KAPI

ACI .

Morluklar,
Çok fazla morluk var,
Heryerimde...
Her dokunduğumda ve baktığımda acıtıyor canımı.Savunmasız olduğumun göstergesi bunlar.
Belki de fazla sakin olduğum içindir.Sinir olmuş olabilirler veya benden hoşlanmamış.Belki de sadece canları istedikleri için acıtmışlardır canımı.Ne tepki vereceğimi merak etmiş olamazlar mı? Ama nefret edilmek.. bunu bir seçenek olarak asla düşünmem.Artık nefret edilmek değil bir gram bile olsa sevilmek istiyorum.Hiç bir zararım yokken onlara neyin şımarıklığı bu?
Belki de bu yüzdendir.Onlara zararım yok diye.Çok sakin,saf ve zorluk çıkarmadığım içindir.
Fakat ben buyum işte
Ben Zerenim. Zeren Çınar.
İçimdeki insanı öldüremem. Değişememki ben!
Belki de değişmeyip sevilmemek,değişip sevilmekten daha iyidir.Ya doğru olan bensem ve yanlış olan da onlarsa? Beni de yanlışa sürüklemek istiyorlardır belki de kim bilir?
Ve belki de acı bana bahşedilen en büyük armağandır.
Bu yüzden yaşamaya devam edeceğim.Hikayenin sonunu bilsem bile..

Yeni bir sabaha,yeni bir işkenceye gözlerimi açtım yeniden.
Morlukların sebebini söylemediğim için üstüne bir de babam dövmüştü beni.Sanki bir kabahatım varmış gibi.

Okula gitmek istemiyordum.O parlayan sarı saçları olan kızın yüzünü,bakışlarını ve kahkahalarını istemiyordum. ve ela gözleri,ezen bakışları..
Ondan bir şey beklediğim de yoktu zaten. Ancak insanlık namına yardım edebilirdi.Taş kalpliydi belki de.Kötü de olabilir.Zaten şu ana kadar karşıma çıkıpta iyi olan birini görmedim.Ondanda beklemiyordum zaten iyi olmasını.

Arabaya bindim.Babamla her zamanki gibi konuşmuyorduk.Fakat benim aklım çıkışta tekrar yürüyerek eve dönecek olmamdı.Bu beni dehşete düşürüyor ve endişelendiriyordu.Tüm cesaretimle "Çıkışta alsan olur mu beni?" Dİye sordum. Garip bir bakış attı. Ardından sinirli bir şekilde "Tamam anladım düzgün bir cümle bile kuramıyorsun da düzgün de mi yürüyemiyorsun?? Yürü işte! Sahip olduğun tek şey de bu zaten!!" Dedi.
Ve gene başlamıştı.
Cümleler..
Allahın belası cümleler.

"Ama korkuyorum baba"

"Başlıyacağım sana da korkuna da yürüyeceksin işte o kadar!" Dedi babam kırarak kalbimi.
Herkesin her zaman yaptığı bir şeydi bu.
Kalbimi kırmak...
Bir kalp nasıl olurda binlerce kez kırılıp devam eder yaşama?
Bu sorunun cevabını hiçbir zaman bulamayacağım galiba.

Okula varmıştık.Kapıyı sertçe kapattım.Babamın küfür edeceğine emindim. Ancak zerre kadar önemi yoktu benim için.
Sorunsuz bir şekilde sınıfıma ulaşmıştım.Sınıfa girdiğimde sinirli bakışlarla beni ezen sarışınla arkadaşları dışında kimse yoktu.
Ani bir haraketle sarışın kız üstüme gelmeye başladı ve beni duvarla arasına sıkıştırdı."sen mi şikayet ettin lan bizi?"
Şaşkın şaşkın bakışlarla kızın gözlerine bakarken hala benden bir yanıt bekliyordu."be..ben bir şey yapmadım ama."
"Kızım zaten seni ister döverim ister öldürürüm.Karışamazsın anladın mı? Senin gibi eziklerin söz hakkı yok!!"
Cümleler..
Ve gözlerim yeniden dolmuştu akmaya çalışan çaresiz göz yaşlarımla.
"Bir daha bir hata yaparsan elimden kurtulamazsın. Ölünü alırlar elimden." dedi yüreksiz insan.
Arkadaşlarıyla sinirli bir şekilde ayrılırken en yürekli insanı bırakmışlardı ardlarından.
Gerçekten temiz havaya ihtiyacım vardı.Pencereye doğru yavaşça yöneldim.Dışarıdakiler mutluydu, gülümsüyorlardı.Okulu keşfe çıkıpta benim gibi yalnız biri var mı diye de bakmama gerek yoktu hiç.
Annem vardı da ne oldu ki? Hiç düşünmeden beni defolup gitti.
Aynı şeyleri tekrar yaşayamam.
Kendimi de riske atamam.

Sınıfta kimse yoktu.Ders bedendi ancak ilk dersi kaçırmak gibi göstermek daha hoş bir seçenekti. Camdan bakarken bir andan da düşünüyordum.
Asla şikayet edecek kadar cesarete sahip olmadım.Kim edebilir ki şikayet? Ve kime? Polise mi? Açıkçası diğer insanların başına aynı olay gelse polise koşardı.Ancak iğrenç bir huya sahip olduğum için böyle şeylerden kaçınırım hep.Hiçbir zaman hakkımı aramayan,sessiz kalan biri oldum.

Arkamdan gelen ses ile irkildim.
Boğazını temizlemişti biri.Arkamı döndüğümde ise gözlerle karşılaştım.
Gözler,
Ela gözler,
Bakışlarıyla ezen gözler,
Acıyarak bakan gözler,
İnceleyen gözler
Ve şaşkınlığımı gizlemeyi beceremeyen ben.

"Nasılsın" dedi güzel gözlü insan.
O an gözlerim yerinden çıkacak kadar büyüdü.Yıllar sonra bana biri ilk kez nasıl olduğumu sordu,merak etti ve öğrenmek istedi.
Fakat çektiğim acıların ağzımda yaptığı ağırlığa rağmen dudaklarımdan sadece "iyiyim ben" cümlesi süzülebildi.Zaten benden de ne beklenirdi ki?
"Yüzündeki ve kolundaki morluklara bakılırsa pek te iyi olduğun söylenemez."
Dediği hiçbir şey duymuyordum.Sadece bakıyordum ela gözlere hayranlıkla.
"Neyse şunu bilmeni isterimki Cemre'yi rehberliğe şikayet eden benim". Bir an duraksadım. "Cemre şu sarışın olandı dimi.".
"Evet, ve ben bunu senin için yapmadım.Üstüne alınmanı istemem. Aslında sadece suçlunun cezasına kavuşmasını istedim.Amacım hiçbir zaman senin gibileri korumak olmaz zaten." Ve gene attı bakışını.
Ezen bakışlarını. Ardından terk etti sınıfı.
Tekrardan başlamıştı
Cümleler..
Peşimi bırakmayan cümleler,
Kırıcı,yakıcı cümleler,
Baş belası cümleler,
Özensiz seçilmiş kelimeler
Ve acı içinde kıvranan ben
.