayamazdım onları.Hakları vardı beni dövmeye.Çünkü onlar daha sevilen,daha güzel ve daha özel insanlardı.Onlara karşı kötü bir şey desem ayıp olurdu . Olmazdı yani. Yapamazdım.
Kahkaha atıp sarıldılar sopalarına.Tüm güçleriyle vurdular bana.
Karnıma tekmeler,kafama ve suratıma türlü türlü darbeler...
Bir an umutlanıp öleceğim sandım.Çünkü çok acı vardı. Fazlasıyla.
Yarım saat geçmiş olsa ki yoruldular ve beni olduğum yerde bırakıp gittiler.Kullanılmış bir peçete gibi yere atıp terk ettiler burayı.
Yavaş bir şekilde doğruldum.Karnım acıdan inliyordu resmen ve hemen karşımda gözlerle karşılaştım.
Gözler,
Ela gözler,
Şaşkın bir şekilde bakan gözler,
Umursayan gözler,
Acımayan bakışlar,
Ezen bakışlar
Ve her zamanki gibi mahvolmuş olan ben
.